Cytat:William "kapitan" Kidd (ur. 22 stycznia 1645, zm. 23 maja 1701) - jest uważany za jednego z najokrutniejszych i najkrwawszych piratów XVII wieku. Zgodnie z tradycją oskarżany był – jeszcze za życia – o największe zbrodnie. Bohater wielu mrocznych opowieści o piratach.

W rzeczywistości Kidd był prawdopodobnie jednym z wielu korsarzy brytyjskich grasujących na wodach Atlantyku i Oceanu Indyjskiego i jednocześnie ofiarą korupcyjnego spisku, w który wplątane były najznakomitsze brytyjskie postaci epoki.Urodził się w mającej dobrą reputację rodzinie w Greenock w Szkocji. Po śmierci ojca (miał wówczas 5 lat), dochody rodziny drastycznie zmalały. Młody chłopak nie miał innego wyjścia, jak pójść na morze, gdzie przez blisko trzy dziesięciolecia służył na pokładach różnych statków. Gdy wybuchła wojna angielsko-francuska, wykazał się odwagą i pomysłowością zajmując francuski okręt i ocalając załogę własnej jednostki przed śmiercią. Już jako człowiek znany osiadł w Nowym Jorku w 1691 roku, a miał wówczas 45 lub 46 lat. Tam ożenił się z 20-letnią dwukrotną wdową, Sarą Bradley Cox Oort. Mieli dwie córki: Elizabeth i Sarę Kidd. Małżeństwo przyniosło Kiddowi spory zastrzyk finansowy (po sprawie sądowej, jaką jego małżonka wytoczyła spadkobiercom swego zmarłego męża). W tym czasie Kidd uważany był za pracowitego i uczciwego marynarza. Był przyjacielem wielu obywateli kolonii, w tym trzech gubernatorów.

Nieco później, na polecenie władz prowincji Nowy Jork (wówczas w kolonii Massachusetts), schwytał nieprzyjacielskiego korsarza na wybrzeżu Nowej Anglii. Niedługo później Kidd otrzymał nagrodę w wysokości 150 funtów za – jak to określono – skuteczne przeciwdziałanie korsarstwu w rejonie Karaibów. W rok później "kapitan" Culliford, grasujący po tamtych wodach pirat, uprowadził statek Kidda w czasie, gdy ten znajdował się na lądzie na wyspie Antigua. W roku 1695, William III, król angielski, odwołał skorumpowanego gubernatora Benjamina Fletchera, znanego z przyjmowania niewielkich (nawet 100-funtowych) łapówek od piratów spieniężających swe łupy, zastępując go Richardem Coote, baronem Ballamonte.We wrześniu 1696 r., Kidd podniósł ponownie żagle. Na nieszczęście część załogi padła ofiarą cholery, a w dodatku nowy statek przeciekał. To znów spowodowało opóźnienie i straty finansowe.

Tymczasem zmieniła się sytuacja na wodach Morza Karaibskiego pratrolowanego przez liczne okręty liniowe Royal Navy. Piraci i korsarze innych bander wynieśli się z tego akwenu. Po zdobyciu na Karaibach zaledwie jednego francuskiego pryzu Kidd skierował się ku Madagaskarowi, ale i tam nie napotkał żadnych piratów, w związku z czym pożeglował w stronę Wybrzeża Malabarskiego.

Do tej pory Kidd nigdy nie atakował neutralnych statków, a więc zapewne nie był jeszcze w tym czasie piratem. Tym razem jednak konieczność pokrycia kosztów wyprawy przeważyła, tym więcej, że stanął wobec buntu spragnionych łupów marynarzy. 30 października 1697 zabił jednego ze zbuntowanych członków załogi, artylerzystę Williama Moore'a, a w dwa dni później zaatakował pierwszy statek handlowy płynący pod banderą hinduskiego władcy, przez co wszedł w konflikt z przemożną Brytyjską Kompanią Wschodnioindyjską (ang. British East India Company).O aktach barbarzyństwa popełnianych podczas tego napadu przez ludzi Kidda donieśli jeńcy, którym udało się zbiec; opowiadali o wieszaniu ludzi za ręce i biczowaniu oraz kaleczeniu kordelasami. W rzeczywistości Kidd nie musiał wiedzieć o wszystkim. W jednym przypadku, gdy załoga plądrowała statek handlowy Mary i poddawała torturom kilku jeńców, Kidd – według jego zeznań – przebywał we własnej kajucie w towarzystwie kpt. Thomasa Parkera. Gdy zorientował się wreszcie, co się stało, kazał – jak twierdził przed sądem – zwrócić ukradzione dobra.

Kidda uznano za pirata już na samym początku wyprawy. Tak nazwał go oficer Royal Navy, któremu obiecał oddanie około trzydziestu ludzi do służby w marynarce królewskiej, ale zbiegł nocą nie wywiązując się z danego słowa. Kompania Wschodnioindyjska natychmiast powieliła doniesienia o aktach piractwa Kidda, które stawały się coraz potworniejsze wraz z rozszerzaniem się plotki.

30 stycznia 1698 r., Kidd zagarnął swą największą zdobycz, a mianowicie ormiański 400-tonowy statek Quedagh, wyładowany belami satyny i muślinu, a także złotem, srebrem, wieloma innymi kosztownymi towarami z Dalekiego Wschodu, przede wszystkim zaś wyżej niż złoto cenionym jedwabiem. Kapitanem Quedagh był Anglik nazwiskiem Wright, który korzystał z protekcji bandery francuskiej. Kidd miał pewne skrupuły, ale załoga była przekonana o legalności działań, jako że Kidd miał przecież atakować statki pod francuską banderą. Łup był, podobno, ogromny. Gdy wieść o napadzie dotarła do Anglii (doszły plotki o torturowaniu więźniów) Kompania Wschodnioindyjska wytoczyła przeciw Kiddowi oficjalne oskarżenie o piractwo. Wszyscy dowódcy Royal Navy otrzymali polecenie "ścigania i schwytania rzeczonego Kidda i jego kamratów" z powodu "uprawiania piractwa".

1 kwietnia 1698 r., Kidd wrócił na Madagaskar. Tu niespodziewanie napotkał Roberta Culliforda, tego samego pirata, który ongiś uprowadził Kidda statek. Culliford dowodził teraz fregatą Mocha. Kidd chciał zaatakować Mochę, ale jego ludzie zbuntowali się przeciwko niemu i dołączyli do piratów. Tylko 13 ludzi zostało z Kiddem na pokładzie Adventure Prize (tak przemianowany został dawny Quedagh) w drodze na Karaiby.