Cytat:Wiktoria Koburg cz. III- podczas trzech wojen o zjednoczenie Niemiec Wiktoria i Fryderyk popierali działania Prus i Związku Północnoniemieckiego. Te deklaracje spowodowały pewien konflikt z rodziną Wiktorii, gdyż jej brat, książę Albert, był ożeniony z duńską księżniczką Aleksandrą, której ojciec pretendował do spornych księstw Szlezwiku i Holsztyna. 18 stycznia 1871 r. w Wersalu proklamowano Cesarstwo Niemieckie z Wilhelmem I jako dziedzicznym cesarzem z tytułem "Jego Cesarskiej i Królewskiej Mości". Fryderyk i Wiktoria otrzymali wówczas tytuły Niemieckiego Księcia Korony i Niemieckiej Księżnej Korony z predykatem "Cesarskiej i Królewskiej Wysokości". Po śmierci swojego ojca 9 marca 1888 r. mąż Wiktorii został cesarzem Fryderykiem III. Wiktoria przyjęła tytuł Jej Cesarskiej i Królewskiej Mości Cesarzowej Niemiec. Fryderyk jednak zmarł po 99 dniach panowania na skutek raka gardła. Po śmierci męża Wiktoria najlepiej znana była jako Cesarzowa Fryderykowa - po niemiecku Kaiserin Friedrich. Była również nazywana "Angielką", chociaż więcej w niej było krwi niemieckiej. Wiktoria była zrozpaczona po śmierci męża. Cesarzowa tak pisała do matki: Bogu dzięki, jego serce nie cierpi tak jak moje! Jestem teraz wdową po nim, jeśli przestałam być żoną! Czyż zniosę tę rozłąkę? Zostawszy cesarzową-wdową, Vicky - zgodnie z życzeniem syna - musiała wyprowadzić się z pałacu. Wściekła przeniosła się do wiejskiej posiadłości. Jeszcze większy żal miała do syna o to, że uroczystości pogrzebowe jej męża zostały zorganizowane przez Wilhelma w tak niestosownym pośpiechu, że nie mogła w nich uczestniczyć. Owdowiała Wiktoria zamieszkała w zamku Friedrichshof, który zbudowała ku pamięci swojego męża na wzgórzach niedaleko Kronberg im Taunus w pobliżu Frankfurtu nad Menem. Wiktoria pozostała osobą o poglądach liberalnych, co kontrastowało z jej konserwatywnym synem, cesarzem Wilhelmem II. Chłodne relacje matki z synem poprawiły się, kiedy Wiktoria wycofała się z życia publicznego. W Berlinie cesarzowa-wdowa fundowała szkoły dla dziewcząt oraz szkoły dla pielęgniarek. Jako utalentowana plastycznie i sama też czasem tworząca kobieta, Wiktoria patronowała również ludziom sztuki. W 1872 r. była jednym z organizatorów Wystawy Sztuki Przemysłowej. Podczas swojego małżeństwa i wdowieństwa Wiktoria utrzymywała bliskie kontakty z pozostałymi członkami rodziny królewskiej, zwłaszcza ze swoim bratem, księciem Albertem, późniejszym królem Edwardem VII. Regularnie korespondowała z matką. Według "Royal Encyclopaedia" skatalogowano 3777 listów od królowej Wiktorii do córki oraz ponad 4000 od córki do matki. Wiele z tych listów wyraża obawę o przyszłość Niemiec pod rządami Wilhelma II. Wiktoria zmarła na raka kręgosłupa w Friedrichshof 5 sierpnia 1901 r., kilka miesięcy po śmierci swojej matki. Została pochowana w mauzoleum królewskim w Friedenskirche w Poczdamie 13 sierpnia 1901 r. obok swojego ukochanego męża. W tym samym mauzoleum spoczywają również Zygmunt i Waldemar, synowie Wiktorii zmarli w dzieciństwie. Wiktoria zażyczyła, aby pochować ją w angielskiej trumnie i w obrządku anglikańskim. Wilhelm II spełnił życzenie matki jednak po jakimś czasie kazał zmienić trumnę na niemiecką i pochować ją według niemieckiej tradycji.