Cytat:Bitwa morska pod Alalią miała miejsce w roku 535 p.n.e. Gdy w około 600 p.n.e. Kartagińczycy ulegli Fokajczykom (Grekom z miasta Fokaja) na morzu, Grecy zdobyli ważny szlak żeglugowy. Punijczycy (Kartagińczycy) znaleźli sprzymierzeńców w Etruskach, którzy wówczas również stanowili potęgę morską. Helleńska kolonizacja brzegów południowej Italii oraz Sardynii i Korsyki była dla nich, podobnie jak dla Kartagińczyków, przeszkodą w swobodnej ekspansji na morzu. Sytuacja ta stała się główną przyczyną działań wojennych w roku 535 p.n.e. Połączone siły Kartagińczyków i Etrusków (120 okrętów) starły się pod Alalią z flotą fokajską (60 pentekonter z 4 tysiącami ludzi). Fokajczycy stracili w bitwie 40 okrętów i musieli opuścić Korsykę. Nie jest jasne kto wygrał bitwę. Według wielu źródeł zwyciężyli sojusznicy, ale według niektórych historyków (m.in. N.G.L. Hammonda) bitwę wygrali Fokajczycy, jednak poniesione straty zmusiły ich do opuszczenia Korsyki. Dylemat ten prawdopodobnie wynika z odmiennych kryteriów zwycięstwa u Graków i Kartagińczyków. Ci pierwsi za decydujące kryterium przyjmowali utrzymanie pola bitwy, a drudzy poniesione straty. W sytuacji, jeśli w pierwszej fazie bitwy sojusznicy zatopli lub zdobyli większość okrętów Fokejczyków, a w drugiej ocalałe okręty Greków skupiły się i sojusznicy odstąpili od ataku na tę formację (zbyt duże potencjalne straty własne) i wycofali się, to każda ze stron mogła uważać się za zwycięską (sojusznicy, bo zadali większe straty niż ponieśli; Fokejczycy, bo pozostali na polu bitwy). Opuszczoną przez Greków wyspę opanowali Etruskowie, natomiast Fokajczycy osiedlili się w Elei w południowo-zachodniej Italii