Cytat:Barwniki. Odkrycie związków chemicznych mających zdolność trwałego zabarwiania innych ciał nastąpiło w odległej starożytności. Bardzo dawno dokonano także wynalazku barwienia przy użyciu barwników naturalnych pochodzenia roślinnego i zwierzęcego. Umiejętność barwienia włókien takimi barwnikami zwaną farbiarstwem, posiadali mieszkańcy Chin, Egiptu i Indii już 4 tysiące lat p.n.e. Na podstawie znalezisk wiemy np., że Egipcjanie używali do barwienia tkanin barwników uzyskiwanych z roślin: indygowca, marzanny, alkanny, urzetu, a także barwnika zwierzęcego wydobywanego z samic pluskwiaków - czerwców. Już trzy tysiące lat p.n.e., uzyskano pierwszy sztuczny barwnik - niebieski pigment nazywany egipskim błękitem. Receptura specyfiku otrzymywanego przez poddanych faraona była pilnie strzeżoną tajemnicą, a jego cena tak wysoka, że na farbowanie szat stać było nielicznych. Wzór chemiczny barwnika wskazuje, że do jego produkcji używano niezwykle rzadkiego minerału powstającego wewnątrz lawy wypływającej z Wezuwiusza. Farbiarnie fenickie od około 1000 p.n.e. słynęły z barwienia tkanin na kolor purpurowy przy użyciu tzw. purpury tyryjskiej, wydobywanej z rzadkiego gatunku ślimaków występujących na wybrzeżu syryjskim. Z 800 ślimaków uzyskiwano zaledwie 1 gram barwnika. Purpura była więc bardzo droga. Barwione nią szaty mogli nosić tylko ludzie stojący na szczycie hierarchii społecznej i dlatego z czasem purpura stała się kolorem władców. Zasadniczy przełom w technice barwienia nastąpił w drugiej połowie XIX wieku, kiedy wynaleziono barwniki syntetyczne. Jednym z pierwszych barwników tego rodzaju była fuksyna (barwnik czerwony), otrzymana w 1855 roku przez polskiego chemika Jakuba Natansona.