Cytat:Zbigniew cz. III- ponowny podział Księstwa Polskiego, jaki dokonał się po śmierci Hermana stał się zapowiedzią kolejnych konfliktów. Powstały dwa odrębne organizmy państwowe, nad którymi obaj książęta: Zbigniew i Bolesław sprawowali samodzielne rządy. Zbigniew nad ziemiami wielkopolsko-mazowieckimi z Kujawami, Bolesław natomiast nad małopolsko-śląskimi z Sandomierskiem. Zdania historyków w kwestii zachowania pryncypatu przez Zbigniewa są rozbieżne. Sam Zbigniew natomiast, uważał się za księcia zwierzchniego całego księstwa, gdzie prawa jego były uznawane przez społeczeństwo. Dwa organizmy państwowe prowadziły osobną politykę wewnętrzną i zewnętrzną. W dzielnicach braci wytworzyły się lokalne elity. Możni skupieni wokół swoich książąt liczyli na to, że w przyszłości zajmą dominującą pozycję w księstwie. W kwestii polityki zagranicznej każdy z nich poszukiwał sojuszników. Sprawą sporną stało się Pomorze, gdzie Bolesław kierował swoje ekspansywne kroki. Zbigniew był natomiast zdecydowanym przeciwnikiem koncepcji Krzywoustego. Chciał zachować z północnym sąsiadem dobre stosunki gospodarcze i polityczne. Z jednej, z pierwszych zorganizowanych wypraw na Pomorze przez Bolesława udało mu się zawrócić rycerstwo, co miało wywołać wściekłość w juniorze. Sytuacja ta nie trwała długo, bo już kolejne miesiące pokazały, że wojowie opowiedzieli się za Bolesławem, wyprawiając się z nim kilkakrotnie na Pomorze (także na Prusy). M.in. jesienią 1102 Krzywousty zorganizował wyprawę, gdzie jego drużynnicy zdobyli Białogard. W odwecie Pomorzanie kierowali akcje zbrojne przeciw Zbigniewowi. Tenże nawiązał bliższe kontakty z Czechami. Przez nawiązane stosunki, chciał wywrzeć presję i odstąpienie Bolesława od spraw pomorskich. Junior natomiast w przeciwwadze, wzmocnił swoją pozycję poprzez kontakty z Węgrami i wschodnim sąsiadem. Mariaż Bolesława ze Zbysławą Światopełkówną, księżniczką ruską zawarty w 1103 miał przypieczętować przymierze juniora z Rusią Kijowską[. Z zaproszenia weselnego Zbigniew nie skorzystał, widząc w małżeństwie i układzie zawartym z Rusią, zagrożenie wymierzone przeciwko niemu. Dzięki przekupstwu ściągnął na dzielnicę Bolesława najazd czeski Borzywoja II. W odpowiedzi na zawarty sojusz i atak południowych sąsiadów Bolesław zorganizował dwie wyprawy na Morawy. Nie przyniosły one jednak zamierzonego skutku. Borzywoj przekupiony natomiast ogromną sumą pieniędzy, odstąpił od sojuszu ze Zbigniewem[66]. Celem sparaliżowania dalszych stosunków Zbigniewa z Pomorzanami, Bolesław zorganizował wyprawy na Pomorze: w roku 1103 (nieudana bitwa o Kołobrzeg) i w latach 1104–1105, które zakończyły się pełnym sukcesem. W 1105 książę Zbigniew zawarł porozumienie z bratem. Układ uważano za obopólny kompromis książąt, w sprawach polityki zagranicznej. Brak jednak porozumienia w kwestii polityki pomorskiej, spowodował iluzoryczność tego pokoju (układ tyniecki). Nastąpiło to w rok później, kiedy Zbigniew odmówił pomocy w walce z Pomorzanami. W 1106 przy pomocy ruskich i węgierskich wojów, książę Bolesław uderzył na Zbigniewa. Rozpoczęła się wojna domowa, która miała na względzie wyeliminowanie Zbigniewa z pretensji do tronu. Połączone wojska bez większego problemu opanowały Kalisz, Gniezno, Spycimierz i Łęczycę, zajmując połowę domen seniora. Krzywousty pojmał sojusznika starszego brata – abp gnieźnieńskiego Marcina. Za pośrednictwem biskupa krakowskiego Baldwina doszło do ugody w Łęczycy, w której Zbigniew oficjalnie uznał Bolesława za księcia zwierzchniego całego księstwa (dominium) i zrzekł się na rzecz juniora Wielkopolski, Kujaw i ziemi sieradzko-łęczyckiej. Zbigniew zatrzymał Mazowsze, jako lenno.