Cytat:Nosorożec jawajski (Rhinoceros sondaicus) – gatunek ssaka z rodziny nosorożcowatych, jeden z pięciu żyjących do dziś gatunków nosorożców. Należy do tego samego rodzaju, co nosorożec indyjski. Łączy je podobna, przypominająca mozaikę skóra stwarzająca wrażenie opancerzenia. Nosorożec jawajski, mierząc 3,1–3,2 m długości i 1,4–1,7 m wysokości, jest mniejszy od swego krewniaka, wielkością bardziej zbliża się do nosorożca czarnego. Jego rogi, mniejsze niż u innych nosorożców, osiągają zwykle poniżej 25 cm.

Gatunek cechował się niegdyś szerokim zasięgiem występowania. Rozciągał się on od Indonezji przez południowo-wschodnią Azję do Indii i Chin. Pomimo tego uznaje się go dziś za krytycznie zagrożony. Na wolności przetrwały jedynie dwie populacje. Żaden osobnik nie przebywa w ogrodzie zoologicznym. Być może czyni go to najrzadszym dużym ssakiem świata. Licząca około 40-50 zwierząt populacja żyje w Parku Narodowym Ujung Kulon na Jawie w Indonezji. Mniejsza grupa, oceniania w 2007 na nie więcej niż 8 sztuk, przetrwała w wietnamskim Parku Narodowym Cat Tien. Spadek liczebności nosorożca jawajskiego wiąże się z kłusownictwem, głównie z powodu rogów, którym tradycyjna chińska medycyna przypisuje wielką wartość. Na czarnym rynku ich cena wynosi aż 30 000 USD za kilogram. Utrata siedlisk, głównie na skutek wojen w południowo-wschodniej Azji, jak wojna wietnamska, także przyczyniła się do spadku populacji i uniemożliwiła poprawę sytuacji. Obszar wciąż jeszcze zamieszkany przez te zwierzęta położony jest w obrębie dwóch terenów chronionych, jednak nosorożcom ciągle zagrażają kłusownicy, choroby, niekorzystny wpływ wywiera także utrata różnorodności genetycznej związana z chowem wsobnym.

Na wolności osobniki dożywają średnio 30–45 lat. W przeszłości zamieszkiwały nizinne lasy deszczowe, wilgotne tereny trawiaste i rozległe równiny zalewowe. Żyły w większości samotnie z wyjątkiem czasu parzenia się i wychowywania potomstwa. Okazjonalnie zbierały się w miejscach pozwalających na tarzanie się w błocie i lizanie soli. Pomijając ludzi, dorosłym osobnikom nie zagrażały żadne drapieżniki. Nosorożce te zwykle unikały człowieka, jednak w poczuciu zagrożenia nie wahały się atakować. Naukowcy i konserwatorzy przyrody rzadko prowadzą nad nimi badania bezpośrednie z powodu wielkiej rzadkości tych stworzeń i niebezpieczeństwa przeszkadzania tak zagrożonemu gatunkowi. Badacze, próbując ocenić ich zdrowie i tryb życia, polegają więc na filmach i próbkach kału. W efekcie jest to najmniej poznany ze wszystkich gatunków nosorożców.