Cytat: Radar. Zjawisko odbijania się fal radiowych, zwłaszcza od obiektów metalowych, znane było już w końcu XIX wieku. W 1922 roku Amerykanie A. H. Taylor i Leo C. Young stwierdzili zakłócenie łączności radiowej na falach o długości 5 m między nadajnikiem i odbiornikiem, które ustawione były na przeciwnych brzegach rzeki, gdy przepływał nią statek. To podsunęło im pomysł wykorzystania fal radiowych do wykrywania poruszających się w terenie przedmiotów. Jednak pierwszy zrealizował ten pomysł szkocki fizyk Robert A. Watson - Watt. W 1935 roku zademonstrował on Brytyjskiemu Komitetowi Obrony Powietrznej aparat, za pomocą którego wykrył z odległości 50 km nadlatujący samolot. W tym samym roku przystąpiono w Wielkiej Brytanii do budowy nadbrzeżnej sieci eksperymentalnych radarów, składającej się z 5 stacji pracujących na falach o długości 25 m. Sieć ta pozwalała wykrywać nadlatujące samoloty z odległości 90 km. W 1937 roku zbudowano w Anglii radar znacznie doskonalszy, pracujący na falach 1,5 m, przy czym urządzenie miało takie wymiary, że mogło być umieszczane na samolotach. W przededniu II wojny światowej Wielka Brytania miała już sprawną sieć stacji radarowych pracujących na falach o długości 12 m, służących do zdalnego ostrzegania, i sieć stacji pracujących na falach o długości 1,5 m. służących do wykrywania nisko lecących samolotów. Ta, zbudowana w całkowitej tajemnicy, osłona radarowa zdecydowała w dużej mierze o porażce Niemców w powietrznej bitwie o Anglię w sierpniu i wrześniu 1940 roku.