Cytat:Bolesław II Rogatka cz. III- niemiecka pomoc tylko na moment przyniosła Bolesławowi przewagę w wojnie z bratem. W 1249 roku niespodziewanie do kraju powrócił ze studiów młodszy brat, Konrad, którego Bolesław bezskutecznie próbował wykierować w karierze duchownej. Proponowane mu jednak stanowisko biskupa w bawarskiej Passawie nie odpowiadało jego ambicjom i również Konrad wystąpił z żądaniami wydzielenia mu osobnej dzielnicy. Rogatka oczywiście nie wyraził na to zgody, w związku z czym Konrad znalazł się na dworze nieprzychylnych Bolesławowi książąt wielkopolskich (Konrad ostatecznie został nawet podwójnym szwagrem Przemysła I, gdyż z jednej strony wydał za niego swoją siostrę Elżbietę, a z drugiej ożenił się z córką Władysława Odonica, Salomeą). Do ostatecznej katastrofy doszło dwa lata później, kiedy książę legnicki nie dał rady połączonym siłom wielkopolskim Przemysła I i wrocławskim Henryka III Białego. Do klęski przyczyniła się również polityka wewnętrzna księcia, który opierając rządy na niemieckich przybyszach doprowadził do wybuchu niezadowolenia własnych wasali. Bolesław musiał wtedy w końcu zgodzić się na wydzielenie dzielnicy głogowskiej Konradowi (zwłaszcza że dostał się również fizycznie w ręce młodszego brata, spędzając kilka miesięcy w więzieniu). Tak więc z dziedzictwa ojcowego pozostała mu wyłącznie szczupła dzielnica ze stolicą w Legnicy. Bolesław potrzebował jednak ponad dwa lata, by z pomocą Henryka III Białego (który w tak trudnej sytuacji brata zdecydował się ostatecznie na udzielenie mu wsparcia) odzyskać w 1253 roku pełnię władzy w księstwie. Głównymi powodami niepokojów były samowole najemnych niemieckich rycerzy, którzy otrzymawszy wcześniej z rąk księcia nadania ziemskie próbowali się teraz całkowicie uniezależnić od Bolesława. Współpraca braterska przez następne lata układała się dość specyficznie. Z Henrykiem III nie dochodziło już do większych starć. Co więcej zaistniało pewne porozumienie, zwłaszcza jeśli chodzi o stosunek do książąt wielkopolskich (próba interwencji w kurii papieskiej w 1256 roku, by przywrócić władzę nad utraconymi po 1241 roku terenami), czy biskupa wrocławskiego Tomasza (z jednej strony Bolesław nie mógł wybaczyć biskupowi, że w sporach z braćmi wspierał zawsze juniorów, z drugiej książę legnicki kontynuował walkę z nadmiernym uprzywilejowaniem kościoła, zwłaszcza kategorycznie domagał się zwrotu majątków, które znalazły się w rękach hierarchii duchownej wnet po tragicznych wypadkach legnickich). Konflikt Bolesława z biskupem wrocławskim sięgnął apogeum w 1257 roku, kiedy książę zdecydował się porwać dostojnego hierarchę i uwięzić go na Zamku Wleń. Nie wiadomo, co przez ten czyn Bolesław chciał osiągnąć, gdyż bezpośrednią przyczyną było rzucenie na księcia legnickiego klątwy kościelnej (Bolesław mógł się już jednak do tej kary przyzwyczaić, skoro już dwukrotnie w 1248 i 1249 roku był wyklinany przez biskupa. Kary były zdejmowane dopiero po zatwierdzeniu przywilejów kościelnych) i wezwanie wszystkich sąsiadów do krucjaty przeciwko burzycielowi pokoju. Do interwencji nie doszło tylko na skutek szybkiej reakcji braci, którzy zaczęli pracować nad ugodą. Cena za powrót do łask kościoła była wysoka – Bolesław został zmuszony ostatecznie w 1261 roku do zapłacenia ogromnego zadośćuczynienia, oraz publicznego ukorzenia się u bram katedry we Wrocławiu. Zwycięstwo Tomasza było więc pełne.