Cytat:Mieszko III Stary cz. III- w 1172 doszło do burzliwych wydarzeń na Śląsku. W wyniku buntu, jaki podnieśli przeciwko Bolesławowi Wysokiemu jego brat Mieszko i syn Jarosław, książę wrocławski znalazł się na wygnaniu w Niemczech. W celu zapobieżenia cesarskiej interwencji, do Magdeburga wyruszył Mieszko III z sumą 8000 grzywien trybutu i z obietnicą przywrócenia Bolesława na tron. Tym razem warunki umowy zostały dopełnione. Bolesław odzyskał władzę we Wrocławiu, musiał jednak wyrazić zgodę na wydzielenie bratu i synowi własnych dzielnic. 5 stycznia 1173 umiera Bolesław Kędzierzawy a Mieszko zostaje księciem – seniorem. Władzę Mieszka III uznali wszyscy książęta w Polsce, zaś nowy princeps od tego momentu tytułuje się księciem całej Polski (łac. dux totius Poloniae). Na monetach, licznie bitych w mennicy przez żydowskich mincerzy, pojawia się nawet tytuł królewski (datowane są one przez historyków różnie, w przedziale lat 1173-1202). Jego polityka skupia się na utrzymaniu jak największej władzy w ręku księcia – seniora i recentralizacji kraju. Dbał, zbyt rygorystycznie, zdaniem możnych, też o monopole monarsze. Centrum władzy Mieszka, mimo objęcia tronu krakowskiego, pozostało w Wielkopolsce, Małopolską rządził za pomocą wyznaczonego przez siebie namiestnika. Został nim Henryk Kietlicz. W polityce zewnętrznej odniósł kilka sukcesów dzięki małżeństwom swoich córek. Dzięki prowadzonej na szeroką skalę polityce dynastycznej odnowił między innymi zwierzchność Polski nad Pomorzem Zachodnim. Pełne egzekwowanie praw wynikających z regale książęcego doprowadziły do buntu małopolskich możnowładców, których poparli: biskup krakowski Gedko, Bolesław I Wysoki, Kazimierz II Sprawiedliwy, a także Odon – najstarszy syn Mieszka III. Przyczyną buntu syna Mieszka było faworyzowanie potomstwa z drugiego małżeństwa i próba wykierowania Odona na karierę duchowną. Bunt całkowicie zaskoczył Mieszka III, jeszcze bowiem na Wielkanoc 1177 nic nie zapowiadało kryzysu, zwłaszcza że na zorganizowany przez princepsa wiec możnych i książąt do Gniezna stawiły się tłumy. Małopolska poddała się władzy rokoszan prawie bez oporu, gdyż na ich stronę przeszedł najważniejszy człowiek Mieszka III, jego namiestnik, Henryk Kietlicz. Jednocześnie z małopolskimi działaniami Kazimierza do akcji wkroczyli: na Śląsku Bolesław Wysoki a w Wielkopolsce Odon. Tu doszło do znacznych komplikacji, gdyż na Śląsku przeciwko księciu wrocławskiemu wystąpił Mieszko Plątonogi i Jarosław Opolski doprowadzając go do ponownego usunięcia z dzielnicy. Spowodowało to utratę szansy Bolesława na uzyskanie senioratu i udanie się do Krakowa z prośbą o pomoc do Kazimierza II. Także walki w Wielkopolsce przeciągnęły się zapewne aż do 1179, kiedy w końcu, nie widząc możliwości kontynuowania oporu, Mieszko III wycofuje się do swojego sprzymierzeńca i imiennika do Raciborza. Wkrótce potem, wobec przewagi militarnej rebeliantów, Mieszko Plątonogi odstąpił od Mieszka Starego, zadowalając się wydzielonymi z Małopolski kasztelaniami oświęcimską i bytomską wraz z Siewierzem. Zmuszony do emigracji politycznej, po 1179 udał się przez Czechy (gdzie pomocy odmówił mu zięć Sobiesław II), Niemcy (tutaj Mieszko liczył na cesarza Fryderyka Barbarossę, któremu ofiarował za przywrócenie tronu 10000 grzywien – bezskutecznie) i na Pomorze Zachodnie, gdzie dopiero wsparł go zięć książę Bogusław. Z Pomorza Mieszko nawiązał kontakty ze swoimi zwolennikami skupionymi wokół arcybiskupa gnieźnieńskiego Zdzisława i w 1181 udało mu się dzięki ich pomocy opanować wschodnią Wielkopolskę z Gnieznem i Kaliszem, należącymi dotąd do dzielnicy senioralnej. W tym samym czasie Mieszkowi udało się również odzyskać zachodnią część Wielkopolski. Pozostawił syna Odona w południowej części dzielnicy nad rzeką Obrą. W 1182 doszło do formalnego pojednania ojca z synem. W trakcie tych wydarzeń, z nieznanych powodów Kazimierz II zachował całkowitą bierność, niejako przyzwalając Mieszkowi na odzyskanie Wielkopolski.