Cytat:Konrad I mazowiecki cz. III- niezwykle aktywna polityka Konrada względem północnego sąsiada została nagle zachwiana na skutek wypadków, które nastąpiły 24 listopada 1227 niedaleko Gąsawy na Kujawach. Zginął tam mianowicie z rąk najemników pomorskich nasłanych z inicjatywy Świętopełka Pomorskiego – Leszek Biały, dotychczasowy książę krakowski i sandomierski, rodzony brat Konrada mazowieckiego. Leszek pozostawił po sobie wdowę Grzymisławę Łucką i prawie dwuletniego synka Bolesława. Wiadomo było więc, że przynajmniej do czasu osiągnięcia przez Bolesława V pełnoletności, realną władzę nad Małopolską obejmie ktoś inny, a naturalnym kandydatem był tu Konrad mazowiecki. Leszek Biały prawdopodobnie jeszcze w 1217 r. zawarł układ o przeżycie ze znacznie starszym od siebie, bezdzietnym księciem wielkopolskim – Władysławem Laskonogim, licząc z pewnością na objęcie po nim władzy. Śmierć w 1227 r. Leszka uczyniła więc Władysława niespodziewanie jego spadkobiercą. Decydującą rolę w wyborze panującego księcia od 1177 r. mieli możni krakowscy. Konradowi mazowieckiemu bardzo zaszkodziła opinia okrutnika i tyrana, do czego walnie przyczynił się fakt zamordowania na jego rozkaz głównego przeciwnika – wojewody mazowieckiego Krystyna, któremu nie podobało się angażowanie księcia w sprawy małopolskie. W 1228 r. Konrad zaproponował możnym małopolskim i księżnej Grzymisławie na zjeździe w Skaryszewie (następnie w Krakowie) objęcie regencji w imieniu małoletniego Bolesława. Kiedy jednak z taką samą propozycją wyszedł Władysław Laskonogi (zwłaszcza, że zdecydował się on na zjeździe w Cieni zatwierdzić wszystkie dotychczasowe przywileje możnych), wybór Małopolan padł na księcia wielkopolskiego. Konrad nie zamierzał jednak rezygnować i jeszcze w 1228 r. wkroczył do Małopolski na czele wojska mazowiecko-kujawskiego. Tam doszło do starcia z oddziałami Henryka Brodatego (wysłanego do Krakowa przez Laskonogiego w charakterze namiestnika i spodziewanego następcy) najpierw pod Skałą, następnie pod Wrocieryżem i Międzyborzem (wszystkie przegrane). Nie mogąc pokonać Henryka na drodze zbrojnej, Konrad wysłał do Małopolski mały oddział najemników z zadaniem porwania księcia śląskiego. Z misji wywiązali się oni znakomicie i na początku 1229 r. Henryk Brodaty znalazł się w więzieniu w Płocku. Niewola głównego przeciwnika otworzyła przed Konradem drogę do zdobycia na okres dwóch lat tronu krakowskiego (część historyków uważa, że Kraków mimo uwięzienia Henryka pozostał w rękach wiernych Władysławowi Laskonogiemu możnych). Z nieznanych przyczyn w niedługi czas potem Konrad dał się przekonać żonie Henryka Brodatego – Jadwidze Śląskiej (mającej opinię świętości już u współczesnych) i uwolnił jej męża (oczywiście Konrad wymógł wcześniej na swoim wrogu obietnice rezygnacji ze wszelkich pretensji do tronu krakowskiego), co diametralnie zmieniło na niekorzyść stosunek sił w Małopolsce. W tym samym czasie Konrad wyruszył razem z książętami ruskimi na wyprawę na należący do Władysława Laskonogiego Kalisz. Wyprawa ta zakończyła się niepowodzeniem. 3 listopada 1231 zmarł w śląskiej Środzie książę wielkopolski i krakowski – Władysław Laskonogi. Przed śmiercią całość swojego spadku przekazał swojemu jedynemu sojusznikowi, księciu śląskiemu – Henrykowi Brodatemu, który nie czując się już związany słowem (Henryk wystarał się bowiem u papieża o dyspensę za złamanie przysięgi, a ten mu jej udzielił, jako że była złożona pod przymusem) wkroczył na czele armii do Małopolski, gdzie bez przeszkód opanował Kraków. Wielce pomogło tu Henrykowi zwłaszcza opowiedzenie się po jego stronie wojewody krakowskiego, Marka. W rękach Konrada pozostała tylko ziemia sieradzko-łęczycka, która odtąd miała dzielić losy Mazowsza i Kujaw. Inaczej losy potoczyły się w Sandomierzu, który jeszcze w 1229 r. udało się bez przeszkód Konradowi opanować (wydzielił go wkrótce jako samodzielną dzielnicę najstarszemu synowi Bolesławowi I). Dwa lata później jednak Konradowi bardziej zależało na utwierdzeniu swojego panowania na odłączonych z Małopolski ziemiach: sieradzkiej i łęczyckiej i z tego powodu oddał Sandomierz wdowie po bracie Leszku – Grzymisławie i jej synowi Bolesławowi Wstydliwemu.