Cytat:Oskar Miłosz herbu Lubicz urodzony 28 maja 1877, zmarł 2 marca 1939– poeta i dyplomata litewski, od dwunastego roku życia mieszkający w Paryżu. Pisał po francusku, choć uważał się za Litwina, czego dowiódł po I wojnie światowej, gdy zaangażował się w sprawę niepodległości Litwy. Krewny Czesława Miłosza. Oskar Vladislav de Lubicz Milosz vel Oscar Venceslas de Lubicz-Milosz (tak sygnował swoje dzieła) z wykształcenia i z wyboru stał się Francuzem. Obywatelstwo litewskie przyjął w roku 1919, do francuskiego powrócił w 1931 r. Wychowany w majątku leśnym Czereja na wschodnich obrzeżach państwa znanego kiedyś jako Wielkie Księstwo Litewskie w wieku 12 lat opuścił dom rodzinny. Rodzice ekspediowali go do Paryża, gdzie został umieszczony w internacie Lycée Janson-de-Sally. Baśniowe krajobrazy rodzinnych stron nie opuściły jednak młodego chłopca wraz z odejściem z rodowego gniazda; ich echo słychać w całej jego twórczości, która w ogromnej części nacechowana jest melancholijnym pięknem tamtych stron. Lata jego już francuskiej formacji przypadają na panowanie w Paryżu i w Europie la belle époque, co jednak znamienite dla całego życiorysu Oskara, czuł się on wyobcowany spośród ówczesnego porządku świata. Po ukończeniu liceum podjął studia nad protogreckimi i protoromańskimi źródłami cywilizacji śródziemnomorskiej, na przykład nad starożytnościami egipskimi, asyryjskimi i hebrajskimi. W latach 1896-1899 był studentem École du Louvre i École des Langues Orientales, gdzie pod kierunkiem profesora Eugéne Ledraina, tłumacza Biblii, nauczył się czytać teksty hebrajskie. Debiutował tomem wierszy "Le Poéme de Décadentes" opublikowanym w roku 1889. W 1906 wydany został "Les Sept Solitudes", a w 1911 "Les Éléments". Z tych pierwszych tomów jego twórczości wyziera człowiek zmysłowy, gwałtowny i nieszczęśliwy. Młody poeta podejmuje nieudaną próbę samobójczą; niedbale, z papierosem w ustach, siedząc na fotelu strzela sobie w serce. Cudem odratowany powraca do świata żywych, jednak wciąż tkwi w beznadziejnym donjuanizmie, pogaństwie, absolutnej pogardzie wobec absurdu istnienia. W tym czasie wydaje też autobiograficzną powieść "Miłosne wtajemniczenie" (L’amoureuse initiation) opisującą losy kawalera Waldemara de L... i jego pełnego mistycznej namiętności związku z damą lekkich obyczajów, Clarissą Annaleną. Dalszy etap jego twórczości to dramaty misteryjne "Miguel Manara", "Méphiboseth", oraz "Szaweł z Tarsu" (Saul de Tarse). Dojrzała poezja Miłosza zaczyna się od "Symfonii" (1915) skomponowanych w latach 1913-14 i zawartych w kilku niewielkich tomikach: "Nihumim" (1915), "Adramandoni" (1918), "La Confession de Lemuel" (1922). W grudniu roku 1914 Miłosz doznaje objawienia mistycznego, przez niektórych porównywanego z Pascalowską „nocą ognia” i jest to punkt zwrotny zarówno jego życia, jak i twórczości. Stopniowo oddala się od poezji i kieruje swe zainteresowania w stronę różnych doktryn hermetycznych. Studiuje kabałę oraz alchemię, powołuje się na spuściznę różokrzyżowców; ścieżkę literackich inspiracji znaczą przede wszystkim Biblia (język jej uważa za szczyt wszelkiej poezji), Goethe, a także Swedenborg, Dante, czy Jakub Boehme.