Cytat:Michał Choromański, urodzony 22 czerwca 1904 w Elizawetgradzie w Rosji, zmarł 24 maja 1972 w Warszawie, polski pisarz i dramaturg. Laureat Nagrody Młodych Polskiej Akademii Literatury. Michał Choromański urodził się w Elizawetgradzie jako syn Konstantego Choromańskiego, medyka (który w 1918 zginął w Kijowie od wybuchu bomby) i Aleksandry (z domu Rogasskiej). Po śmierci ojca Choromański sam zmuszony był pracować by utrzymać siebie, matkę i siostrę. Wykonywał różne prace. Był m.in. korepetytorem, nauczycielem rysunku, dziennikarzem czy pomocnikiem piekarza. Interesował się również malarstwem i stworzył w tym czasie kilka portretów. W młodym wieku zapadł na gruźlicę kości i gruźlicę płuc. Wtedy zaczęła się jego tułaczka po szpitalach i sanatoriach. W 1924, wraz z matką i siostrą, przybył do Polski. Studiował pedagogikę i psychologię. Podczas pobytu w Zakopanem zainteresowali się nim Karol Szymanowski i Kazimierz Wierzyński. Ten ostatni przedstawił młodego pisarza (piszącego wówczas po rosyjsku) Marii Kasprowiczowej, wdowie po Janie Kasprowiczu na Harendzie. W latach trzydziestych XX wieku napisał Choromański Zazdrość i medycynę, Opowiadania dwuznaczne, Skandal w Wesołych Bagniskach oraz kilka dramatów. Wynajął część willi Chimera w Zakopanem. Tu spotykał się m.in. z Witkacym i Tadeuszem Dołęgą-Mostowiczem. W tym okresie dużo podróżował - do Argentyny, Brazylii i Afryki Zachodniej. Na początku okupacji poślubił tancerkę i choreografkę, Ruth Sorel. Ze względu na jej żydowskie pochodzenie zmuszeni byli opuścić Polskę w 1940 roku. Choromański spędził siedemnaście lat na emigracji - najpierw w Brazylii, potem w Kanadzie. W Montrealu Ruth prowadziła szkołę baletową, Choromański cierpiał jednak na niemoc twórczą. Po powrocie do kraju w 1957 roku zaczął pracować ze zdwojoną siłą. Niemalże co roku wydawał nową powieść, nie spotykał się jednak z zainteresowaniem krytyków. Czuł się osamotniony i odrzucony. Zmarł nagle 24 maja 1972 r.