Cytat:Augusta Sachsen-Weimar cz. III- tymczasem pogarszał się stan zdrowia Fryderyka Wilhelma IV. W 1858 r. król stał się niezdolny do rządzenia państwem i regencję objął Wilhelm. Wraz z żoną przeprowadził się wówczas na dwór berliński. Kiedy Wilhelm został królem w 1861 r., zdymisjonował ministrów brata i powołał nowych, głównie liberałów znanych mu z Koblencji. A. von Schleinitz został ministrem spraw zagranicznych, A. von Bethmann ministrem kultury, a Karl Anton von Hohenzollern-Sigmaringen premierem. Niektórzy widzieli w tych nominacjach wpływ królowej Augusty, aczkolwiek jej wpływ na politykę męża był niewielki. Stało się to jasne kilka miesięcy później, kiedy Wilhelm rozwiązał parlament oraz mianował premierem Bismarcka. Królowa i premier szybko znaleźli się w konflikcie. Augustę przerażała zwłaszcza polityka zagraniczna premiera, głównie wojna z Austrią. Wkrótce królowa ponownie popadła w depresję i znów zaczęła podróżować w celach leczniczych do Baden-Baden. W tym czasie ludność Prus cieszyła się ze zwycięstwa pod Sadową. Kiedy naród się cieszył, Augusta opłakiwała poległych i rannych. Pogorszyły się również jej relację z synową, która zaczęła popierać politykę Bismarcka. Pobożna królowa uznała Wiktorię za osobę "niereligijną" i okazywała jej niechęć przy każdej okazji. Darzyła jednak wielką miłością swojego wnuka Wilhelma. Augusta, która sprzeciwiała się militarystycznej polityce Bismarcka, założyła w 1864 r. Narodowe Stowarzyszenie Kobiet, które zajmowało się rannymi i chorymi żołnierzami. Ufundowała również wiele szpitali, które istnieją po dziś dzień. Cztery lata po zakończeniu wojny z Austrią, w 1870 r., rozpoczęła się wojna francusko-pruska. W jej wyniku 18 stycznia 1871 r. Wilhelm i Augusta zostali ukoronowani na cesarza i cesarzową Niemiec. Dla Augusty była to osobista porażka. Chciała przecież zjednoczenia Niemiec przez Prusy, ale na zasadzie "moralnego podboju", a nie poprzez rozlew krwi. W 1872 r. ufundowała w Poczdamie szkołę dla córek poległych w wojnie z Francją. W kolejnych latach Augusta pogodziła się z Bismarckiem, którego uważała za jedynego człowieka mogącego wesprzeć jej ukochanego wnuka Wilhelma. Ten jednak nie cierpiał Bismarcka i zdymisjonował go wkrótce po objęciu tronu. Augusta cierpiała na reumatyzm od wielu lat. Jej stan pogorszył się w czerwcu 1881 r. Od tej pory poruszała się na wózku inwalidzkim. Mąż Augusty zmarł 9 marca 1888 r. 99 dni później na raka gardła zmarł jej syn, Fryderyk III. Tron objął jej ukochany wnuk Wilhelm II. Augusta zmarła 7 stycznia 1890 r. i została pochowana w Charlottenburgu, obok męża.