Cytat:Prerafaelici cz. II- nazwa ugrupowania odnosi się do malarzy włoskich XIV i XV wieku, takich jak Giotto czy Fra Angelico, na których chcieli wzorować się członkowie bractwa. Pragnęli przywrócić w malarstwie i propagować w krytyce założenia i praktykę artystyczną (jak np. wierność naturze, szczerość), które uważali za charakterystyczne dla sztuki włoskiej przed Rafaelem. Prerafaelici czerpali tematy z Biblii i legend arturiańskich, dopełniali je pomysłami literackimi z dzieł poetów takich jak John Keats czy Alfred Tennyson, dramatami Szekspira albo aluzjami mistycznymi. Chętnie posługiwali się symbolami, malowali realistycznie, zawsze jednak w swoich obrazach zawierali jakieś dodatkowe, ukryte treści. Chcieli w ten sposób wrócić do "sztuki prawdziwej", która jest piękna, ale też niesie z sobą przekaz. A ich ulubionym motywem były piękne kobiety – często tworzyli wizerunki legendarnych bohaterek – Ofelii, Laury (o rysach twarzy żon malarzy). Także przyroda przedstawiana w najdrobniejszych detalach stanowi ich źródło inspiracji. Prerafaelici inspirowali się, podobnie jak poprzedzający ich nazareńczycy, sztuką quattrocenta i gotyku. Postacie przedstawiane są bez pominięcia najdrobniejszego szczegółu w wyglądzie zewnętrznym. Dzieła prerafaelitów cechuje unikanie stereotypowego przedstawiania postaci. Kompozycja jest zwykle mieszanką archaizmu i naturalizmu. Ich obrazy utrzymane w duchu romantycznego symbolizmu, mistycyzmu, naiwnego sentymentalizmu, odznaczające się drobiazgowym traktowaniem realiów, ostrą paletą barw, stanowią niemal fotograficzne odwzorowanie rzeczywistości. Dalekie są jednak od realizmu – pieczołowitość z jaką traktują detal uwiarygodnia najbardziej fantastyczne zdarzenia i najmniej prawdopodobne postacie. Prerafaelici potrafili przenieść swoją publiczność w świat baśni i dać jej tak upragniony odpoczynek od uprzemysłowionej rzeczywistości, która nie kryła już w sobie żadnej tajemnicy. Obrazy pełne są miłosnej symboliki i dydaktyzmu. Tak jak ich poprzednicy postanowili odświeżyć społeczną religijność. Przedstawiają świętych z czcią ale bez patosu i sztuczności. Mimo to, a może właśnie z tej przyczyny ich twórczość jest prawdziwie mistyczna. Tematykę religijną szczególnie upodobał sobie Rossetti. Późniejsza twórczość Prerafaelitów jest preludium dla symbolizmu. Zwrot w ocenie prac prerafaelitów przez krytykę nastąpił po spotkaniu artystów z Johnem Ruskinem. Gdy Rossetti zdradził nieopatrznie znaczenie liter „P. R. B.”, którymi sygnował obrazy, opinia publiczna gwałtownie potępiła spisek. W tej sytuacji, 42-letni historyk sztuki, zyskał duże uznanie po swoich pierwszych wystąpieniach w obronie malarstwa Williama Turnera. W 1851 roku wysłał do Timesa dwa listy, w których otwarcie bronił prac młodych malarzy. W tym samym roku Ruskin opublikował esej, zatytułowany „Prerafaelici”, prezentujący ich sztukę w kontekście współczesnej sztuki europejskiej i porównujący ją z twórczością Turnera.