Cytat:Feminizm trzeciej fali – zbiorcze określenie różnorodnych zjawisk związanych z ruchem feministycznym od lat 80. XX wieku do dnia dzisiejszego. Trzecia fala feminizmu była odpowiedzią na porażkę drugofalowych strategii równouprawnienia oraz konsekwencją rosnącej świadomości znaczenia rasy, etniczności, wyznania religijnego czy podziałów ekonomicznych dla równouprawnienia kobiet. Feminizm trzeciej fali bywa też nazywany postfeminizmem. Część badaczy wskazuje jednak, że jest to nazwa błędna i myląca, częściej bowiem jako postfeminizm określa się konserwatywną reakcję wobec feminizmu drugiej fali, jaka nastąpiła w latach 80. XX wieku. Odrębność "trzeciej fali" nie jest też powszechnie uznana wśród badaczy i wielu z nich mówi nadal jedynie o dwóch falach feminizmu. Pojęcie to pojawiło się w dyskursie prasowym w 1992 roku w czasopiśmie Ms. Za manifest trzeciej fali uznaje się wydaną w 2000 roku pracę Manifesta: Young Women, Feminism and the Future. Jej autorki Jennifer Baumgardner i Amy Richards (redaktorki czasopisma Ms.) stawiały sobie za cel ożywienie ruchu feministycznego. Oprócz tematyki drugofalowej, wskazywały także nowe pola zainteresowania: problematykę chorób przenoszonych drogą płciową, wykorzystywanie seksualne dzieci czy równy dostęp do technologii. Trzecia fala charakteryzuje się połączeniem myśli feministycznej z różnymi współczesnymi nurtami teorii społecznej, przede wszystkim z teorią krytyczną, poststrukturalizmem, teorią queer, teorią postkolonialną czy ekologizmem. Aktywistki trzeciej fali wyrażają głosy grup dotychczas wykluczonych z dyskursu. Takie działaczki i autorki jak bell hooks czy Gloria E. Anzaldúa wskazały, że dotychczas feminizm (nawet w swoim radykalnym nurcie) był ruchem pochodzących z klasy średniej białych kobiet z Zachodu, które wypowiadały się w imieniu kobiet "w ogóle" i nie dostrzegały odmiennych stanowisk oraz problemu różnorodności. W konsekwencji powstało wiele nowych nurtów feminizmu: czarny feminizm, feminizm latynoski, feminizm trzecioświatowy czy feminizm lesbijski. Nurty te krytykowały dotychczasowy feminizm za jego esencjalizm: przekonanie, że istnieje wspólna i niezmienna istota kobiecości. Tymczasem doświadczenia kobiecości są bardzo różnorodne i nieprzekładalne. Białe feministki nie mogą narzucać swojej definicji kobiecości i wypowiadać się w imieniu ogółu kobiet. Dla wielu działaczek niemożliwa jest też walka o równouprawnienie kobiet w oderwaniu od emancypacji innych grup opresjonowanych ze względu na rasę, pochodzenie etniczne, religię czy położenie klasowe. Z tego powodu feminizm trzeciej fali jest ruchem bardzo różnorodnym, w czym też upatruje swoją siłę. Wskazuje na różnorodność kobiecych perspektyw i doświadczeń, uwikłanych w odmienność religijną, rasową, kulturową czy ekonomiczną. Dążenie do ujednolicenia dyskursu czy zjednoczenia ruchu traktowane jest jako zagrożenie wobec tej różnorodności. Największe spory toczą się według podziałów: feministki odwołujące się do tradycji anglo-amerykańskiej a tradycja francuskojęzyczna, esencjaliści a konstruktywiści społeczni czy stanowisko radykalne i lesbijskie a stanowisko liberalne. W debatach dużą uwagę zwraca się na problem wpływu języka na rzeczywistość społeczną, problemy reprezentacji i tematyka genderowa. Istotnym problemem jest też znaczenie feminizmu akademickiego dla życia zwykłych kobiet.