Cytat:Prymitywizm, sztuka naiwna – obrazy, rzeźby i przedmioty rzemiosła artystycznego tworzone przez artystów nieprofesjonalnych, również przez chorych psychicznie lub osoby niepełnosprawne umysłowo; także dzieła stylizowane na takie. Zainteresowanie sztuką naiwną pojawiło się we Francji pod koniec XIX wieku. "Obrazy prymitywne" przypominają często malunki dzieci, charakteryzują się deformacją przestrzeni i perspektywy, lub jej brakiem, skrajnie subiektywnym punktem widzenia, prostymi technikami oraz bardzo często olbrzymim przywiązaniem do szczegółu. Często odwołują się do świata magicznego i symbolicznego, lecz także do życia codziennego. Szczególne zainteresowanie cywilizacji świata Zachodu dla rodzimego malarstwa naiwnego zbiegło się z odkryciami antropologicznymi i fascynacją obcymi, "prymitywnymi" kulturami. Kultury te wyrażały się w "prostej" sztuce, miały wiele cech wspólnych, mimo pochodzenia z odległych od siebie miejsc na kuli ziemskiej i wydawały się bardzo odległe od percepcji Europejczyka. Sztuka tych ludów nosi ogólną nazwę sztuki prymitywnej, w odróżnieniu od sztuki naiwnej twórców naiwnych, inaczej prymitywistów, z europejskiego kręgu kulturowego. W epoce królowania subtelnej sztuki epoki impresjonizmu, czy wyrafinowania jakie przyniósł symbolizm, w rozumieniu sztuki nastąpił przełom. Polegał on na krytycznym przeszacowaniu schematów umysłowych i estetycznych narzuconych przez zachodni racjonalizm. Od "objawienia" jakim było dostrzeżenie sztuki ludów prymitywnych, dzieci, chorych umysłowo i amatorów-prymitywistów nastąpił krok następny – uznanie tego rodzaju sztuki za wartościową na równi ze sztuką uprawianą "zawodowo" przez wykształconych artystów. W pewnym sensie zawodowcy zaczęli się uczyć od nieprofesjonalistów, a ci ostatni od "twórców profesjonalnych". Pojawiła się fascynacja dziełem "nieskażonym przez intelekt", płynącym prosto z duszy, niestępionym w akademiach i pracowniach mistrzów.