Cytat:Gerald Rudolph Ford, junior urodzony 14 lipca 1913 jako Leslie L. King, junior, zmarł 26 grudnia 2006– amerykański polityk, działacz Partii Republikańskiej, wieloletni członek Kongresu USA, 38. Prezydent USA i 40. Wiceprezydent. Ford był pierwszym wiceprezydentem USA nominowanym w wyniku zastosowania 25. poprawki do Konstytucji i jedynym jak dotąd sprawującym urząd zarówno wiceprezydenta jak i prezydenta nie z wyboru, a z nominacji. Przed objęciem prezydentury i wiceprezydentury przez 25 lat reprezentował stan Michigan w Izbie Reprezentantów, przy czym od 1965 pełnił funkcję lidera mniejszości. 12 listopada 2006 pobił rekord Ronalda Reagana, zostając najdłużej żyjącym prezydentem w amerykańskiej historii (w sumie 93 lata, 5 miesięcy i 12 dni). Był też ponadto drugim (po Herbercie Hooverze) najdłużej żyjącym po opuszczeniu Białego Domu – 29 lat, 11 miesięcy i 6 dni. Po ustąpieniu Nixona w wyniku afery Watergate, Ford został zaprzysiężony na prezydenta USA. Funkcję tę sprawował do 20 stycznia 1977 r. a więc przez niespełna dwa i pół roku. Na swego wiceprezydenta Ford wyznaczył – a Kongres zatwierdził – dotychczasowego gubernatora stanu Nowy Jork Nelsona Rockefellera. Po raz pierwszy i jak dotąd jedyny w historii USA miały w jednym czasie prezydenta i wiceprezydenta pochodzących z nominacji. Ciekawym jest też fakt, iż podczas jednej czteroletniej (1973-1977) kadencji USA miały aż dwóch (Nixon i Ford) prezydentów i trzech (Agnew, Ford, Rockefeller) wiceprezydentów. Nominację Rockefellera odczytywano jako chęć pojednania z tzw. wschodnim establishmentem, za którego czołowego przedstawiciela uchodził właśnie gubernator. Nie były zaś zbytnią tajemnicą złe stosunki Nixona z tą grupą. Sam Rockefeller, o którym mówiono również, iż jego największa ambicją jest zostać Prezydentem, nie zaś mało wpływowym (w wielu wypadkach mniej nawet, niż gubernator wielkiego stanu), miał ponoć nadzieję, iż po dwóch latach Ford wycofa się a on będzie naturalnym faworytem do uzyskania nominacji w 1976. Niedługo po objęciu urzędu Ford wystąpił z aktem łaski wobec Nixona za "wszystkie naruszenia prawa jakich mógł się dopuścić w czasie sprawowania urzędu". Prawdopodobnie ten niepopularny krok przyczynił się do porażki Forda w walce o własny mandat wyborczy w 1976 r. Ford motywował swój krok chęcią ukrócenia konsekwencji afery Watergate. Wielu za słuszny argument uważało, iż trzeba było zakończyć paraliżującą życie publiczne i system państwowy aferę, a ewentualny proces Nixona tylko by ją przeciągał. Inni uważali jednak, że między Fordem a jego poprzednikiem istniała zmowa ("ja ci dam prezydenturę, a ty mnie ułaskawisz"). Ford kontynuował dialog z ZSRR, mimo że starał się podtrzymać wrażenie, że jest twardy wobec komunizmu. Kontrowersji wywołała rzekomo sformułowana za jego kadencji przez pracownika Departamentu Stanu tzw. "doktryna Sonnenfeldta", głosząca, że dla zachowania poprawnych stosunków ze Związkiem Radzieckim Stany Zjednoczone powinny zrezygnować z popierania wolnościowych dążeń narodów Europy Wschodniej. W czasie sprawowania urzędu dokonano dwóch zamachów na Forda, oba miały miejsce w ciągu jednego miesiąca 1975 r. w Kalifornii. Ford "ułaskawia" indyka w czasie Święta Dziękczynienia Ford podkreślał, że nadszedł czas gojenia ran po aferze Watergate. Jego następca – Prezydent Jimmy Carter podziękował mu za to w czasie swojej inauguracji.

(01-05-2011 16:27)damianus627 napisał(a):  Dobrze plus