Cytat:Bolesław IV Kędzierzawy cz. II- dzięki koneksjom rodzinnym swojej żony Agnieszki Babenberg, Władysławowi jeszcze w 1146 r. udało się skłonić króla niemieckiego do zbrojnej interwencji w Polsce. Naprędce zorganizowana wyprawa, niechęć pogranicznych margrabiów do starć z Polakami, wreszcie szeroko rozlana graniczna Odra, spowodowały że wojska królewskie zawróciły. Bolesław złożył Konradowi III spory okup i przyrzekł mu stawić się na sąd cesarski. W kolejnych latach Bolesław razem z młodszym bratem Mieszkiem starali się utrzymywać dobre stosunki z siłami, które sprzeciwiały się nadmiernemu wzrostowi potęgi Hohenstaufów. W tym celu w 1148 r. juniorzy zorganizowali zjazd w Kruszwicy, na który zaproszono władcę tworzącej się właśnie Marchii Brandendeburskiej Albrechta Niedźwiedzia. Postanowiono na nim wydać siostrę książąt Judytę za mąż za syna margrabiego Ottona. Bolesław i Mieszko wsparli też militarnie Niemców w walce z pogańskimi jeszcze Wieletami, wydatnie przyczyniając się do utwierdzenia niemieckiego panowania nad środkową Sprewą. Drugim wypróbowanym sojusznikiem piastowskich książąt stał się margrabia Miśni Konrad. Po stronie wygnanego Władysława zdecydowanie opowiedział się papież Eugeniusz III, który uchylił ekskomunikę nałożoną na niego przez arcybiskupa Jakuba. Przybyły w 1148 roku legat papieski Gwidon z Cremy w związku z odmową przywrócenia władzy najstarszemu potomkowi Krzywoustego obłożył juniorów klątwą, a kraj interdyktem. Kara ta wobec solidarnego poparcia juniorów przez polską hierarchię kościelną nie miała jednak praktycznie żadnych reperkusji. Do ponownego zagrożenia doszło w 1157 r., kiedy o wygnanego Piastowicza upomniał się cesarz Fryderyk I Barbarossa. Tym razem wyprawa była dobrze zorganizowana, a władca niemiecki bardziej zdeterminowany, by wymusić na polskich książętach ustępstwa. Bolesław Kędzierzawy zdecydował się na wybitnie asekuracyjną taktykę prowadzenia wojny, nie broniąc przepraw przez Odrę, paląc broniące od wieków granice Polski grody w Głogowie i Bytomiu. Nie niepokojony cesarz wtargnął z wojskami do Wielkopolski i obległ Bolesława w Poznaniu. Bolesław Kędzierzawy musiał się zgodzić na rokowania i na ceremonię złożenia hołdu lennego w podpoznańskim Krzyszkowie. Bolesław miał tam w worku pokutnym, z krzyżem uwiązanym sznurem u szyi, błagać na kolanach cesarza o wybaczenie, w zamian za co otrzymał od Fryderyka Barbarossy łaskawą zgodę na dalsze panowanie nad krajem. Musiał też zapłacić ogromną kontrybucję w wysokości kilku tysięcy grzywien srebra. Sprawa Władysława Wygnańca pomimo zwycięstwa cesarza nie została jednak poruszona w układach. Wprawdzie Bolesław obiecał się zjawić na Boże Narodzenie w Magdeburgu i oddał jako gwarancję swojego młodszego brata Kazimierza jako zakładnika, ale zarówno cesarz zajęty innymi sprawami, jak i Bolesław nie kwapili się do realizacji zawartych w Krzyszkowie postanowień. Dwa lata później w maju 1159 r. Władysław II Wygnaniec zmarł, nie doczekawszy się powrotu do kraju. Jego śmierć umożliwiła powrót w 1163, na dziedziczny Śląsk jego synów Bolesława Wysokiego i Mieszka Plątonogiego. Nie zagrażali oni, jak wcześniej ich ojciec, władzy Bolesława Kędzierzawego. Ten odpowiednio się zabezpieczył zatrzymując swoich rękach główne grody śląskiej prowincji tj. Wrocław, Legnicę, Głogów, Opole i Racibórz. Uporawszy się z niebezpieczeństwem niemieckiej interwencji, Bolesław rozpoczął realizację planu podboju pogańskich Prusów. Koncepcja ta narodziła się w związku z powtarzającymi się coraz częściej napadami plemion bałtyjskich na dzielnicę Bolesława tj. Mazowsze. Nie bez znaczenia była ogarniająca całą Europę idea krucjat przeciwko niewiernym i naciski idące w związku z tym ze strony papieża i cesarza. Cały wysiłek włożony w próby zdobycia nowej prowincji został jednak zaprzepaszczony w 1166 przez nieudolność polskich dowódców i zdradę pruskich przewodników. W zorganizowanej w mazurskich bagnach zasadzce zginął jeden z dowódców wyprawy książę Henryk Sandomierski, sam zaś Bolesław Kędzierzawy ledwo uszedł z życiem. Po śmierci Henryka Bolesław Kędzierzawy, wbrew testamentowi, zachował księstwo dla siebie. Wywołało to niepokoje w kraju i bunt możnych, którzy chcieli, aby Kazimierz został księciem sandomierskim. Buntownicy zwołali w lutym 1168 zjazd do Jędrzejowa, na którym wybrano Mieszka III nowym księciem zwierzchnim, zaś Sandomierskie ofiarowano Kazimierzowi. Do wojny nie doszło, gdyż Bolesław IV Kędzierzawy zgodził się z częścią żądań buntowników i podzielił dziedzictwo Henryka na trzy części: Wiślica dostała się Kazimierzowi, Sandomierz Bolesławowi, trzecia bliżej nieznana Mieszkowi III. W 1166 r., korzystając z klęski seniora dynastii na wyprawie w Prusach, książęta śląscy Bolesław Wysoki i Mieszko Plątonogi w celu zdobycia pełni władzy na podległym sobie terytorium usunęli załogi Bolesława Kędzierzawego z głównych grodów Śląska. Wyprawa odwetowa Kędzierzawego w roku następnym zakończyła się całkowitą klęską, i senior musiał się ostatecznie pogodzić z zaistniałą sytuacją. Kiedy w 1172 r. przeciwko Bolesławowi Wysokiemu zbuntowali się jego młodszy brat Mieszko i najstarszy syn Jarosław, Kędzierzawy poparł rebeliantów przyczyniając się do wygnania z kraju księcia wrocławskiego. Spowodowało to groźbę interwencji cesarza Fryderyka Barbarossy, który dopiero za cenę 8000 grzywien srebra (okup powiózł w zastępstwie chorego Kędzierzawego Mieszko III Stary) i powrót Bolesława na Śląsk zgodził się odstąpić od swoich zamiarów. Bolesław Wysoki musiał jednak pogodzić się z wydzieleniem bratu i synowi własnych dzielnic. Na rok przed śmiercią Bolesława w 1172 r. doszło też do próby buntu części panów małopolskich niezadowolonych ze zbyt silnych rządów seniora. Buntownicy na tron w Krakowie zaprosili wtedy księcia wiślickiego Kazimierza Sprawiedliwego.