Cytat:Wasyl Kuk, ukr. Васи́ль Степа́нович Кук, ps. Kowal, Łemisz, Medwid (Wedmid), Jurko (ur. 11 stycznia 1913 w Krasnem koło Złoczowa, zm. 9 września 2007 w Kijowie) – ukraiński działacz wojskowy i nacjonalistyczny, ostatni dowódca UPA (od 1950), więzień polityczny. Ukończył gimnazjum w Złoczowie, następnie studia prawnicze i ekonomiczne na uniwersytecie w Lublinie. Był członkiem Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów od jej powstania, na uniwersytecie zorganizował koło OUN, od 1930 członek zarządu OUN powiatu złoczowskiego. W 1934 roku wraz z bratem Iliarijem został skazany na dwa lata więzienia za zorganizowanie akcji sabotażowych w Złoczowie. Na wolność wyszedł po śmierci marszałka Piłsudskiego. Od 1937 roku działał w konspiracji. We Lwowie kierował laboratorium produkującym bomby wykorzystywane do zamachów na polskich policjantów, organizował podziemną drukarnię koło Podhajec oraz uczestniczył w kilku drobnych akcjach terrorystycznych. Od 1939 w Krakowie, kierował oddziałem organizacyjnym OUN. Od kwietnia 1941 został członkiem Zarządu OUN. W 1941 dowodził grupą marszową kierującą się do Dniepropietrowska. Od 1942 był krajowym przewodniczącym OUN. Od lutego 1943 kierował nacjonalistycznym podziemiem ukraińskim na terenie Reichskommissariat Ukraine, Krymu, Kubania i Transnistrii. W latach 1944-1949 dowódca grupy UPA-Południe i zastępca Romana Szuchewycza. Schwytany przez KGB 23 kwietnia 1954, przebywał w więzieniach w Kijowie i Moskwie do 1960.