Cytat:Nosorożec jawajski cz. III- nosorożec jawajski nie dorównuje rozmiarami swemu krewnemu, nosorożcowi indyjskiemu, którego przypomina. Biorąc pod uwagę wielkość, jest podobny raczej do nosorożca czarnego. Długość ciała (wliczając w to głowę) dochodzi do 3,1–3,2 m (niektóre źródła wspominają o przedziale 2–4 m), wysokość zaś rozciąga się pomiędzy 1,4 i 1,7 m. Zanotowana masa ciała dorosłych waha się w szerokich granicach od 900 do aż 2300 kg. Z powodu zagrożenia wyginięciem, badań mających na celu dokładniejsze pomiary nigdy nie przeprowadzono, nie stanowią one priorytetu. Nie występuje znaczna różnica wielkości pomiędzy płciami, aczkolwiek samice mogą być nieco większe. Podgatunek wietnamski wydaje się nieco mniejszy od zamieszkującego Jawę, lecz badania prowadzące do tego wniosku oparto na fotografiach i pomiarach odcisków stóp. Nos obu przedstawicieli rodzaju Rhinoceros zdobi pojedynczy róg, co odróżnia je od innych żyjących obecnie gatunków, posiadających dwa. Spośród nich najmniejszy róg posiada właśnie nosorożec jawajski, u którego mierzy on zwykle mniej niż 20 cm. Najdłuższa zanotowana długość wynosi 27 cm. Wydaje się, że jego posiadacze raczej rzadko używają go do walki, a zamiast tego służy im on do rozgrzebywania błota, w którym się tarzają, do powalania roślin, którymi mają zamiar się pożywić, oraz do tworzenia sobie ścieżek wśród gęstej roślinności. Podobnie, jak inne skubiące trawę gatunki nosorożców (czarny, sumatrzański i indyjski), R. sondaicus posiada długą, ostro zakończoną górną wargę pomagającą mu w chwytaniu pożywienia. Jego dolne kły są długie i ostre, zwierzę używa ich podczas walki. Za kłami znajdują się dwa rzędy po 6 trzonowców o niskich koronach używanych do żucia grubych roślin. Jak jego krewni, ssak ten posiada dobry węch i słuch, ale widzi bardzo słabo. Jego długość życia szacuje się na 30–45 lat. Jego niewytwarzająca włosów, szara, ciemnoszara lub szarobrązowa skóra tworzy fałdy na barkach, plecach i zadzie. Jej mozaikowy wzór nadaje zwierzęciu wygląd uzbrojonego. Fałdy nosorożca jawajskiego są mniejsze niż indyjskiego, także przybierają siodełkowaty kształt na barkach. By nie przeszkadzać tak bardzo zagrożonemu gatunkowi, naukowcy czerpią wiedzę o gatunku głównie z próbek odchodów i z filmów. Najbardziej optymistyczne oszacowania przewidują, że na świecie na wolności pozostało mniej niż setka nosorożców jawajskich. Uznaje się je za prawdopodobnie najbardziej zagrożone z wielkich ssaków, chociaż nosorożce sumatrzańskie, choć jest ich więcej, zamieszkują mniej chronione obszary i to one uznawane są nieraz za bardziej zagrożone. Nosorożec jawajski, jak już wspominano, przetrwał w dwóch miejscach: w Parku Narodowym Ujung Kulon na zachodnim krańcu Jawy oraz w Parku Narodowym Cat Tien znajdującym się około 150 km na północ od miasta Ho Chi Minh. Zwyczaje godowe nosorożca jawajskiego są trudne do zbadania, gdyż gatunek spotyka się w naturze rzadko, a ogrody zoologiczne nie dysponują żadnymi okazami. Samice osiągają dojrzałość płciową w ciągu 5-7 lat, podczas gdy samcom zabiera to 10 lat. Długość ciąży nie została ściśle ustalona, ale prawdopodobnie okres ten mieści się pomiędzy szesnastoma, jak u innych nosorożców, a dziewiętnastoma miesiącami. Pomiędzy kolejnymi porodami występuje 4–5 lat przerwy. Matka karmi swe dziecko mlekiem przez około 2 lata. Pozostałe 4 gatunki nosorożców wykazują podobne zachowania godowe.