Cytat:Bitwa pod Kadesz cz. II- faraon jednak nie zamierzał bezczynnie czekać. Natychmiast włożył rynsztunek bojowy i wskoczył na swój rydwan. Skupiwszy wokół siebie swych najbliższych towarzyszy, rzucił się w wir walki. Kilkakrotnie przypuszczał atak na Hetytów, co w końcu doprowadziło do zamieszania w ich szykach. W tym momencie, od zachodu nadeszły oddziały pomocnicze. W szyku bojowym szybko i sprawnie przeszły do ataku. Wojska hetyckie znalazły się teraz pomiędzy dwoma ugrupowaniami egipskimi. Dowódcy hetyccy widząc zagrożenie, dokonali szybkiego wycofania się w kierunku południowym. Chwila wytchnienia wystarczyła Ramzesowi aby zebrać i ustawić szyki swych żołnierzy i natychmiast przejść do kontrataku. Kilkakrotne zmasowane uderzenie na pozycje hetyckie zatrzymało ich i następnie zmusiło do odwrotu w kierunku południowym, a następnie wschodnim, przypierając ich do Orontesu. Na wschodnim brzegu rzeki, król Hetytów, Muwatallis stał na czele piechoty, wsłuchując się w zgiełk bitewny, przekonany o swym rychłym zwycięstwie, gdy nagle jego pewność siebie zmieniła się w osłupienie. Dojrzał bowiem swoje rydwany, uciekające w popłochu i nieładzie i wpadające wprost do wód Orontesu. Za nimi szarżowały oddziały egipskie. Na ich czele znajdował się sam Ramzes. Odwrót Hetytów przerodził się w chaos. Rydwany wpadały jeden na drugi, tratując się wzajemnie i mieszając się z mułem i wodą Orontesu. Osłupiały z niedowierzania Muwatallis mógł tylko obserwować tryumfującego na zachodnim brzegu faraona. Wkrótce na pole bitwy nadciągnęła dywizja Ptaha, która wzięła udział już tylko w chwytaniu jeńców i liczeniu zabitych wrogów. Za nią zaczęły nadciągać resztki zdziesiątkowanej dywizji Re i uległej popłochowi dywizji Amona, łącząc się z oddziałami pomocniczymi, dywizją Ptaha i faraonem. Na koniec, na polu bitwy zameldowała się spóźniona dywizja Seta. Tak więc na koniec dnia, gdy rozbijano obóz na noc, siły egipskie pod Kadesz składały się z dwóch, nietkniętych dywizji, nieco poturbowanej dywizji Amona oraz zdziesiątkowanej lecz nadal stanowiącej niebagatelną siłę, dywizji Re oraz oddziałów wsparcia. Armia hetycka nadal była niepokonana i prawdopodobnie dwa razy liczniejsza od egipskiej, lecz przewaga Egipcjan polegała na posiadaniu nietkniętych oddziałów rydwanów z dwóch dywizji, podczas gdy Hetyci większość z nich już stracili. Następnego dnia rano, wojska egipskie, szybko i sprawnie ustawione w szyku bojowym zaatakowały pozycje Hetytów. Zaskoczone nagłym i zaciekłym atakiem oddziały hetyckie stopniowo ulegały natarciu i z wolna cofały się. Jednakże główne siły hetyckie szybko powstrzymały napór mniej licznych Egipcjan, lecz nie posiadając rydwanów nie były w stanie skutecznie odeprzeć ataku i przejść do kontrofensywy. Egipcjanie nie posiadając odpowiednio licznych oddziałów nie byli, z kolei, w stanie rozgromić Hetytów. Doszło więc do równowagi i obie armie wycofały się. Bitwa była nierozstrzygnięta. Wobec braku wyraźnej przewagi jednej ze stron oraz uznaniu, iż oto cele Ramzesa zostały osiągnięte, a wpływy hetyckie zostały utrzymane, Muwatallis, pamiętający rozejm zawarty z Setim I, zaproponował podjęcie rokowań i podpisanie rozejmu. Propozycja zawierała prawdopodobnie utrzymanie istniejącego, terytorialnego status quo. Ramzes, pragnący zdobyć dla Egiptu Amurru i Kadesz, pomny układowi zawartemu przez jego ojca, odrzucił propozycję zawarcia pokoju, zgadzając się jedynie na zaniechanie w chwili obecnej, dalszych działań militarnych, zachowując dla siebie prawo do dochodzenia swych wpływów w Syrii. Tak więc sprawa została jedynie odroczona. Wojska egipskie mogły rozpocząć powrót do domu. Wkrótce po odejściu wojsk egipskich, pozostały w Kadesz, Muwatallis II szybko przywrócił i potwierdził swoje zwierzchnictwo nad tymi terenami. Co więcej nie zamierzał wracać do Hattusas, lecz podjął kampanię, mającą na celu podporządkowanie całego Amurru. Wkrótce zmusił Amurru do poddania się jego władzy, strącając z tronu dotychczasowego króla i osadzając na nim posłusznego mu, marionetkowego władcę. I na tym nie poprzestał. Skierował się na południe, poprzez dolinę Bekaa, niszcząc po drodze egipskie jednostki, kierując się w stronę Damaszku z zamiarem zajęcia egipskiej prowincji Upi. W efekcie stworzył strefę buforową oddzielającą Amurru i Kadesz od rejonu wpływów egipskich.