Praca w domu - Dodatkowa Praca - Zarabianie przez Internet. Dołącz do Największego w Polsce forum o tematyce Zarabiania przez Internet. Praca w domu stała się bardzo popularna.

Sprawdź:

Cytat:Garri Kimowicz Kasparow urodził się 13 kwietnia 1963 w Baku – szachista rosyjski ormiańsko-żydowskiego pochodzenia, mistrz świata w latach 1985–1993.

Kasparow zainteresował się szachami bardzo wcześnie, za przyczyną swoich rodziców, którzy dawali mu do rozwiązania problemy szachowe. Gdy miał siedem lat, jego ojciec Kim Mojsiejewicz Weinstein zmarł na białaczkę. Kasparow to zrusycyzowane nazwisko jego ormiańskiej matki – Klary Szagenownej Kasparian. Zaczął grać w szachy jako dziecko: w wieku pięciu lat w szachowej sekcji Pałacu Pionierów w Baku, a od 1973 w słynnej Szkole Szachowej byłego mistrza świata Michaiła Botwinnika w Moskwie, gdzie został przyjęty z rekomendacji trenera Aleksandra Nikitina. Pierwszym sukcesem Kasparowa na arenie międzynarodowej było zwycięstwo w turnieju arcymistrzowskim w Banja Luce w 1979 roku. Szesnastoletni Kasparow, nie figurujący jeszcze w ogóle na liście rankingowej FIDE, zakończył turniej bez porażki wynikiem 11,5/15 punktów, osiągnął ranking 2705 punktów i pozostawił w pokonanym polu wielu sławnych mistrzów tamtych czasów, takich jak Tigran Petrosjan, Andras Adorjan, Jan Smejkal czy Ulf Andersson. Rezultatem w Banja Luce Kasparow uzyskał pierwszą normę arcymistrzowską oraz ranking wejściowy 2595 punktów na liście rankingowej FIDE (co stanowi niepobity rekord). W następnym roku zdobył w Dortmundzie tytuł mistrza świata juniorów.

Wschodzącą gwiazdę szachów szybko dostrzeżono i zaczęto upatrywać w nim kandydata na następnego mistrza świata. Kasparow musiał najpierw wygrać cykl meczów pretendentów. Pierwszym przeciwnikiem w meczach pretendentów był Aleksander Bielawski, którego Kasparow pokonał zadziwiająco łatwo. Kolejnemu meczowi zagroziła polityka. Kasparow miał spotkać się z Wiktorem Korcznojem w Pasadenie (Kalifornia), który po emigracji ze Związku Radzieckiego był najsilniejszym nieradzieckim szachistą. Ówczesna sytuacja międzynarodowa, a zwłaszcza wzrost napięcia pomiędzy ZSRR i USA spowodowały, że mecz się nie odbył i Kasparowowi groziła dyskwalifikacja. Korcznoj rozwiązał trudną sytuację w sposób wielkoduszny i zgodził się na powtórzenie meczu w Londynie. Mecz zakończył się zwycięstwem Kasparowa.

W meczu finałowym Kasparow zmierzył się z Wasilijem Smysłowem, który dość niespodziewanie wygrał półfinał z Robertem Hübnerem. Smysłow był siódmym mistrzem świata w 1957 roku, w latach osiemdziesiątych jego wola walki w znacznym stopniu była już ograniczona. Dla młodego Kasparowa był łatwym przeciwnikiem i ostatecznie młodzieniec z Baku zwycięsko zakończył cykl eliminacji.

Mecz w 1984 roku pomiędzy Kasparowem a Anatolijem Karpowem był najbardziej kontrowersyjnym meczem o mistrzostwo świata w historii. Regulamin meczu nie ograniczał liczby rozegranych partii, grano do sześciu zwycięstw. Karpow rozpoczął mecz w doskonałej formie, po dwunastu partiach miał cztery wygrane i żadnej przegranej. Spodziewano się szybkiego zwycięstwa Karpowa 6-0 w co najwyżej osiemnastu partiach. Jednak Kasparow dzielnie stawiał opór, remisując siedemnaście kolejnych partii. Karpow wygrał następną i był już o krok od wygrania całego meczu. Nastąpiła kolejna seria remisów, aż w końcu Kasparow wygrał trzydziestą szóstą partię. Karpow, o dwanaście lat starszy od swego oponenta, wyglądał już na kompletnie wyczerpanego, w niczym nie przypominał zawodnika, który rozpoczął mecz serią zwycięstw. W kilku następnych partiach Kasparow odniósł dwa zwycięstwa. Po pięciu miesiącach zmagań, przy stanie 5-3 dla Karpowa mecz został przerwany przez prezydenta Międzynarodowej Federacji Szachowej Florencio Campomanesa i uznany za nierozstrzygnięty.

Przerwanie meczu wzbudziło spore kontrowersje. Na konferencji prasowej Campomanes tłumaczył swoją decyzję troską o stan zdrowia zawodników, jednak obaj uczestnicy wyrażali chęć do kontynuowania meczu. Szczególnie Kasparow uważał się za pokrzywdzonego, ponieważ mimo niekorzystnego stanu meczu poczuł się faworytem, uzyskał psychiczną przewagę nad Karpowem i w drugiej fazie meczu grał pewniej od przeciwnika. Dziennikarze komentowali decyzję Campomanesa jako koło ratunkowe rzucone Karpowowi. Jedną z konsekwencji przerwanego meczu była nieskrywana wrogość Kasparowa wobec Campomanesa, która zaowocowała w 1993 roku secesją Kasparowa z FIDE.

Następny mecz o mistrzostwo świata odbył się w 1985 roku. Regulamin meczu został zmieniony. Liczba partii została ograniczona do dwudziestu czterech. Zdobywca 12,5 punktu wygrywał mecz. Remis w meczu oznaczał obronę tytułu przez aktualnego mistrza, Karpowa. Kasparow udowodnił, że wiele nauczył się podczas poprzedniej batalii. Chociaż mecz miał wyrównany przebieg, kilka spektakularnych zwycięstw w obronie sycylijskiej przyniosło sukces Kasparowowi. Został on trzynastym mistrzem świata w szachach. Tytuł zdobył w wieku 22 lat, czym pobił dotychczasowy rekord Michaiła Tala, który był o rok starszy detronizując w 1960 roku Michaiła Botwinnika.

Po zdobyciu mistrzostwa świata Kasparow wspiął się na szczyt listy rankingowej. Swoją pozycję lidera światowych szachów umocnił serią bardzo dobrych występów w najsilniejszych turniejach. Z Karpowem spotykał się jeszcze trzykrotnie w obronie tytułu mistrza świata w 1986, 1987 i 1990 roku. Najbliżej porażki był w roku 1987, gdy wygraną w ostatniej partii zapewnił sobie remis w całym meczu.

Wykorzystując pozycję mistrza świata Kasparow przystąpił do batalii przeciwko FIDE, podobnie jak to uczynił Bobby Fischer dwanaście lat wcześniej. Różnica polegała na tym, że Kasparow zaczął walkę "od wewnątrz", poprzez utworzenie w ramach FIDE Stowarzyszenia Arcymistrzów (GMA od GrandMaster's Association). Poprzez GMA Kasparow chciał zjednoczyć najwybitniejszych aktywnych szachistów w rodzaj związku zawodowego, który miałby realny wpływ na decyzje podejmowane przez kierownictwo FIDE.

W 1993 roku kolejny cykl turniejów FIDE wyłonił kandydata do meczu o mistrzostwo świata z Kasparowem. Eliminacje wygrał Anglik Nigel Short. Obaj nie byli zadowoleni z warunków, na jakich FIDE chciała zorganizować mecz. Postanowili wyłączyć ten mecz spod jurysdykcji FIDE. Kasparow powołał do życia Stowarzyszenie Zawodowych Szachistów (PCA) i zapewnił mu dobre źródła finansowania. Kasparow i Short rozegrali sowicie sponsorowany mecz w Londynie. Mecz zakończył się łatwym zwycięstwem Kasparowa. FIDE zdyskwalifikowała obu szachistów i zorganizowała mecz Jana Timmana (pokonanego w finałowym meczu pretendentów przez Shorta) z poprzednim mistrzem świata Karpowem, który ten mecz wygrał. Był to największy rozłam w historii szachów, a jego skutki trwają do dziś. Oba nurty wyłaniają "własnych" mistrzów świata.

Kasparow obronił swój tytuł w 1995 roku, po meczu z Viswanathanem Anandem, zanim PCA upadła z powodu wycofania się najważniejszego sympatyka i sponsora – firmy Intel. Kolejne próby Kasparowa utworzenia nowej silnej organizacji, mogącej stawić czoło potężnej FIDE, przynosiły połowiczne skutki. W kolejnym meczu pretendentów do tytułu mistrza świata Aleksiej Szyrow zwyciężył Władimira Kramnika, jednak do pojedynku Szyrow–Kasparow nie doszło. Negocjacje z Anandem też nie przyniosły rezultatu. Ostatecznie Kasparow rozegrał mecz z Kramnikiem pod egidą nowej organizacji o nazwie Braingames.com. Mecz odbył się w 2000 roku w Londynie i przyniósł ogromną niespodziankę. Doskonale przygotowany Kramnik wygrał dwie partie nie przegrywając żadnej. Po raz pierwszy od szesnastu lat Kasparow został pozbawiony w meczu tytułu mistrza świata.

Pomimo utraty tytułu Kasparow pozostał postacią numer jeden w światowych szachach. Od lat jest na czele listy rankingowej FIDE z dużą przewagą nad rywalami. Występuje już nieco rzadziej w turniejach, jednak w dalszym ciągu jest niezwykle trudny do pokonania. W 2001 roku zwyciężył w doskonałym stylu turniej w Wijk aan Zee. W 2004 roku na turnieju w Linares dał się jednak wyprzedzić Kramnikowi, dzieląc drugie miejsce z Péterem Lékó.

W ostatnich latach podejmowano wiele działań na rzecz zjednoczenia światowych szachów i wyłonienia niekwestionowanego mistrza świata, jednak konflikty interesów najważniejszych postaci okazały się zbyt trudne do przezwyciężenia. W 2003 roku nie doszło do planowanego meczu unifikacyjnego pomiędzy Kasparowem a mistrzem świata FIDE Rusłanem Ponomariowem. Fiaskiem zakończyły się również próby zorganizowania meczu Kasparowa z następcą Ponomariowa, Rustamem Kasimdżanowem.

10 marca 2005 roku, po zwycięstwie w prestiżowym turnieju szachowym rozgrywanym w Linares, Garri Kasparow oficjalnie ogłosił zakończenie kariery zawodowego szachisty. Od tej pory ma rozgrywać wyłącznie pokazowe turnieje oraz partie symultaniczne. Jego głównym zajęciem staną się teraz pisanie książek i wielka polityka – Kasparow jest zdecydowanym przeciwnikiem Władimira Putina i nie wyklucza ubiegania się o prezydenturę Federacji Rosyjskiej podczas następnych wyborów prezydenckich w tym kraju, jako kandydat obecnie konstruowanego przez siebie samego frontu demokratycznego.

Po zakończeniu kariery Garri Kasparow rozegrał kilka pokazowych spotkań i turniejów, rozgrywanych w szachy szybkie. W 2009 r. nawiązał współpracę z jednym z najbardziej utalentowanych szachistów w historii, Magnusem Carlsenem, zostając jego trenerem.

W lutym 1996 roku komputer IBM z programem szachowym Deep Blue wygrał partię z Kasparowem przy zastosowaniu normalnego tempa gry. Była to pierwsza partia meczu i pierwsza oficjalna porażka aktualnego mistrza świata z komputerem. Cały mecz jednak zakończył się zwycięstwem Kasparowa, który odpowiedział trzema wygranymi i dwiema zremisowanymi partiami. W maju 1997 ulepszona wersja programu Deep Blue na komputerze IBM była przeszkodą zbyt trudną dla Kasparowa, który wygrał jedną partię lecz przegrał dwie w sześciopartiowym meczu. Tę datę uważa się za symboliczną datę pokonania człowieka przez program szachowy.

We wrześniu 2003 roku Kasparow rozegrał mecz z programem X3D Fritz. Pod tą nazwą krył się program przygotowany specjalnie do tego meczu przez ekipę reprezentującą firmę X3D. Oprawa meczu była niezwykła, partie rozgrywano na wirtualnej szachownicy, przy użyciu specjalnych okularów dla uzyskania efektu przestrzennego. Kasparow dyktował swoje posunięcia. Mecz nazwany pompatycznie "Meczem Człowieka przeciwko Maszynie o Szachowe Mistrzostwo Świata" zakończył się remisem. Złote trofeum zabrał ze sobą człowiek, maszyna otrzymała wirtualną kopię.

Garri Kasparow był trzykrotnie żonaty i z każdego małżeństwa ma po jednym dziecku. Polina, jego pierwsza córka ze związku z Marią (Maszą) Arapową zalegalizowanego w 1990 roku, urodziła się w Helsinkach w 1993. W tym samym roku relacje Kasparowa z Maszą rozluźniły się. Obecnie Masza i Polina mieszkają w New Jersey. W 1996 Kasparow ożenił się po raz drugi z czternaście lat młodszą od niego Julią Wowk, a w 1997 przyszedł na świat jego pierwszy syn Vadim. Oboje mieszkają w Moskwie. W 2005 roku Kasparow ożenił się po raz trzeci z dwadzieścia lat młodszą Darią (Daszą) Tarasową, która w 2006 roku urodziła córkę Aidę. Ich stałe miejsce zamieszkania to Nowy Jork. Kasparow ma także nieślubną córkę Nikę, urodzoną w 1987 roku, ze swojego wczesnego związku z szesnaście lat starszą od niego aktorką Mariną Niejołową.

W 2006 roku Garri Kasparow zgłosił swoją gotowość kandydowania na urząd prezydenta Rosji. 14 kwietnia 2007 roku został zatrzymany podczas demonstracji partii Inna Rosja, ale tego samego dnia został uwolniony. Do kolejnego aresztowania doszło w listopadzie 2007, podczas wiecu Innej Rosji rozpędzonego przez OMON.

2 grudnia 2007 r., w wyborach do Dumy Państwowej Kasparow oddał nieważny głos, zaś władze rosyjskie oskarżył o pogwałcenie systemu wyborczego.

7 lipca 2009 r. Garri Kasparow spotkał się w Moskwie z prezydentem Stanów Zjednoczonych, Barackiem Obamą. Rosyjskie media potraktowały to wydarzenie bardzo marginalnie, komentując spotkanie "byłego arcymistrza" słowami zagadką pozostaje treść rozmowy pomiędzy Kasparowem i innymi opozycjonistami a Obamą".