Cytat:Richard Milhous Nixon urodzony 9 stycznia 1913 w Yorba Linda w Kalifornii, zm. 22 kwietnia 1994 w Nowym Jorku– jeden z bardziej znaczących amerykańskich polityków XX wieku. 37. prezydent Stanów Zjednoczonych, wcześniej 36. wiceprezydent. Ów działacz Partii Republikańskiej był jedyną osobą wybraną zarówno na urząd prezydenta jak i wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych. Był też jedynym jak dotąd prezydentem, który ustąpił ze stanowiska przed końcem kadencji. Nixon był jedną z bardziej kontrowersyjnych postaci amerykańskiej sceny politycznej. Zapoczątkował politykę "odprężenia" w stosunkach Wschód-Zachód. W opinii wielu ekspertów pozwoliło to zebrać się osłabionym Stanom Zjednoczonym i zachwiać potęgą bloku wschodniego, bez czego jego późniejszy upadek, jeżeli nie niemożliwy, byłby znacznie trudniejszy i bardziej niebezpieczny. Nixon ponosi jednak również bezpośrednią odpowiedzialność za aferę Watergate, która przez długi czas paraliżowała amerykańskie życie publiczne i wyrządziła mu ogromne szkody. To było bezpośrednim powodem ustąpienia Nixona z fotela prezydenta. Nixon, zaprzysiężony 20 stycznia 1969 w wieku lat 56, obejmował kierownictwo nad państwem w trudnym okresie, kiedy narastał sprzeciw wobec interwencji Stanów Zjednoczonych w Wietnamie i kiedy nastała głęboka nieufność wobec struktur władzy. Jako prezydent Nixon zmagał się z jednym z największych kryzysów energetycznych w dziejach kraju. Aby zachęcić do oszczędności, obniżył standardy czystości powietrza, co miało zachęcić do powrotu do korzystania z opałów naturalnych. Polecił też obniżyć temperaturę w budynkach rządowych i zaprzestać iluminacji wielu miejsc w stolicy. Nixon ustanowił wiele urzędów, m.in. ds. ochrony środowiska. Generalnie jego polityki nie da się zakwalifikować jako jednoznacznie konserwatywnej bądź liberalnej - była raczej pragmatyczna. Stany Zjednoczone zmagały się też z poważnym problemem bezrobocia i inflacji, którego rząd nie potrafił do końca rozwiązać. Osiągnięcia Nixona jako prezydenta dotyczą bardziej sfery zagranicznej niż wewnętrznej. Jednak znamiennie, z licznymi dyskusyjnymi konsekwencjami dla rozwoju kraju, 1 lipca 1972 Nixon podpisał dekret wykonawczy (ang. executive order) powołujący do życia agencję federalną do zwalczania przestępstw dot. alkoholu, tytoniu i broni palnej, Bureau of Alcohol, Tobacco and Firearms (Biuro ds. Alkoholu, Tytoniu i Broni Palnej), która w codziennym języku kultury i folkloru zapamiętana została jako "the ATF", nawet po uzupełnieniu jej nazwy-wyliczanki, w erze zamachów bombowych, dodatkowym członem: "Materiałów Wybuchowych" (ang.: Explosives). Po eskalacji wojny wietnamskiej nastąpił spadek pozycji Stanów Zjednoczonych na arenie międzynarodowej. Nixon i jego prawa ręka w zakresie polityki zagranicznej, doradca ds. bezpieczeństwa narodowego, a pod koniec jego kadencji sekretarz stanu Henry Kissinger wiedzieli, że potrzeba "chwili oddechu", aby zregenerować utracone siły. Odprężenie polegało na normalizacji stosunków z ChRL, poprzez nawiązanie oficjalnych kontaktów, czemu towarzyszyły różne zabiegi (m.in. słynna dyplomacja pingpongowa) i pomoc dla Chin, aby uczynić z nich kraj przyjaźnie neutralny. Nixon liczył, że dobre układy z Chinami okażą się pomocne m.in. przy próbie rozwiązania konfliktu w Wietnamie. Równocześnie trwało ocieplenie na linii Waszyngton-Moskwa oraz wycofywanie się z Wietnamu. W tych dziedzinach Nixon odniósł pełen sukces. Mówiąc o jego polityce zagranicznej, nie sposób nie powiedzieć o wsparciu puczu Augusto Pinocheta w Chile 11 września 1973 czy tajnym bombardowaniu Kambodży. Ostatecznie te działania raczej zaszkodziły Stanom Zjednoczonym, gdyż znacznie zmniejszyły zaufanie i sympatię, jakim inne kraje darzyły USA.