Cytat: Władysław II Wygnaniec (1105-1159) – książę zwierzchni polski, krakowski, sandomierski, wschodniej Wielkopolski, kujawski, śląski i zwierzchni pomorski w latach 1138-1146. Urodzony w 1105 Władysław, zapewne jeszcze za życia ojca aktywnie uczestniczył w rządzeniu państwem. Niektórzy historycy przypuszczają, że wyznaczenie później Śląska Władysławowi, jako dzielnicy dziedzicznej wzięło się z faktu rządzenia tym księstwem przez najstarszego potomka Krzywoustego przed 1138. Fakt ten wydaje się tym bardziej prawdopodobny, że gdzieś pomiędzy 1125 a 1127 Władysław ożenił się z pochodzącą z bardzo znanego austriackiego rodu Agnieszką Babenberg, po kądzieli wywodzącej się z rodziny cesarskiej. W każdym razie książę odpowiadał za bezpieczeństwo dzielnicy śląskiej podczas wojny w latach 1133-1135 z Czechami. Na odcinku tym Władysław nie spisał się jednak najlepiej nie umiejąc powstrzymać wojsk czeskich przed zniszczeniem poważnych połaci dzielnicy aż po rzekę Odrę. W 1137 w związku z politycznym zbliżeniem Polski i Czech książę uczestniczył w zjeździe w Niemczy, na którym ostatecznie rozstrzygnięto wszelkie sporne sprawy, a Władysław trzymał do chrztu syna władcy czeskiego Sobiesława I – Wacława. 28 października 1138 zmarł ojciec Władysława II – Bolesław III Krzywousty dzieląc Polskę w swojej ostatniej woli pomiędzy synów. Odtąd władzę zwierzchnią w kraju miał sprawować każdorazowo najstarszy potomek Bolesława III. Władysław II, starszy od przyrodniego rodzeństwa oprócz dzielnicy senioralnej (obejmującej Małopolskę, wschodnią Wielkopolskę i Kujawy) otrzymał również Śląsk, jako dzielnicę dziedziczną, oraz zwierzchność nad Pomorzem. Młodsi bracia Bolesław IV Kędzierzawy i Mieszko III Stary otrzymali odpowiednio Mazowsze i zachodnią Wielkopolskę z Poznaniem, jako dzielnice dziedziczne. Ponadto Władysław musiał się pogodzić z przekazaniem macosze Salomei z Bergu w dożywocie, jako oprawy wdowiej łęczyckiego, oraz w przyszłości (po osiągnięciu wieku sprawnego) wyposażyć kolejnego brata Henryka księstwem sandomierskim zapewne czasowo (dożywotnio) wydzielonego z dzielnicy senioralnej. Testament nie regulował kwestii wyposażenia najmłodszego syna Krzywoustego urodzonego już po śmierci ojca Kazimierza II. Władysław II w chwili śmierci ojca będący już dorosłym mężczyzną, od kilkunastu lat żonatym i posiadającym co najmniej jednego syna (Bolesława urodzonego w 1127; data urodzenia drugiego syna Mieszka pozostaje dyskusyjna i waha się między 1130 a 1146 rokiem) z pewnością liczył, że podobnie, jak Bolesławowi Chrobremu w 992, Mieszkowi II w 1033, czy wreszcie ojcu księcia w 1106, także i jemu uda się w krótkim czasie zjednoczyć na powrót Polskę. Zważywszy na posiadane życiowe doświadczenie i przewagę militarną nad juniorami, należało się spodziewać, że zamysły te zakończą się po raz kolejny sukcesem. Do pierwszego konfliktu Władysława z Salomeą i juniorami doszło w 1141 kiedy księżna bez wiedzy i zgody seniora zwołała do Łęczycy zjazd możnych, na którym miano rozstrzygnąć kwestię zamążpójścia najmłodszej córki Krzywoustego Agnieszki, co miało umożliwić znalezienie odpowiedniego sojusznika. Najbardziej odpowiednim kandydatem na zięcia miał być, któryś z synów władcy Kijowa Wszewołoda Olegowicza. Władysław II na wieść o wydarzeniach w Łęczycy, zdecydował się jednak na szybką kontrakcję, w efekcie której książę kijowski nie tylko zrezygnował z układu z juniorami, ale dodatkowo wydał rok później swoją córkę Zwienisławę za najstarszego potomka seniora dynastii Piastów Bolesława Wysokiego. Posiłki z Rusi Kijowskiej przydały się już na przełomie 1142 i 1143, kiedy Władysław zdecydował się uderzyć na dzielnice braci. Zwycięstwo najstarszego syna Krzywoustego było bezdyskusyjne, a wsparty sojuszami z Rusią, Czechami i Cesarstwem mógł sobie pozwolić na wspaniałomyślność pozostawiając przyrodnich braci na ich dzielnicach.

źródło: pl.wikipedia.org