Cytat:Bolesław IV Kędzierzawy (ok. 1121-1173) – książę mazowiecki od 1138, w Krakowie, na Kujawach, Gnieźnie i Kaliszu od 1146, w Sandomierzu od 1166, książę zwierzchni Polski w latach 1146-1173. Bolesław był już w chwili śmierci ojca w pełni sprawnym do objęcia rządów w wydzielonej mu testamentem przez ojca dzielnicy mazowieckiej. Nie wiemy dokładnie, jaki kształt miało otrzymane wówczas władztwo, prawdopodobnie jednak w jego skład nie wchodziły Kujawy, które należały, podobnie jak wschodnia Wielkopolska, do dzielnicy senioralnej. W pierwszych latach swoich rządów Bolesław pozostawał pod silnym wpływem matki Salomei oraz palatyna na dworze Krzywoustego - Wszebora, którzy obawiali się, że starszy przyrodni brat Władysław II Wygnaniec uczyniony z woli ojca księciem zwierzchnim kraju skorzysta ze swej przewagi militarnej i politycznej i będzie usiłował pozbyć się juniorów z ich dzielnic (oprócz Bolesława, w 1138 r. swoją dzielnicę w zachodniej Wielkopolsce ze stolicą w Poznaniu objął także nieznacznie młodszy od księcia mazowieckiego Mieszko III Stary). Do pierwszych zadrażnień z seniorem dynastii doszło w 1141 r., kiedy Salomea bez zgody Władysława II zorganizowała w Łęczycy wiec możnych, na którym postanowiono wydać jej najmłodszą córkę za mąż za jednego z synów księcia kijowskiego, by w ten sposób zyskać sojuszników w ewentualnym konflikcie. Niestety, juniorzy tę pierwszą batalię zdecydowanie przegrali, gdyż książę kijowski postawiony przed wyborem związania się ze słabymi synami Salomei lub potężnym seniorem, wybrał tego ostatniego, wydając swoją córkę Zwinisławę za mąż za najstarszego syna Władysława Bolesława Wysokiego. Dodatkowym upokorzeniem dla Bolesława i Mieszka była wyprawa zbrojna Władysława na czele posiłków ruskich na przełomie 1142 i 1143 r. Pokój, jaki wówczas zapanował, trwał tylko dwa lata.1144 r. zmarła Salomea i wybuchł spór, co należy zrobić z jej oprawą wdowią tj. księstwem łęczyckim. Starsi bracia postanowili wówczas, że ziemie te zatrzymają, aż do czasu uzyskania pełnoletności przez młodszych Henryka i Kazimierza, by móc ich wyposażyć dzielnicą matki. Pomysł ten jednak nie spodobał się Władysławowi, który uważał, że ziemia ta została tylko tymczasowo wydzielona z dzielnicy senioralnej i teraz w jej skład powinna wrócić. Wojna wybuchła w 1145 r. Połączone siły Bolesława i Mieszka zadały klęskę naprędce zorganizowanym oddziałom seniora nad rzeką Pilicą. Nie bez znaczenia był udział po stronie juniorów dawnego palatyna Krzywoustego - Wszebora. Jednak na skutek sprowadzenia przez seniora z Rusi posiłków zbrojnych, Bolesław, musiał zgodzić się na ustąpienie z ziem należących do matki. Ustępstwa juniorów nie rozwiązały jednak ostatecznie problemu. Władysław ufny w swoje siły zdecydował się, na usunięcie przyrodniego rodzeństwa z kraju. Po stronie młodszych synów Krzywoustego stanął wszechwładny palatyn Władysława Piotr Włostowic, dla którego plany księcia groziły osłabieniem jego pozycji. Wprawdzie Władysław II uwięził palatyna, a następnie go oślepił i zmusił do wyjazdu na Ruś, ale decyzja ta osłabiła jego pozycję. Co więcej, spowodowało to odmowę wysłania posiłków Władysławowi przez Wszewołoda Kijowskiego spowinowaconego z Piotrem. Powód nieprzysłania przez ruskich sprzymierzeńców oddziałów zbrojnych mógł być spowodowany wewnętrznymi trudnościami księstwa kijowskiego. Na początku 1146 r. przeciwko rządom Władysława wybuchł powszechny bunt możnych zaniepokojonych losami Piotra Włostowicza. Władysław zmusił ich do wycofania się z Mazowsza. Oblegał też Poznań wiosną 1146 r. Tam jednak, wobec wybuchu buntu na tyłach wojsk Władysława, w związku z wystąpieniem przeciwko niemu sędziwego arcybiskupa gnieźnieńskiego Jakuba ze Żnina, który rzucił na Władysława klątwę, Wygnaniec poniósł niespodziewaną klęskę. Musiał wraz z synami uciekać do Niemiec na dwór Konrada III. Juniorzy pozbywszy się starszego brata na nowo podzieli kraj. Śląsk i Krakowskie zajął Bolesław, wschodnią Wielkopolskę Mieszko III, zaś Sandomierskie młodszy Henryk (bez przydziału pozostał nieletni Kazimierz).