Cytat:Bolesław II Rogatka cz. II- początkowo Bolesław nie zamierzał dopuścić do żadnych podziałów ojcowskiej dzielnicy i całość władzy chciał skupić w swoim ręku. Wprawdzie już w 1242 roku niespodziewanie zmarł drugi pod względem starszeństwa brat Bolesława, Mieszko, którego wcześniej musiał wyposażyć w ziemię lubuską, lecz wkrótce kolejni bracia zaczęli osiągać wiek sprawny. Opór Bolesława przed rezygnacją z części władzy udało się złamać dopiero siłą, kiedy stronnikom juniorów udało się uwięzić księcia śląskiego i osadzić w wieży legnickiej. Wypadki te spowodowały, że Bolesław stał się do końca życia bardzo nieufny wobec otoczenia, co jeszcze spotęgowało trudności z obcowaniem z władcą o niezwykle trudnym charakterze. Do przejściowego porozumienia z młodszym Henrykiem III doszło w 1247 roku, kiedy dopuścił brata do formalnych współrządów. Współpraca między braćmi nie układała się jednak zbyt dobrze i już rok później zdecydowano się na podział jednolitej dotychczas dzielnicy na części legnicko-głogowsko-lubuską oraz wrocławską. Dodatkowo bracia zobowiązali się otoczyć opieką młodsze rodzeństwo, które miało pójść drogą kariery duchownej, przy czym Bolesławowi przypadł jako podopieczny Konrad, zaś Henrykowi Władysław. Bolesławowi jako starszemu przysługiwało prawo wyboru dzielnicy – ten z nieznanych powodów wybrał Legnicę, może dlatego że Ziemia Legnicka obfitowała w złoto znajdywane w rzekach Kaczawie i Wierzbiaku. Wybór Legnicy mógł być także podyktowany narastającym konfliktem z możnymi potężnego Wrocławia – Rogatka liczył, że Henryk III nie poradzi sobie z tą sytuacją i księstwo z powrotem wpadnie w jego ręce. Zawiódł się tutaj jednak na całej linii. Dopiero teraz zaczął głośno krzyczeć, że został skrzywdzony. Henryk III Biały nie zamierzał dobrowolnie rezygnować z nowego nabytku, nowa wojna była więc kwestią czasu. Bolesław i Henryk zaczęli przygotowywać się do konfrontacji, do której nie mieli jednak odpowiednich funduszy. W tych to okolicznościach doszło do najbardziej haniebnych praktyk w okresie rozbicia dzielnicowego. Bolesław jeszcze w 1242 roku ożenił się z Jadwigą córką Henryka I hrabiego Anhaltu oraz Irmgardy z Turyngii i teraz swoje koneksje rodzinne postanowił wykorzystać do znalezienia sojuszników do walki z bratem. Ceną za przysłanie wojsk zaciężnych było oddanie arcybiskupowi magdeburskiemu połowy ziemi lubuskiej. W rękach Niemców (tym razem Brandenburczyków, którzy niedługo zawładnęli też częścią arcybiskupią) znalazła się zresztą wkrótce i druga część ziemi nazywanej przez kronikarza "kluczem królestwa polskiego".