Cytat:Franciszek Bohomolec, herbu Bogoria, urodzony 19 stycznia 1720, zmarł 24 kwietnia 1784– polski jezuita, nauczyciel, redaktor, komediopisarz, poeta, publicysta, tłumacz, wydawca — jeden ze współtwórców polskiego Oświecenia. Pochodził z okolic Witebska. Po latach nauki w wileńskim konwikcie jezuickim wstąpił do tegoż zakonu w wieku lat 17 — od tego momentu do końca życia można mówić o jego służbie zakonnej jako żarliwej pracy nauczyciela, wychowawcy i społecznika. Życie osobiste Bohomolca całkowicie wtopiło się w jego działalność publiczną; nie zachowały się żadne dokumenty tej biografii, które wychodziłyby poza ramy zamknięte funkcjami, jakie sprawował w obrębie zakonu, a później, po jego zniesieniu, na tym samym stanowisku dyrektora drukarni, tyle, że nie jezuickiej, a królewskiej. Do Warszawy przybył po dziesięcioletniej pracy nauczycielskiej w kolegium wileńskim, skąd wysłano go jeszcze w latach 1747-1749 na dwuletnie studium retoryczne do Rzymu. W Polsce był to okres unowocześniania szkolnictwa zakonnego — przewodzili tu pijarzy i teatyni; w roku 1751 Bohomolec, mający już w dorobku pierwsze prace literackie, został skierowany z Wilna do warszawskiego Collegium Zaluscianum, które zostało gruntownie przebudowane w duchu nowoczesnych tendencji. Od tego momentu związał się na zawsze z Warszawą, nie licząc wakacyjnych wyjazdów do Kobyłki w pobliżu stolicy. Popularny i wysoko ceniony za obronę wartości kultury ojczystej i działalność oświatową w najszerszym znaczeniu tego słowa, po dwudziestu latach nauczycielskiej pracy, objął w roku 1761 redakcję Kuriera Polskiego i Wiadomości Uprzywilejowanych Warszawskich, a od r. 1762 — prefekturę drukarni warszawskiej Soc. Jesu. Stał się więc dla środowiska kulturalnego wczesnego oświecenia swoistą instytucją. Już podczas pracy nauczycielskiej w Wilnie ogłosił dwie tragedie szkolne (Cezar w Egipcie, grany na scenie warszawskiej, uważany jest za utwór oryginalny, Lizymach to przeróbka tragedii C. La Rue). Zainteresował się też twórczością Macieja Kazimierza Sarbiewskiego i opracował słowniczek frazeologiczny łacińsko-polski, który można traktować jako zapowiedź głównego nurtu dalszych prac pisarza, zmierzających do kształtowania kultury językowej i umysłowej młodego pokolenia.