Cytat:Długopłetwiec, powszechnie zwany humbakiem − gatunek walenia z podrzędu fiszbinowców. Jeden z większych fałdowców, dorosłe osobniki osiągają zazwyczaj 14-17 metrów długości i 30-45 ton wagi. Gatunek ten wyróżnia się specyficzną budową, w tym długimi, przypominającymi skrzydła płetwami piersiowymi i pokrytą guzkami głową. Często można zaobserwować, jak zwierzę wyskakuje nad wodę, czasami całkowicie się wynurzając. Długopłetwiec słynie z wyjątkowych pieśni, niskich złożonych dźwięków, słyszalnych na przestrzeni setek kilometrów, trwających około 10-25 minut. Naukowcy nie są jednak pewni, czemu służą, mogą być elementem godów lub formą porozumiewania się na otwartym oceanie. Waleń występuje prawie we wszystkich morzach i oceanach świata prócz skrajnych obszarów arktycznych. Rocznie może przepłynąć do 25 tysięcy kilometrów. W lecie humbaki przebywają w zimniejszych wodach polarnych, lecz na zimę migrują do cieplejszych wód tropikalnych i subtropikalnych, by przejść gody i urodzić młode. Główny pokarm tych zwierząt stanowią kryl i małe ryby, odfiltrowywane z wody za pomocą fiszbinów. Zwierzęta te pobierają pokarm tylko latem, podczas zimy odżywiają się rezerwami tłuszczu, który chroni je także przed utratą ciepła. Podobnie jak inne gatunki wielorybów, również humbak był celem poszukiwań wielorybników. Poprzez liczne polowania jego populacja zmniejszyła się do 1946 o ponad 90%, kiedy to powstała Międzynarodowa Komisja Wielorybnictwa (IWC) mająca za zadanie nadzorować i korygować ograniczenia ustalone przez Międzynarodową Konwencję o Regulacji Wielorybnictwa. Od tamtego czasu wielkość populacji stopniowo wzrasta, jednak na skutek nieprzepisowego rybołówstwa, kolizji ze statkami i zanieczyszczenia wciąż odnajduje się liczne martwe humbaki na plażach lub w wodach przybrzeżnych. Obecnie ich populację szacuje się na około 80 tysięcy osobników. Niegdyś stanowiły obiekt polowań, obecnie długopłetwce stały się obiektem obserwacji. W wielu miejscach na świecie organizuje się nurkowania z humbakami.