Cytat:Bitwa pod Megiddo (XV w. p.n.e.) – zbrojne starcie armii Egiptu i koalicji książąt syryjskich, zjednoczonych wokół Kadesz i Megiddo. Bitwa, wygrana przez Egipcjan, miała decydujący wpływ na przebieg podbojów terytorialnych faraona Totmesa III w Palestynie i Syrii. Było to to pierwsze starcie zbrojne w historii, które zostało odnotowane w źródłach pisanych, zawierających szczegółowe dane o przygotowaniach do niej, uzbrojeniu armii, liczbie ofiar i przebiegu. Fragmenty opisu sukcesów militarnych Totmesa III na Bliskim Wschodzie zostały umieszczone na ścianach świątyni Amona w Karnaku. Bardziej szczegółowe roczniki nie zachowały się, jednak znany jest autor relacji bitwy pod Megiddo i pozostałych wypraw wojennych faraona. Wiadomo, że pierwszej wyprawy wojennej na Bliski Wschód Totmes III podjął się w dwudziestym drugim roku swego panowania. Przedtem tylko nominalnie sprawował rządy wspólnie z Hatszepsut. W początkowym okresie panowania Hatszepsut imię Totmesa III współwystępowało na oficjalnych dokumentach państwowych. W wieku szesnastu lat prawdopodobnie młody następca tronu został oddalony z dworu. Przebywał w charakterze oficera w Dolnym Egipcie lub sprawował funkcje kapłana boga Amona w jednej ze świątyń i nie miał praktycznie wpływu na politykę zagraniczną państwa, kierowaną przez Hatszepsut. Dopiero po jej śmierci Totmes III został samodzielnym władcą Egiptu. Po śmierci Hatszepsut Totmes III objął pełnię władzy w Egipcie i przystąpił do umocnienia swojej władzy, przeprowadzając reformy administracyjne i przygotowując się do wyprawy wojennej na Bliski Wschód, gdzie trwała ekspansja Hurytów na Palestynę. Spowodowało to zagrożenie pozycji Egiptu w regionie. Brak zainteresowania Bliskim Wschodem przez Hatszepsut pozwoliło na rozwój państwowości Mitanni, które stworzyło mocną koalicję lokalnych książąt przeciwko Egiptowi. Przyjazne dotąd wobec Egiptowi miasta-państwa na czele z Kadesz nad Orontesem zrywały sojusze z Totmesem III. W skład koalicji antyegipskiej weszli królowie syryjscy i państwo Mitanni. Miasta południowej Palestyny, ze względu na bliskość Egiptu, pozostały wierne Totmesowi III. Książę Kadesz rozpoczął przygotowania do opanowania miasta-twierdzy Megiddo, stanowiącego jeden z głównych punktów komunikacyjnych na szlaku handlowym pomiędzy Mezopotamią a Egiptem. Na przełomie dwudziestego drugiego i dwudziestego trzeciego roku swego panowania faraon na czele armii wkroczył do Palestyny. Po kolejnych sukcesach wojennych pod Gazą, Jaffą, w pobliżu Góry Karmel, pod Megiddo i Kadesz przywrócił w regionie panowanie egipskie. Dnia 19 kwietnia armia egipska wyruszyła z garnizonu Tjaru (w pobliżu Al-Kantara) w Dolnym Egipcie. W ciągu dziewięciu dni (27 kwietnia) dotarła do Gazy, gdzie faraon świętował dwudziesty trzeci rok swego panowania. Szybkie tempo marszu było spowodowane dążeniem do zaskoczenia przeciwnika. W dwudziestym czwartym dniu wyprawy (14 maja) wojsko egipskie dotarło pod Górę Karmel. Przed przełęczą Arun odbyła się narada wojskowa. Istniały bowiem trzy możliwości przedostania się do Megiddo. Łatwiejsze dla wojska drogi prowadziły szlakami południowym i północnym, jednak bezpośrednio do twierdzy biegła wąska i stroma droga przez przełęcz Musmus. Wbrew radom swoich generałów Totmes III zdecydował się na trzecią możliwość i poprowadził wojsko przez Musmus. Ponadto szlaki północny i południowy, mimo iż były łatwiejsze, strzegły wojska księcia Kadesz. Dotarłszy do końca przełęczy, Totmes III zatrzymał wojsko, aby uformować zwartą kolumnę. Po wyjściu na otwarty teren siedem godzin trwało dokonanie manewru przekształcenia kolumny w linię. Następnie faraon podzielił armię na trzy części. Od południa i północy ulokował piechotę, na środku zaś, bezpośrednio naprzeciwko głównych sił wroga, rozmieścił rydwany bojowe z uzbrojonymi w łuki kompozytowe łucznikami. Główne siły przeciwnika skupiały się wokół Megiddo. Lokalny książę zezwolił władcy Kadesz na kontrolowanie dróg południowej i północnej, gdyż sądzono, że Totmes III wykorzysta jedną z nich, aby dostać się w pobliże twierdzy. Nieliczne patrole zostały wysłane do przełęczy Arun, jednak nie były w stanie przeciwstawić się wojsku egipskiemu bez wsparcia głównych sił, które zostały rzucone na wiodące do Megiddo szlaki. Koalicjanci nie spodziewali się, że faraon przeprowadzi swoją armię przez przełęcz.