Cytat:Głębokie Pole Hubble'a cz. II- jednym z kluczowych celów twórców Teleskopu Hubble'a było wykorzystanie jego wielkich możliwości optycznych do poznania odległych galaktyk w stopniu nieosiągalnym dla teleskopów pracujących na powierzchni Ziemi. Położony na orbicie Teleskop Hubble'a unika poświaty oraz ograniczeń atmosfery w przepuszczalności promieniowania (do Ziemi dociera jedynie światło widzialne, część zakresu promieniowania podczerwonego oraz szersze pasmo fal radiowych). Ponieważ światło z najbardziej odległych galaktyk potrzebuje miliardów lat by dotrzeć do nas, widzimy je takimi, jakie były miliardy lat temu – dlatego ich obserwacje pozwalają lepiej zrozumieć ich naturę i proces ewolucji całego wszechświata. Mimo że wystrzelony w 1990 r. Teleskop Hubble'a posiadał znaczną wadę optyczną, mógł być używany do obserwacji znacznie bardziej odległych obiektów, niż to było możliwe z Ziemi. Gdy w grudniu 1993 r., dzięki misji naprawczej STS-61, poprawiono układ optyczny Hubble'a, zwiększyła się jego zdolność rozdzielcza oraz rozszerzył zakres możliwych obserwacji na wyjątkowo odległe i słabo widoczne galaktyki. Bardzo szybko zauważono przez to ogromne różnice pomiędzy starymi galaktykami, znajdującymi się w naszym pobliżu, a tymi położonymi najdalej – najmłodszymi. Zwykle około 10% czasu pracy Teleskopu Hubble'a, zwane Director's Discretionary Time (DD), jest przydzielane w drodze konkursu astronomom, którzy przedstawiają najciekawsze pomysły, jak choćby spektakularne wybuchy supernowych. Gdy tylko potwierdzono, że misja korekcyjna zakończyła się pełnym sukcesem, w 1995 Robert Williams, ówczesny dyrektor Space Telescope Science Institute, zdecydował poświęcić fragment swego czasu DD na obserwacje odległych galaktyk. Postanowiono wybrać ustawienie Teleskopu na typowy fragment nieba, używając kamery WFPC2 oraz kilku różnych filtrów optycznych. Pomysł wywołał duże zainteresowanie i szybko zawiązano grupę mającą wesprzeć projekt.