Praca w domu - Dodatkowa Praca - Zarabianie przez Internet. Dołącz do Największego w Polsce forum o tematyce Zarabiania przez Internet. Praca w domu stała się bardzo popularna.

Sprawdź:

Cytat:W radzieckich służbach specjalnych wywiad zagraniczny utworzono (formalnie) w 1920 roku, wydział wywiadu zagranicznego Czeka znany był w okresie międzywojennym jako Inostrannyj Otdieł (INO). Później podniesiono status wywiadu i w latach 1941-1947 nosił on nazwę Inostrannoje Uprawlenije (INU), ale posługiwano się również nazwą Pierwszy Zarząd. W latach 1947-1951 najważniejsze zadania wywiadu zagranicznego przejął Komitet Informacji (KI) pod kierownictwem Wiaczesława Mołotowa, następnie Andrieja Wyszyńskiego. Od 1952 do 1991 roku wywiad zagraniczny prowadziło Pierwoje Gławnoje Uprawlenie (PGU) Pierwszy Zarząd Główny, z wyjątkiem rocznego okresu od marca 1953 do marca 1954 roku, kiedy nosił powodującą wiele pomyłek nazwę Drugiego Zarządu Głównego.

Za największy sukces radzieckiego wywiadu zagranicznego bez wątpienia należy uznać penetrację amerykańskiego projektu budowy pierwszej bomby atomowej – Projekt Manhattan, (ang. Manhattan Project). Dostarczone wówczas informacje wywiadowcze z siatek wywiadowczych NKWD i NKGB rozmieszczonych w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Wielkiej Brytanii, pozwoliły naukowcom radzieckim przeprowadzić pierwszy próbny wybuch własnej bomby atomowej już w 1949 roku.

Główna siedziba KGB mieściła się w okazałym kompleksie gmachów odziedziczonych po Czeka, OGPU i NKWD, przy placu Dzierżyńskiego 2 (tzw. Łubianka). W latach 70. XX w. I Zarząd Główny KGB przeniósł się do zaprojektowanego przez Finów nowoczesnego biurowca w Jasieniewie przy moskiewskiej obwodnicy, który był wyposażony w specjalne globalne systemy łączności.

KGB, tak jak jego poprzednicy, posiadał dużą sieć ośrodków szkoleniowych (w tym kilka szkół dla szpiegów), które służyły do szkolenia radzieckich agentów wywiadu i ochrony oraz czasem, gościnnie, z krajów Układu Warszawskiego. W ośrodku szkoleniowym w Puszkino koło Moskwy szkolono głównie przyszłych arabskich terrorystów. Nowa centrala I Zarządu Głównego KGB, zaprojektowana przez fińskiego architekta, miała swój główny gmach w kształcie litery Y. Gmach ten liczył siedem kondygnacji i po obu stronach przylegały do niego budynki, mieszczące z jednej strony sale konferencyjne i bibliotekę, a z drugiej poliklinikę, sale sportowe i basen. Z okien nowej siedziby wywiadu zagranicznego roztaczał się widok na malownicze wzgórza pokryte brzozowymi lasami i zielonymi łąkami. Pracownicy innych zarządów KGB, którzy pozostali w zatłoczonych biurach Łubianki, nazywali z zazdrością kompleks w Jasieniewie Laskiem.

W Komitecie Bezpieczeństwa Państwowego – KGB, kontrwywiadem zajmowały się dwa oddzielne Zarządy Główne – II Zarząd Główny oraz III Zarząd Główny, który odpowiadał za kontrwywiad wojskowy.

Za bardzo ważny sukces z punktu widzenia interesów ZSRR II Zarządu Głównego uważa się względnie szybkie wytropienie i aresztowanie pułkownika wywiadu wojskowego GRU, współpracującego z brytyjską Tajną Służbą Wywiadowczą MI6 oraz amerykańską Centralną Agencją Wywiadowczą CIA, Olega Pieńkowskiego, uważanego przez wielu za szpiega, który uratował świat.

W 1961 roku szef II Zarządu Głównego KGB Oleg Gribanow całkiem przypadkowo rozkazał rozpocząć inwigilację Pieńkowskiego. Bezpośrednim powodem wydania tego rozkazu była podobno osobista uraza Gribanowa do ówczesnego szefa GRU Iwana Sierowa. Trudno jednak uwierzyć, że szef kontrwywiadu KGB rozkazał inwigilować tak wysokiego i wpływowego oficera GRU, jakim był Pieńkowski, bez żadnych dowodów jego winy. Należy raczej sądzić, że Pieńkowski został wskazany przez kogoś, możliwe że przez agenta KGB w szeregach CIA lub MI6. Chociaż tak szybkie aresztowanie bardzo groźnego szpiega można by uznać za sukces kontrwywiadu KGB, ówczesny przewodniczący KGB Aleksander Szelepin został zwolniony za dopuszczenie szpiega do tak wysokiej pozycji w KGB.

Oficerowie III Zarządu Głównego, którzy odpowiadali za kontrwywiad w siłach zbrojnych, byli przydzielani do wszystkich rodzajów wojsk i z reguły nosili zwykłe mundury wojskowe odpowiednie dla danej formacji. W marynarce wojennej umundurowanych oficerów KGB przydzielano na duże okręty oraz do baz na lądzie. Funkcjonariusze tego zarządu działali nawet w szeregach wywiadu wojskowego GRU stanowiąc rodzaj systemu wewnętrznej kontroli radzieckich służb wewnętrznych.

Od samego początku istnienia radzieckich służb specjalnych, w ich strukturach organizowano specjalne grupy, wydziały lub departamenty zajmujące się tzw. mokrą robotą. W latach 20. oraz 30. XX w., działała tzw. grupa Jaszy, pod dowództwem Jakowa Sieriebrianskiego przy Oddziale Administracyjnym Zjednoczonego Państwowego Zarządu Politycznego OGPU. Jedną z akcji grupy Jaszy było porwanie z ulic Paryża i zamordowanie generała Aleksandra Kutiepowa, przywódcy emigracyjnego Rosyjskiego Związku Ogólnowojskowego ROWS.

Kiedy w ZSRR nadszedł okres czystek, Józef Stalin, przewidując, że wielu oficerów wywiadu – rezydentów, agentów itp. nie zechce powrócić do kraju, w grudniu 1936 roku polecił nowo mianowanemu szefowi NKWD Nikołajowi Jeżowowi utworzyć kolejny oddział wzorowany na grupie Jaszy. Tak powstał Zarząd Zadań Specjalnych NKWD, który zorganizował lotne grupy, których zadaniem było mordowanie ludzi odmawiających powrotu do kraju. Jedną z ofiar Zarządu Zadań Specjalnych został Ignace Reiss (Ignac Perecki – ps. Rajmond), agent NKWD działający w Paryżu. Ciało Reissa przeszyte kulami znaleziono na poboczu autostrady prowadzącej do Lozanny. Ofiarą NKWD padł także Jewhen Konowalec, przywódca Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów. Zamachu dokonał w Rotterdamie 23 maja 1938 Paweł Sudopłatow, później wysokiej rangi funkcjonariusz NKWD oraz szef Zarządu Zadań Specjalnych.

W roku 1941 powstała Sekcja specjalna NKWD, zajmująca się tzw. mokrą robotą, która została przekształcona w II Wydział NKWD – Specjalny, a następnie od 1942 do 1946 r. istniała jako IV Zarząd kolejno – Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych NKWD, Bezpieczeństwa Państwowego NKGB i Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego MGB.

Po II wojnie światowej zadania specjalne przejął Wydział DR, a następnie Biuro specjalne nr 1 MGB. Po wchłonięciu MGB przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych (MWD) w 1953 roku, zadaniami specjalnymi zajmował się IX Wydział MWD.

Na początku lat '50 XX w. rozpoczęto szkolenie funkcjonariusza MGB Nikołaja Chochłowa. Jego celem miał być Gieorgij Siergiejewicz Okołowicz, jeden z liderów organizacji NTS na terenie Niemiec Zachodnich. Postępy w przygotowaniach Chochłowa nadzorował sam ówczesny naczelnik I Zarządu Głównego MGB, Aleksandrer Paniuszkin, po utworzeniu KGB pierwszy szef wywiadu zagranicznego. Wśród instruktorów Chochłowa był m.in. mistrz Związku Radzieckiego w dżudo, Michaił Rubak i pięciokrotny zwycięzca wszechzwiązkowych turniejów w strzelaniu z pistoletu, podpułkownik Godlewski. Po przybyciu do Frankfurtu w lutym 1954 roku, gdzie przebywał Okołowicz, Chochłow zjawił się pod jego drzwiami i zamiast oddać strzał ze specjalnego pistoletu w kształcie paczki papierosów, oznajmił mu, że jest z MGB i ma rozkaz go zabić, lecz nie chce go wykonać. Wkrótce oddał się w ręce CIA i po jakimś czasie wystąpił na konferencji prasowej, wyznając wszystko co wiedział o planach zamachu na Okołowicza i innych ludzi.

W kwietniu 1955 roku, po długim podsumowaniu strat spowodowanych przez Chochłowa, KGB dokonało zmian w centrali i zadania specjalne przekazano do właśnie zreorganizowanego 13 Departamentu I Zarządu Głównego KGB.

Następnym bardzo znanym zabójcą KGB był Bohdan Staszynski, Ukrainiec, zwerbowany przez KGB w wieku 19 lat, podczas studiów na Uniwersytecie Lwowskim. Zlecono mu dokonanie zabójstwa jednego z głównych teoretyków ukraińskiego ruchu narodowego, Lwa Rebeta, mieszkającego wówczas w Republice Federalnej Niemiec. Staszynski zabił Rebeta 12 października 1957 roku. Kolejnym powierzonym mu zadaniem była eliminacja lidera nacjonalistów ukraińskich Stepana Bandery. Choć pierwsza próba zamachu nie powiodła się, Staszynski, pomimo coraz większych obiekcji, wykonał zadanie w Monachium 15 października 1959 roku. Nadano mu za to Order Czerwonego Sztandaru. Historia Staszynskiego nie skończyła się jednak dobrze dla KGB. Podczas przygotowań do zamachu na byłego premiera Ukrainy Jarosława Stećko, Staszynski poślubił Ingę Pohl, Niemkę z NRD. Zdecydował się za jej namową złamać rozkaz i 12 sierpnia 1961 roku zgłosił się do Amerykanów w Berlinie Zachodnim.

KGB wspierało także służby specjalne państw Układu Warszawskiego w zadaniach eliminowania niewygodnych osób. Tak było w przypadku zamordowania Georgija Markowa, przez bułgarską służbę bezpieczeństwa DS (Drżawna Sigurnost). Markow został zamordowany przy pomocy specjalnego parasola z igłą w środku, która wstrzykiwała platynową kulkę ze śmiertelną dawką rycyny. ukrytą w platynowej blaszce, dostarczonego przez techników z KGB. W późniejszych latach 1960-1990, zadaniami specjalnymi zajmował się XIII Departament i VIII Departament Zarządu S – I Zarządu Głównego KGB.