Cytat:Anubis – w egipskiej mitologii bóg o głowie szakala, kojarzony z mumifikacją i życiem pozagrobowym. W języku Starożytnego Egiptu był znany jako inpw. Najstarsza znana wzmianka o Anubisie pochodzi z tekstów piramid z okresu Starego Państwa, w którym jest powiązany z pogrzebem faraona. W tym okresie był najważniejszym bogiem związanym ze śmiercią, lecz w Średnim Państwie został zastąpiony przez Ozyrysa. Przydomki Anubisa biorą się ze związku z jego pogrzebową rolą, jak na przykład przydomek Ten, który jest na swoim pagórku miał podkreślać, że jest on strażnikiem umarłych i ich świątyń (cmentarzy) oraz Ten, który jest w miejscu balsamowania mówi, że jest on związany z procesem mumifikacji. Jak wiele egipskich bóstw, Anubis miał wiele ról w zależności od sytuacji i żadna publiczna procesja w Egipcie nie mogła być prowadzona bez Anubisa na czele. Anubis był kojarzony z mumifikacją i ochroną zmarłych w ich podróży do zaświatów. Zwykle przedstawiano go jako człowieka z głową szakala lub szakala noszącego wstążkę i trzymającego cep w zgięciu jego tylnej nogi. W starożytnym Egipcie szakal był mocno związany z cmentarzami, ponieważ, odkrywał ludzkie ciała i je zjadał. Charakterystyczny czarny kolor Anubisa "nie miał nic wspólnego z szakalem, lecz kolorem rozkładającego się ciała i czarną glebą doliny nilu, która symbolizowała odrodzenie". Anubis w kontekście grobowym jest przedstawiany jako towarzysz mumii zmarłego, którego zadaniem jest jego ochrona. W rzeczywistości podczas balsamowania, balsamista był przebrany za Anubisa (wkładał jego maskę). Scena ważenia serca z Księgi Umarłych pokazuje Anubisa dokonującego pomiaru, który decyduję czy zmarły może wejść do podziemi, królestwa Ozyrysa. Pieczęcie grobowe z okresu Nowego Państwa przedstawiają Anubisa na szczycie dziewięciu łuków, co miało symbolizować jego dominację nad nieprzyjacielami Egiptu. W następstwie połączenia dwóch systemów kosmologicznych Enneady i Ogdoady, Atum był identyfikowany z Ra, a Anubis stał się mniej ważnym bogiem z zaświatów, ustępując w Średnim Państwie bardziej popularnemu Ozyrysowi. Jednak "Anubis otrzymał miejsce w rodzinie bogów jako… syn Ozyrysa i Neftydy, i w tej roli pomógł Izydzie zmumifikować jego zmarłego ojca". W rzeczywistości, kiedy pojawił się mit o Ozyrysie i Izydzie dowiadujemy się, że ciało Ozyrysa zostały dane Anubisowi jako prezent. W związku z tym, Anubis stał się boskim patronem balsamistów: podczas obrzędu mumifikacji, ilustracje z Księgi Umarłych pokazują kapłana noszącego maskę szakala podtrzymującego mumię. W późnych czasach, w okresie Ptolemejskim, Anubis był łączony z greckim bogiem Hermesem, powstał Hermanubis. Centrum jego kultu znajdowało się w Cynopolis, co po grecku znaczy po prostu "miasto psów". W Księdze XI „Złoty osioł” Apulejusza, znajdujemy dowód na to, że Anubis był czczony w Rzymie przynajmniej do II wieku naszej ery. W rzeczywistości, Hermanubis pojawia się jeszcze w alchemicznej literaturze z Średniowiecza i Renesansu. Mimo, że Grecy i Rzymianie gardzili egipskimi bogami, uważali ich za dziwnych i prymitywnych (Anubis był nazywany przez Greków "Szczekaczem"), był czasami łączony z Syriuszem na niebie i Cerberem w Hadesie.