Poradnik Jak szybko zdobywać kredyty na enhanceviews

Kod:
Od dawnych czasów żył na Żmudzi ród Billewiczów (od Mendoga się wywodzący), który – choć niedoszedł nigdy do wielkich urzędów – był ogólnie szanowany.Billewiczowie wsławili się przedewszystkim walką za ojczyznę. Ich gniazdem rodzinnym były Billewicze, w których mieszkałmiecznik rosieński Tomasz Billewicz. Za panowania Jana Kazimierza patriarchą rodu byHerakliusz Billewicz, który mieszkał w Wodoktach. Należały do niego także Lubicz i Mitrunyleżące w Laudzie. W zaściankach należących do Herakliusza mieszkały m.in. bitne rody Butrymów,Domaszczewiczów, Gasztowtowtów. Herakliusz Billewicz, mąż oddany sprawie narodowej, umieraw 1654 roku na wieść o przegranej pod Szkłowem Radziwiłła, któryrządził na Litwie. Wiadomośćtę przywiózł Michał Wołodyjowski (Jerzy Michał Wołodyjowski),który nie pochodził z tych okolic,ale miał tu czynić zaciągiwojska (w zastępstwie panaHerakliusza), ponieważ był szczególnieumiłowany przez szlachtę laudańską. Wołodyjowski, któryzachorował po powrocie z wojny,pozostawał pod opieką Pakosza Gasztowta w Pucenelach, z których wywodziły się najpiękniejszeanny w okolicy.Herakliusz Billewicz pozostawił po sobie testament. Zapisał w nim wszystkie swoje majątki, zwyjątkiem Lubicza, swojej wnuczce Aleksandrze Billewiczównie.Lubicz zapisał AndrzejowiKmicicowi w dowód wdzięczności za zasługi i przyjaźń jego ojca.Podtrzymał także dawną umowęzawartą z ojcem Andrzeja - zgodnie z nią Andrzej i Aleksandramieli zostać małżeństwem. Pannamogła odmówić wyjścia za Kmicica, gdyby ten zhańbił się złymi uczynkami lub gdyby chciała iśćdo klasztoru. Herakliusz powierzył całej szlachcie laudańskiej opiekę nad wnuczką. Szlachtalaudańska rusza do Grodna, gdzie król Jan Kazimierz naznaczył generalną zbiórkę przed wojną. Apanna zamknęła się w Wodoktach, czekając na panan Kmicica, który to po odbiór spadku wcale sienie spieszyJest mroźny styczeń 1655 roku. Zgodnie ze starym zwyczajem Billewiczów Aleksandra

Billewiczówna siedzi w izbie czeladnej wraz ze swoją krewną starą panną Kulwiecówną orazdziewczętami czeladnymi, które przędą kądziel. W rogu izby kudłaty Żmudzin huczy żarnami.

Panna Aleksandra po cichu odmawia różaniec.(Była to urodziwa panna o płowych włosach, bladejcerze i delikatnych rysach. Miała piękność białego kwiatu.Żałobna suknia dodawała jej powagi.)Siedząc przed kominem, zaczyna rozmyślać o swoich losach;zastanawia się, gdzie jest i jaki jestczłowiek, któremu przeznaczono ją za żonę. Rozważa, czy będzie ją kochał.Jej rozmyślania przerywa niespodziewane pojawienie się samegoAndrzeja Kmicica. Panna jestzmieszana, ale od razu dostrzega urodę mężczyzny. ( - Jam jestAndrzej Kmicic. - Oczy pannyAleksandry spoczęły błyskawicą na twarzy Kmicica, a potem znówwbiły się w ziemię; przez tenczas jednak zdołała panienka dojrzeć płową jak żyto, mocnopodgoloną czuprynę, smagłą cerę,siwe oczy bystro przed się patrzące, ciemny wąs i twarz młodą,orlikowatą, a wesołą ijunacką).Kmicic zachowuje się bardzo śmiało, ale, jak wyjaśnia,wszyscy w Smoleńskiem (skądpochodzi) tacy są.Oleńka i Kmicic rozmawiają w izbie gościnnej. Kmicic uważnieprzygląda się Oleńce. Z każdąchwilą podoba mu się coraz bardziej. Kawaler nalega na szybkiślub, ale jeszcze nie upłynęłażałoba po dziadku. Później Kmicic je wieczerzę i rozmawia zpanną. Panna mówi mu o tym, żezgodnie z wolą testamentu jej opiekunami jest cała szlachtalaudańska. (Byłbym ich... Ale nie możebyć! Przecie tu jest kilkanaście zaścianków... wszyscyż to oninad waćpanną sejmikują? Zali i nademną będą sejmikować, czym po ich myśli, czy nie?... Ej! nieżartuj no waćpana, bo się we mniekrew burzy!) To nie podoba się Kmicicowi. Po północy Kmicicodjeżdża w saniach do odziedziczonego majątku – Lubicza. Oleńkaprzygotowuje się do snu. Do jej komnaty wchodziciotka Kulwiecówna i pyta się, czy spodobał jej się kawaler.Oleńka rzuca się jej na szyję i mówizachwycona tylko: Ciotuchna, aj ciotuchna!Kmicic przybywa do dworu w Lubiczu. Tam czeka na niego czeladź, która wita swojego nowego

pana chlebem i solą. Kompani Kmicica nie wychodzą go przywitać, ponieważ siedzą już za stołem.Wszyscy są pijani. Są wśród nich: Jaromir Kokosiński, panRanicki, Rekuć-Leliwa, pan Uhlik, panKulwiec-Hippocentaurus i Zend. Wielu z nich wprzeszłościpopełniło ciężkie przestępstwa i tylkowojna oraz protekcja Kmicica chronią ich przed karą.Kmicicchceobejrzegospodarstwo, aletowarzysze mówią, żeby zrobił to jutro, a teraz dołączył do nich.W trakcie pijatyki zaczynająstrzelać pistoletami między rogi wiszące na ścianach. Przyokazji„postrzelone” zostają takżeiszące na ścianach portrety Billewiczów. Przestraszona czeladź oraz dziewczęta dworskie

zaglądają przez okna do izby. Pijący dostrzegają panny, które zaczynają uciekać, ale oni łapią je