Praca w domu - Dodatkowa Praca - Zarabianie przez Internet. Dołącz do Największego w Polsce forum o tematyce Zarabiania przez Internet. Praca w domu stała się bardzo popularna.

Cytat:KGB ZSRR - Komitet Bezpieczeństwa Państwowego przy Radzie Ministrów ZSRR – radziecka struktura administracyjna łącząca funkcje instytucji czuwającej nad bezpieczeństwem państwa, dokonującej politycznej inwigilacji obywateli, zwalczającej rzeczywistą i potencjalną opozycję oraz niezależny obieg informacji, kontrolującej większą część służb specjalnych (z wyjątkiem wojskowych) ZSRR.

KGB istniało od marca 1954 do października 1991 r. Było następcą CzKa i NKWD; w porównaniu z poprzednikami było ściślej kontrolowane przez aparat partyjny. W propagandzie często określane jako "tarcza i miecz Partii". W trakcie pierestrojki i później po upadku ZSRR było stopniowo dzielone i likwidowane. Znaczną część jego działalności przejęła Federalna Służba Bezpieczeństwa (FSB).

Do głównych zadań KGB należało gromadzenie informacji wywiadowczych poza granicami Związku Radzieckiego, ochrona kontrwywiadowcza Armii Czerwonej, marynarki wojennej i lotnictwa oraz samego Komitetu, ochrona granic państwowych ZSRR, nadzór nad obiektami nuklearnymi i większymi ośrodkami przemysłowymi tego kraju, ochrona budynków rządowych oraz dostojników partyjnych w kraju i poza jego granicami, w tym ambasad i konsulatów. KGB wykonywało pracę, która w Stanach Zjednoczonych należała w tym czasie do kompetencji czterech odrębnych agencji: Centralnej Agencji Wywiadowczej – CIA, Federalnego Biura Śledczego – FBI, Agencji Bezpieczeństwa Narodowego – NSA i Tajnej Służby USA.

W skład KGB wchodziło dziewięć zarządów głównych, z których największą rolę odgrywały: I (wywiad), II (kontrwywiad), III (kontrwywiad wojskowy), V (walka ideologiczna i zwalczanie dysydentów), VI (wywiad i kontrwywiad gospodarczy), VII (inwigilacja) i IX (ochrona dostojników państwowych). Oprócz tego poza strukturami zarządów głównych znajdowały się specjalne oddziały skrytobójców działających na całym świecie, tzw. mokryje dieła.

KGB powstało w marcu 1954 roku, w wyniku reorganizacji organów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych ZSRR. Reorganizacja z marca 1954 roku była dokładnym powtórzeniem zmian w radzieckim systemie bezpieczeństwa z 1946 roku, kiedy zostało utworzone Ministerstwo Bezpieczeństwa Państwowego (MGB) oraz Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. W marcu 1954 roku z MWD zostały wydzielone dwa największe piony tej instytucji, m.in. pion policji politycznej reprezentowany przez I Zarząd Główny MWD oraz pion wywiadu zagranicznego, którym się zajmował II Zarząd Główny MWD. W wyniku tej zmiany powstał oddzielny Komitet Bezpieczeństwa Państwowego – KGB.

KGB działało początkowo na prawach "ministerstwa", podlegając bezpośrednio premierowi. Pierwszym przewodniczącym KGB został generał Iwan Sierow. Stał on na czele komitetu przez cztery lata od 1954 do 1958 roku. Wcześniej Sierow był zastępcą dowódcy i dowódcą GRU. Po II wojnie światowej został wysłany do Polski jako główny doradca radziecki przy Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego. Osobiście, jako gen. Iwanow, przeprowadził w 1945 r. aresztowanie 16 przywódców Polski Podziemnej, postawionych następnie przed sądem w Moskwie. Po objęciu stanowiska przewodniczącego KGB poinformował Nikitę Chruszczowa o istnieniu archiwum Ławrientija Berii, w którym znajdowały się materiały kompromitujące Chruszczowa i najwyższych dostojników partyjnych. Sierow odszedł z KGB w 1958 r., by ponownie zostać dowódcą wywiadu wojskowego GRU.

W latach 1958-1961 przewodniczącym KGB był Aleksander Szelepin. W momencie nominacji miał niewiele ponad 40 lat. W czasie II wojny światowej dowodził oddziałem partyzanckim, w latach 1952-1958 był przewodniczącym Komsomołu. Próbował przekształcić KGB w prawdziwą służbę wywiadowczo-kontrwywiadowczą. Odsunął od stanowisk wielu starych stalinowców, zastępując ich bardziej inteligentnymi, ściągniętymi z Komsomołu absolwentami szkół wyższych.

Pod koniec lat pięćdziesiątych na polecenie Chruszczowa Szelepin niejawnie badał sprawę zbrodni katyńskiej i po wykonaniu kwerendy przechowywanych przez NKWD, a potem przez KGB dokumentów, w przedstawionej notatce nr N-632-Sz (Н-632-Ш) z 3 marca 1959 roku zaproponował zniszczenie 21 857 teczek personalnych zamordowanych – jak się wyraził osób byłej Polski burżuazyjnej – jako nieprzydatnych zarówno operatywnie, jak i historycznie, a zachowanie jedynie głównych dokumentów mieszczących się w oddzielnej, niewielkiej teczce. Propozycja została zatwierdzona i wykonana, a teczka otrzymała nazwę specjalnej teczki nr 1, i jako jedna z najważniejszych tajemnic ZSRR wchodziła do wydzielonego, specjalnego zbioru dokumentów dostępnych tylko przywódcy KPZR i przekazywanych mu przy objęciu władzy.

Szelepin odszedł z KGB w 1961 roku, ale nie stracił nad nim kontroli, objął bowiem funkcję przewodniczącego nowo utworzonej i dysponującej szerokimi uprawnieniami partyjno-państwowej komisji kontroli wszystkich służb specjalnych.

Po odejściu Szelepina nowym przewodniczącym Komitetu został jeszcze młodszy od swego poprzednika (wówczas 37 letni), ale nie mniej dynamiczny protegowany Szelepina Władimir Jefimowicz Siemiczastny. Zgodnie z wytycznymi Chruszczowa, Siemiczastny kontynuował oczyszczanie archiwów z materiałów, przypominających zbyt dobitnie stalinowską przeszłość członków Prezydium Rady Najwyższej KPZR. Z polecenia Siemiczastnego, zniszczono 9 tomów materiałów, dotyczących zlikwidowanych w latach stalinowskiego terroru członków Komitetu Centralnego, wyższych oficerów służb wywiadowczych (takich jak – Jan Berzin szef GRU, Abram Słucki naczelnik Departamentu VII (wywiad) GUGB, Siergiej Szpigelglas naczelnik Departamentu VII GUGB w 1938 r. i wielu innych), oraz zamieszkałych w Moskwie komunistów z partii zagranicznych.

Władimir Siemiczastny odszedł z KGB w maju 1967 roku, zastąpił go były ambasador na Węgrzech Jurij Andropow. Pod kierownictwem Jurija Andropowa (1967-1982) KGB cieszyło się stosunkowo wysoką pozycją w strukturach władzy ZSRR. Przed objęciem stanowiska przewodniczącego Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego, Andropow był od 1954 do 1957 roku ambasadorem ZSRR na Węgrzech. Sprawował stanowisko ambasadora podczas powstania w 1956 roku, gdzie odegrał ważną rolę podczas interwencji Armii Czerwonej w tym kraju. Później często wspominał rozwścieczony tłum mieszkańców Budapesztu, wieszający na latarniach ulicznych znienawidzonych agentów węgierskiej służby bezpieczeństwa. Po powrocie z Węgier w 1957 r. kierował Wydziałem Łączności z Bratnimi Partiami Krajów Socjalistycznych Komitetu Centralnego KPZR, który odpowiadał za stosunki Kremla z partiami komunistycznymi krajów bloku wschodniego.

Po śmierci Leonida Breżniewa Andropow odszedł z KGB. Andropow był najdłużej, poza Ławrientijem Berią, szefem radzieckich służb specjalnych. W 1982 roku spuściznę po Andropowie otrzymał na krótko Witalij Fiedorczuk, jednak po wyborze Andropowa na stanowisko I sekretarza KPZR zastąpił go Wiktor Czebrikow. Fiedorczuk został mianowany na urząd ministra spraw wewnętrznych.

W roku 1988 miejsce Czebrikowa zajął Władimir Kriuczkow. Kriuczkow wcześniej pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych ZSRR, do KGB przyszedł wraz z Andropowem, z którym współpracował podczas pobytu w Budapeszcie w połowie lat 50. Zanim objął stanowisko przewodniczącego KGB, Kriuczkow, przez czternaście lat (1974-1988) stał na czele I Zarządu Głównego KGB wywiadu zagranicznego KGB, co tym samym automatycznie dawało mu funkcję pierwszego zastępcy przewodniczącego KGB. W sierpniu 1991 roku był on jednym z organizatorów nieudanego zamachu stanu, którego celem było obalenie Michaiła Gorbaczowa.

Po stłumieniu puczu Kriuczkow został aresztowany i karnie zdymisjonowany, a jego obowiązki przejął na krótko Leonid Szebarszyn, wcześniej szef PGU (PZG), mający za sobą służbę w Afganistanie, Iranie i Indiach, od roku 1987 zastępca szefa KGB. Tarcia wewnątrz ścisłego kierownictwa KPZR doprowadziły jednak do szybkiej dymisji Szebarszyna – jeszcze w sierpniu 1991 nowym szefem KGB został były minister spraw wewnętrznych Władimir Bakatin. Bakatin jako ostatni przewodniczący podjął się zadania przebudowy KGB. Już wiosną 1991 roku proponował Gorbaczowowi, aby wyłączyć spod kurateli KGB specjalny oddział Alfa. Chciał aby stał się on częścią ochrony Kremla, nie zdołał go wówczas przekonać. Bakatin rozpoczął urzędowanie na stanowisku przewodniczącego KGB od zmian kadrowych na szeroką skalę i zapowiedzi zasadniczych zmian strukturalnych, które miały polegać na rozbiciu Komitetu na kilka służb specjalistycznych.

Komitet Bezpieczeństwa Państwowego (KGB) nigdy nie osiągnął takiej władzy, jaką miały organy bezpieczeństwa państwowego w czasach rządów Józefa Stalina, m.in. NKWD/NKGB. Pozostawał jednak potężnym mechanizmem, skupiającym w swej strukturze służby wywiadowcze, kontrwywiadowcze, ochrony dostojników, tajną policję polityczną, wszystkie kategorie łączności specjalnej, szyfrografii, kryptografii, obiektów specjalnych, a także kilka dywizji wojskowych, pułk lotnictwa i armię wojsk ochraniających granice Związku Radzieckiego. Była to z pewnością największa machina służb specjalnych w dziejach świata. W latach 90. XX w. Komitet Bezpieczeństwa Państwowego liczył 500 tysięcy funkcjonariuszy. Liczba tajnych współpracowników w Związku Radzieckim oraz za granicą jest trudna do oszacowania, ale sądzi się, że było to co najmniej kilka milionów osób. Centralny aparat KGB składał się z ok. 30. zarządów głównych, kierujących pracą setek dyrekcji i wydziałów.