Cytat:Wojciech Bąk, urodzony 23 kwietnia 1907 w Ostrowie Wielkopolskim, zmarł 30 kwietnia 1961 w Poznaniu– polski pisarz, prozaik i poeta, tworzący głównie w ramach liryki religijnej. Absolwent Gimnazjum Męskiego w Ostrowie Wielkopolskim oraz filologii polskiej i filozofii ścisłej Uniwersytetu Poznańskiego. Działał w ostrowskim Towarzystwie Tomasza Zana. Debiutował nagrodzonym przez "Wiadomości Literackie" tomikiem Brzemię niebieskie. Publikował w "Skamandrze", "Wiadomościach Literackich". Do 1939 roku był nauczycielem poznańskich szkół średnich, m. in. Liceum św. Marii Magdaleny. W 1935 roku otrzymał Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury. Okres okupacji spędził w Warszawie, w 1944 r. został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. W czasie alianckiego nalotu został ranny w głowę. Po powrocie do Poznania redagował, wraz z Jarosławem Iwaszkiewiczem, "Życie Literackie" (1945–47). W latach 1945–47 lat prezes oddziału poznańskiego Związku Literatów Polskich, w 1945 otrzymał nagrodę literacką miasta Poznania, w 1949 nagrodę Episkopatu Polski. Po szczecińskim zjeździe Związku Literatów Polskich w 1949 roku, na którym przyjęto socrealizm jako obowiązujący kierunek literacki, publikacja religijnej poezji Bąka stała się niemożliwa. Od 1946 roku był też atakowany na łamach "Woli Ludu". W czerwcu 1950 roku na warszawskim zjeździe Związku Literatów Polskich zapowiedział zamiar wygłoszenia przemówienie o niszczeniu przez Żydów literatury i kultury polskiej, a następnie popełnienie samobójstwa. Wyprowadzony z sali, być może przez pracowników UB, został zamknięty w szpitalu psychiatrycznym. Pobyt w tym zakładzie, podczas którego był bity, poważnie osłabił jego zdrowie. Wypuszczony pół roku później, stał się niewygodny dla poznańskiego środowiska kulturalnego; uznano go za antysemitę, podejrzany był także jego homoseksualizm. 18 maja 1952 roku został zatrzymany i ponownie zamknięty w szpitalu psychiatrycznym w Dziekance. Niektórzy członkowie poznańskiego ZLP rozpoczęli starania o jego ubezwłasnowolnienie, jednak w kwietniu 1953 Bąk, na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej, został wypuszczony ze szpitala. W maju 1953 roku został usunięty ze związku (przywrócono mu członkostwo po październiku 1956, jednak wówczas sam z niego zrezygnował). W 1956 wydawnictwo Pallotinum opublikowało jego tom poezji Modlitewnik, następne tomiki wydawał m.in. PAX. Jednak prześladowania i inwigilacja Bąka trwały nadal (w 1960 roku był więziony), a sam poeta odizolował się od otoczenia. Zmarł 30 kwietnia 1961 roku w niejasnych okolicznościach. Tworzący jako pisarz katolicki, po kilkuletnim przygotowaniu pod koniec życia stał się członkiem parafii ewangelicko-augsburskiej w Poznaniu. Mimo konwersji, został pochowany na cmentarzu przy ul. Lutyckiej, od 1982 roku jego prochy spoczywają na warszawskich Powązkach. Obecnie przyznawana jest Nagroda Poetycka im. Wojciecha Bąka.