Cytat:Gryfina (Agrypina) urodzona ok. 1248 – zmarła pomiędzy 1305 a 1309, najprawdopodobniej w 1309– księżna krakowska, żona Leszka Czarnego od 1265. Była córką Rościsława Michajłowicza (1225 - 1262) kniazia halickiego, bana serbskiej Maczwy i Slawonii oraz Anny Arpadówny (Węgierskiej) (1226/1227 - po 1270). Jej siostra Kunegunda Halicka poślubiła króla Czech Przemysła Ottokara II. Do zawarcia małżeństwa Gryfiny z Leszkiem Czarnym doszło zapewne w 1265 a przyczynił się Bolesław Wstydliwy, który adoptował Leszka. W latach 1271-1274 doszło do rozłąki między małżonkami. Przyczyną była impotencja Leszka Czarnego, którą Gryfina publicznie mu zarzuciła. Do zgody doszło w wyniku mediacji Bolesława Wstydliwego. Leszek Czarny zdecydował się na leczenie, ale nie przyniosło ono rezultatu i małżeństwo pozostało bezdzietne. W czasie buntu rycerstwa przeciwko mężowi w 1285, księżna schroniła się na Wawelu pod opieką mieszczan. W czasie trzeciego najazdu Tatarów na Polskę w 1287 uszła wraz z Leszkiem na Węgry. Po śmierci męża w 1288, z pretensjami do tronu krakowskiego wystąpił jej siostrzeniec król czeski Wacław II, który powoływał się na prawo sukcesji po ciotce. Po śmierci męża zamieszkała w klasztorze klarysek w Starym Sączu. Przeoryszą była tam jej bliska krewna, wdowa po Bolesławie Wstydliwym -św. Kinga. Nie wiemy, czy już wówczas Gryfina otrzymała jakąś oprawę wdowią dopiero bowiem od 1292 (od śmierci Kingi, która zarządzała tymi włościami) tytułowała się panią sądecką - łac. domina de Sandecz). Po śmierci Kingi Gryfina objęła również tytuł przeoryszy. Od 1300 przebywała w Czechach jako opiekunka Ryksy Elżbiety, córki Przemysła II i narzeczonej Wacława II. Pochowana w klasztorze klarysek w Pradze.