Cytat:Augusta Sachsen-Weimar cz. II- w takiej sytuacji w czerwcu 1826 r. król Fryderyk Wilhelm zabronił synowi małżeństwa z Elizą. Wilhelm zaczął więc szukać kolejnej kandydatki na żonę, aczkolwiek dalej kochał Elizę. W końcu 29 sierpnia 1826 r. poprosił o rękę Augusty. Augusta zgodziła się i 25 października doszło do oficjalnych zaręczyn. Wilhelm i Eliza spotkali się po raz ostatni w 1829 r. Księżna zmarła na gruźlicę w 1834 r. Wilhelm napisał o związku z Elizą w liście do swojej siostry Charlotty, że człowiek może zakochać się w życiu tylko raz. W tym samym liście pisał o Auguście: księżniczka jest miła i bystra, ale nie żywię do niej żadnych uczyć. Augusta była z kolei bardzo w Wilhelmie zakochana i pełna nadziei na szczęśliwy związek. 11 czerwca 1829 r., po trzydniowej podróży z Weimaru do Berlina, Wilhelm poślubił Augustę w kaplicy pałacu w Charlottenburgu. Para miała razem dwoje dzieci. Pierwsze tygodnie małżeństwa były dla Augusty szczęśliwe, lecz po pewnym czasie księżniczka poczuła się znudzona militarystycznym duchem dworu pruskiego. Nie posiadała również żadnych obowiązków dworskich, które w całości przejęła jej szwagierka, Elżbieta Ludwika Wittelsbach, żona następcy tronu. Popsuły się również relacje Augusty z jej mężem. W liście do Charlotty z 22 stycznia 1831 r. Wilhelm narzekał na "niewielką kobiecość" żony. Zdania tego nie zmieniły narodziny dwójki dzieci oraz dwie poronione ciąże w 1842 i 1843 r. W 1840 r. Augusta popadła w depresję maniakalną, nie mogąc znieść kolejnych kochanek męża oraz presji, jaką na nią wywierano. Augusta interesowała się również polityką. Była osobą o liberalnych poglądach i żywiła wielkie nadzieje w związku ze wstąpieniem na tron w 1840 r. szwagra, Fryderyka Wilhelma IV, który jako następca tronu dał się poznać z liberalnych sympatii. Jednak Fryderyk Wilhelm wprowadził rządy konserwatywne i rozprawiał się ze wszystkimi przejawami liberalizmu. Popierał go w tym jego brat, książę Wilhelm. Podczas rewolucji marcowej w 1848 r. Wilhelm opowiadał się za bezwzględnym stłumieniem powstania przez ostrzelanie Berlina kartaczami. Stał się w efekcie bardzo niepopularny w Prusach i za radą brata wyjechał do Londynu. W kręgach liberalnych pojawiła się idea, aby zmusić Fryderyka Wilhelma do abdykacji, a jego brata do zrzeczenia się praw do tronu. Królem zostałby wówczas syn Augusty, Fryderyk, a sama Augusta regentką w jego imieniu. Tego pomysłu nie można jednak potwierdzić, gdyż Augusta zniszczyła później wszystkie listy i dzienniki z tego okresu. W czerwcu 1848 r. Wilhelm powrócił z Londynu, a rok później został gubernatorem generalnym Prowincji Reńskiej. Wiosną 1850 r. on i Augusta przeprowadzili się do Koblencji. Życie w Koblencji podobało się Auguście, gdzie w końcu mogła prowadzić taki tryb życia, do jakiego przywykła na dworze weimarskim. Jej syn Fryderyk studiował w tym czasie w Bonn, stając się pierwszym pruskim księciem, który otrzymał wykształcenie akademickie. Koblencję odwiedzali również liczni liberalni myśliciele, tacy jak historyk Max Dunker, czy profesorowie prawa August von Bethmann, Clemens Theodor Pertes czy Alexander von Schleinitz. Augusta była również tolerancyjna dla katolików, co nie budziło entuzjazmu na protestanckim dworze w Berlinie. W 1856 r. córka Augusty, Ludwika, poślubiła księcia Fryderyka Badeńskiego, a w 1858 r. książę Fryderyk poślubił brytyjską księżniczkę Wiktorię. Augusta była bardzo zadowolona z małżeństw swoich dzieci i liczyła, że synowa przekona Fryderyka do brytyjskiego systemu rządów i liberalizacji kraju.