Cytat:Grzymisława– księżniczka ruska, księżna krakowska, najprawdopodobniej córka Jarosława Włodzimierzowica, wnuka księcia kijowskiego Mścisława I Haralda, i nieznanej z imienia siostry pierwszej żony Wsiewołoda Wielkie Gniazdo. Pod koniec 1210 lub w 1211 Grzymisława została drugą żoną księcia krakowskiego Leszka Białego. Pierwszą żoną lub narzeczoną księcia była poślubiona przez niego (bądź zaręczona z nim) pod koniec 1207 lub na początku 1208 nieznana z imienia córka Ingwara, księcia łuckiego z dynastii Rurykowiczów, którą Leszek oddalił między 1208 a jesienią 1209. Małżeństwo to było bezpotomne. Dawniej uznawano, że Grzymisława była jedyną żoną Leszka, poślubioną przez niego w 1207. Obecnie jednak uważa się, że Leszek był żonaty dwukrotnie. Z małżeństwa Leszka Białego i Grzymisławy pochodziło dwoje dzieci. Po tragicznej śmierci męża podczas zjazdu w Gąsawie 24 listopada 1227 Grzymisława objęła w imieniu swego syna Bolesława rządy regencyjne w Krakowie. Opiekę nad synem Grzymisławy usiłował przejąć brat Leszka, pretendent do tronu krakowskiego, Konrad I mazowiecki. W marcu 1228 zaprosił on księżną na zjazd do Skaryszewa, na którym próbował przejąć władzę w księstwie. Grzymisława nie zgodziła się na przekazanie władzy szwagrowi, oddając tron krakowski i opiekę nad synem Władysławowi Laskonogiemu. Wkrótce wraz z Bolesławem opuściła Kraków, obejmując rządy w księstwie sandomierskim. Po wybuchu wojny domowej w Wielkopolsce i pozbawieniu Laskonogiego władzy przez Władysława Odonica księstwo krakowskie przypadło Henrykowi Brodatemu. W 1229 Konrad pojmał Henryka Brodatego i wymusił na Grzymisławie przekazanie mu ziemi sandomierskiej. Jesienią 1232 Henryk został uwolniony i wyparł Konrada z Małopolski, zmuszając go do oddania bratowej władzy w Sandomierzu. Na początku 1233 Konrad uwięził Grzymisławę wraz z synem i umieścił w Czersku, a następnie w klasztorze benedyktyńskim w Sieciechowie. Księżną uwolnił wysłany przez Brodatego Klemens z Ruszczy. Po uwolnieniu Grzymisława zrzekła się na rzecz Henryka praw do Krakowa, w zamian uzyskując ziemię sandomierską. Z inicjatywy księcia księżna zwróciła się z prośbą o opiekę do papieża Grzegorza IX, który w 1233 wydał bullę, w której wziął Grzymisławę i jej syna pod opiekę. W latach 1235–1239 księżna przebywała w Skale, gdzie udała się zgodnie z prośbą Henryka Brodatego. W 1241 podczas najazdu Tatarów na Polskę, Grzymisława udała się wraz synem do Węgier, a stamtąd do zamku Welehrad na Morawach. Jeszcze w tym samym roku wróciła do Polski, przywożąc ze sobą córkę Salomeę, której mąż Koloman zmarł po bitwie z Mongołami nad rzeką Sajó. W 1243 syn księżnej Bolesław objął władzę na tronie krakowskim. Grzymisława aktywnie wspierała syna w działaniach politycznych. Była również hojną dobrodziejką licznych kościołów i klasztorów. Czyniła nadania dla cystersów Jędrzejowie i Sulejowie oraz benedyktynów tynieckich. W 1245 księżna wsparła materialnie wyprawę franciszkanina Jana di Piano Carpini do chana mongolskiego, obdarowując go cennymi futrami. Została pochowana w klasztorze klarysek w Zawichoście. W późnych polskich źródłach Grzymisława należała do grona „świętych, błogosławionych i pobożnych”, a wspominano ją 8 lub 9 listopada.