Cytat:Ampułomiot (ros. ампуломёт; miotacz ampuł) – rodzaj moździerza miotającego szklane pociski wypełnione mieszaniną zapalającą, używanego przez Armię Czerwoną w charakterze broni przeciwpancernej w latach 1941–1942.

Ampułomiot był prowizoryczną, stworzoną naprędce bronią, która mogła być produkowana przy użyciu nieskomplikowanych technologii i narzędzi, co było kluczowe wobec szybko postępującego ataku niemieckiego na ZSRR w 1941 roku.

Ampułomiot miał krótką lufę kalibru 127 mm, konstrukcyjnie będącą zaślepioną na jednym końcu stalową rurą. Mocowany był na czworonożnej podstawie, choć większość ilustracji prezentuje go jako broń stacjonarną, mocowaną w widełkowatym jarzmie na metalowym słupie. Całość ważyła 26 kg, jego obsługę stanowiła trzyosobowa drużyna. Broń nie posiadała żadnych mechanizmów kontroli ognia, a lufą kierowano za pomocą dwóch wygiętych rączek na jej tyle. Zamek miał nieskomplikowaną konstrukcję i składał się z metalowego klina, poruszającego się po krótkiej szynie, który po otwarciu pozwalał na umieszczenie w lufie ładunku miotającego. Ładunkiem był nabój prochowy, a pocisk ładowano od przodu lufy. Pociskami były szklane kule („ampuły”", karkasy) o wadze 1,5 lub 1,8 kg, zawierające zgalaretyzowaną benzynę (prawdopodobnie zmieszaną z fosforem), które mogły być miotane na odległość 250 metrów i zapalały się po uderzeniu w cel. Do celowania służył prosty, podnoszony celownik mechaniczny, wyposażony w szereg przezierników (do celowania na różne odległości), które zestawiało się z umieszczoną z przodu lufy muszką. Szybkostrzelność sięgała 8 strzałów na minutę.

Ampułomiot był mało celny i w większości przypadków nieefektywny przeciwko czołgom.

Na stan jednego pułku strzeleckiego przypadało sześć ampułomiotów, przypisanych do plutonu „moździerzy przeciwczołgowych”.