Cytat:Józef Baka, SJ, herbu Masalski Książę III, urodzony 18 marca 1707 lub 1706, zmarł 2 czerwca 1780 w Warszawie– polski poeta późnego baroku, jezuita, misjonarz, kaznodzieja, panegirysta i hagiograf. Obok Benedykta Chmielowskiego, Elżbiety Drużbackiej i Jędrzeja Kitowicza jeden z bardziej znanych przedstawicieli kultury czasów saskich i wczesnego okresu panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego. Życie Baki jest słabo znane, nie odnaleziono też żadnego jego portretu. Urodził się 18 marca 1707, część źródeł podaje jednak rok 1706. Pochodził z zamożnej rodziny szlacheckiej Litwy pieczętującej się herbem Massalski Książę III. Jego ojciec Adam był skarbnikiem mścisławskim, posesorem Śliżyna i Januszewic. Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił 16 lipca 1723, w 1735 otrzymał święcenia kapłańskie, w święto Wniebowzięcia Matki Boskiej (15 sierpnia) 1740 złożył śluby zakonne. Przed złożeniem ślubów kształcił się w Akademii Wileńskiej - niewiele wiadomo o okresie jego studiów, poza tym, że 7 maja 1736 zdał egzamin z teologii. Po złożeniu ślubów przez pięć lat uczył w różnych kolegiach jezuickich. W latach 1735-1739 wykładał w Akademii Wileńskiej retorykę. Następnie poświęcił się pracy misjonarskiej - początkowo w misji duksztańskiej założonej przez Józefa Rudominę, rektora kolegium jezuickiego w Mińsku białoruskim. Być może od 1736 przebywał w Missio Plateriana w Krasławiu i Indrycy. Ta początkowo skromna misja, działająca od 1676, bardzo się rozwinęła, gdy Krasław stał się własnością starosty dyneburskiego Jana Ludwika Platera, dzięki hojnej donacji jego żony. Z tego okresu pochodzi pierwszy utwór literacki ks. Baki - Comitia ... honorum Ioannis Ludovici Plater, panegiryk stanowiący wyraz wdzięczności dla darczyńcy. Odtąd działalność literacka Baki wiązała się bardzo ściśle z jego działalnością misjonarską - jego twórczość ma charakter praktyczny, służy dobru prowadzonych przez niego misji i rozkrzewianiu wiary w ogóle. Mimo niedostatku źródeł badacze analizując biografię Baki wysuwają przypuszczenie, że cechował się on dużą gorliwością w pracy duszpasterskiej, marząc przy tym o własnej placówce. Gdy przełożeni ulokowali go w miejscowości Błoń w powiecie ihumeskim, nakłonił ojca, by oddał mu rodzinne dobra Śliżyn i Januszewice - dobra te natychmiast w 1739 sprzedał, by założyć w Błoniu placówkę misyjną nazwaną Missio Bakana. Placówka ta posiadała własny budynek, fundusz i około pięciu misjonarzy. Ks. Baka był jej superiorem w latach 1741-57 i rzadko ją opuszczał. Często podróżował jednak po okolicy, pozostając w żywym kontakcie z wiejską i szlachecką ludnością. Odwiedzał okoliczne wioski, jako kapelan domowy bywał w majątku Illicze. Wychowana tam późniejsza sędzina Szemeszowa (wdowa po sędzim) często później go wspominała, jako człowieka bardzo bystrego i inteligentnego, a przy tym obdarzonego rubasznym humorem. Humor ten przejawiał się także jako bardzo częste wypowiedzi wierszem.