Cytat:Ignacy Chodźko, urodzony 29 września 1794 w Zabłoczyźnie, zmarł 1 sierpnia 1861 w Dziewiętniach– polski powieściopisarz i sławny gawędziarz, napisał m.in. serię Obrazy Litewskie. Syn Antoniego i Katarzyny z Widmontów. Całe prawie swe życie przepędził w ziemi oszmiańskiej, w rodzinnym majątku Dziewiętniach, gdzie wzrósł w atmosferze dawnych tradycji i obyczajów szlacheckich. Uczęszczał do szkoły bazylianów w Borunach, od 1810 roku studiował w Wilnie. Po smierci rodziców w 1814 przeszedł pod opiekę stryja Jana. Pracował w kancelarii Radziwiłłowskiej i był członkiem Towarzystwa Szubrawców. Należał do loży wolnomularskiej w Wilnie i Mińsku. Niemal do roku 1840 wierny pozostał ideologii Wieku Oświecenia i klasycystycznym upodobaniom w literaturze, pisząc w tym duchu wiersze i szkice satyryczne , oraz refleksje moralne. Jego piewszym dziełem prozatorskim było opowiadanie Poddany wydrukowane (1829) w piśmie wydawanym w Warszawie przez Edwarda Odyńca, jego przyjaciela. Pod wpływem wspomnień, spisanych przez stryja Jana, ogłosił w 1838 „Domek mojego dziadka”, a niebawem (1840) rozpoczął cykl „Obrazów litewskich” (wydane w V seriach, 1840-1850), szereg gawęd zaczerpniętych z życia szlachty miejscowej w XVIII. i pierwszej ćwierci XIX. wieku, z których na pierwszy plan wysuwa się seria III („Pamiętniki kwestarza”, 1844), skupiająca się dokoła postaci kwestarza Bernardyna. W odleglejsze czasy sięgają „Podania litewskie” (4 serie, 1852-1860), dowodzą jednak, że brak było w nim materiału na powieściopisarza historycznego. Celując w przedstawianiu codziennego życia szlachty litewskiej, w tym ciasnym zakresie wyróżniał się Chodźki werwą dialogu, darem potoczystej narracji, plastyką scen zbiorowych, prawdą charakterystyki, nie stało mu natomiast twórczej wyobraźni i zdolności kompozycyjnych, popadał też często w moralizowanie, nużące tym bardziej, że głębią i oryginalnością myśli w ujmowaniu ogólniejszych zagadnień Chodźko się nie odznaczał.