Cytat:Henryk Barwiński, właśc. Henryk Teodor Hertz, ps. Kirkor, Zwidlicz (ur. 23 kwietnia 1877 w Warszawie, zm. 8 grudnia 1970 tamże) – polski aktor, reżyser, rysownik. Urodził się w rodzinie Józefa Hertza – urzędnika bankowego i ekonomisty oraz Doroty z Libkindów. Jego bratem był bajkopisarz Benedykt Hertz. Po śmierci ojca wraz z rodziną zamieszkał w Kijowie, po ukończeniu gimnazjum powrócił do Warszawy i zaczął naukę w Klasie Dykcji i Deklamacji zorganizowanej przez Warszawskie Towarzystwo Muzyczne. Po jej ukończeniu występował przez jeden sezon z trupą Teatru Polskiego w Poznaniu, a następnie w Teatrze Polskim w Łodzi. W 1902 poślubił aktorkę Leonię z Urbanowiczów i oboje postanowili występować używając nazwiska dziadka Leonii – Berwińscy, wkrótce na afiszach użyto formy Barwińscy i ta wersja pozostała. Odznaczenia: Krzyż Walecznych – dwukrotnie Złoty Krzyż Zasługi (1952) W 1904 otrzymał powołanie do wojska na front rosyjsko-japoński, aby tego uniknąć przeniósł się do Krakowa i tam kontynuował grę aktorską. Od 1906 równolegle studiował rzeźbiarstwo na Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Konstantego Laszczki. W 1913 został członkiem zarządu Związku Artystów i Artystek Teatrów Polskich w Galicji. 4 sierpnia 1914 we Lwowie zgłosił się na ochotnika do Legionów Polskich, przydzielono go do 1 Pułku Piechoty 1 Brygady, początkowo w 2 kompanii II baonu, a następnie w 4 kompanii III baonu. Awansował na podporucznika i otrzymał funkcję adiutanta III baonu. Zorganizował teatr legionowy, zaprojektował medal uświetniający imieniny Józefa Piłsudskiego w 1917. Odmówił złożenia przysięgi na wierność cesarzowi i jesienią 1917 powrócił do Lwowa, gdzie wstąpił go zespołu tamtejszego Teatru Miejskiego. W 1920 walczył w obronie Lwowa, do rezerwy przeszedł w stopniu kapitana. Za bohaterski udział w walkach dwukrotnie otrzymał Krzyż Walecznych. W późniejszych latach wielokrotnie zmieniał miejsca gry aktorskiej, bywał reżyserem, wykładowcą w szkołach teatralnych i dyrektorem teatrów. W 1933 przeszedł na emeryturę i zamieszkał z żoną w Podkowie Leśnej, znalazł zatrudnienie w Wojskowym Instytucie Naukowo-Oświatowym jako referent do spraw teatrów żołnierskich. Dorywczo reżyserował, 2 maja 1937 w lwowskim Powszechnym Teatrze Żołnierza świętował trzydziestopięciolecie pracy artystycznej. II wojnę światową przeżył w Podkowie Leśnej, sporadycznie organizował tajne koncerty patriotyczne. Po wyzwoleniu kraju w 1945 został oddelegowany do Urzędu Wojewódzkiego w Poznaniu gdzie był referentem do spraw teatru i literatury, zainicjował powstanie teatrów w Gorzowie Wielkopolskim i Gnieźnie. Do 1950 ponownie zaangażował się w pracę reżysera i grę aktorską, w sezonie 1950/1951 otrzymał angaż w Teatrze Ateneum w Warszawie. Sześćdziesięciolecie pracy artystycznej obchodził 12 września 1959 na scenie Teatru im. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim. Dwa lata później otrzymał tytuł członka zasłużonego SPATiF-ZASP. W stan spoczynku przeszedł w 1962, ostatnim sezonem w którym występował był 1962/1963. Zmarł siedem lat później.