Cytat:Bitwa pod Nemeą miała miejsce w roku 394 p.n.e. w trakcie wojny korynckiej 395 p.n.e.-387 p.n.e. Po porażce Spartan w bitwie pod Haliartos w roku 395 p.n.e. obie strony wkroczyły na Peloponez. Pod Nemeą, gdzie znajdowało się ważne sanktuarium doszło do bitwy pomiędzy Spartanami z jednej a koalicją Ateńczyków, Tebańczyków, Koryntu i Argos z drugiej strony. Zwycięstwo w bitwie odnieśli Spartanie. Wykorzystując kampanię głównej armii spartańskiej w Azji Mniejszej, państewka greckie (Ateny, Argos, Teby) przy wsparciu finansowym ze strony Persji zawiązały sojusz skierowany przeciwko Sparcie. Tebańczycy oraz mieszkańcy Argos zdobyli nawet w roku 494 p.n.e. kolonię peloponeską Herakleja Trachinia w Malis. Sytuacja ta sprowokowała Spartan do powrotu z Azji Mniejszej na Peloponez. Zanim jednak główne siły Spartan pojawiły się na miejscu, sojusznicza armia spartańska pod dowództwem Aristodemosa- zaufanego króla Agesipolisa I pomaszerowała ze Sparty na północ. Również koalicjanci wykorzystując nieobecność sił głównych Spartan skierowali się w kierunku terytorium lacedomońskiego, gdzie zamierzali rozprawić się z armią Aristodemosa. Obie armie spotkały się pomiędzy Sikyonem a Koryntem koło Nemei. Spartanie nadciągnęli z zachodu, koalicjanci zaś ze wschodu. Armia spartańska liczyła około 6000 lecedemońskich Hoplitów, 2400 Tegeańczyków oraz 3000 sprzymierzonych z miast Epidauros, Trozen, Ermioni oraz Halieis, 3000 Mantynejczyków, 3000 Hoplitów z Elis i Achai (1500 z Sikyonu). Łącznie siły sprzymierzonych sił spartańskich liczyły około 18 000 ludzi, do tego dochodziło 600 żołnierzy jazdy lacedemońskiej, 300 kreteńskich łuczników oraz 400 procarzy z Elis. Po przeciwnej stronie stanęło 5000 wojska z Beocji (także kontyngenty z Teb i Tespias), 3000 Koryntczyków, 7000 ludzi z Argos, 3000 z Eubei i 6000 Ateńczyków. Do tego dochodziło 1550 żołnierzy jazdy i nie do końca skonkretyzowana liczba lekkozbrojnych. Obie armie przeciwników rozpoczęły marsz w kierunku wroga, koncentrując większość sił na własnym prawym skrzydle. Zarówno jedni jak i drudzy zamierzali oskrzydlić z tej strony przeciwnika. Na krótko przed zderzeniem się obu armii Aristodemos nakazał części swoich wojsk atak w centrum, a sam stojąc na prawym skrzydle rozpoczął manewr oskrzydlający. Zagrożeni w ten sposób Ateńczycy oraz Eebejczycy uciekli wówczas z pola bitwy, zanim jeszcze doszło do starcia. Po zetknięciu się obu armii wojska sprzymierzone Lacedemończyków z wyjątkiem Achajów rozpoczęły paniczny odwrót na lewej flance. Stojące naprzeciwko nich oddziały Spartan porządkując swoje wojska sformowały falangę kończąc zwycięską bitwę. Diodor Sycylijski szacuje straty sprzymierzonych na około 2800 poległych Hoplitów. Spartanie mieli zaś stracić 1100 zabitych. Większość poległych to wojska lewego skrzydła, gdzie nastąpiły próby oskrzydlenia przeciwnika. Obie strony mając przewagę na skrzydłach nie wykorzystały jednak swojej przewagi, rozformowując siły i nie podejmując pościgu. Bitwa nie zakończyła wojny, a wojskom sprzymierzonym nie udało się pokonać Sparty pod nieobecność jej sił głównych.