Cytat:Skoki narciarskie to dyscyplina sportowa rozgrywana na skoczniach narciarskich od połowy XIX wieku. Od 1924 skoki mężczyzn są konkurencją olimpijską na normalnej skoczni, od 1964 także na dużej; mistrzostwa świata od 1925 na normalnej, od 1962 na dużej; od 1972 także mistrzostwa świata w lotach; od 1953 prestiżowy Turniej Czterech Skoczni, a od 1979 cykl zawodów składających się na Puchar Świata. Rozgrywane są również mistrzostwa świata juniorów. W 1997 dołączył także Turniej Nordycki. Od 2009 rozgrywany jest FIS Team Tour. Najbardziej prestiżowe zawody kobiet to Puchar Kontynentalny. Wchłonął on w 2004 dotychczasowy najważniejszy cykl kobiecy, FIS Ladies Grand Prix, rozgrywany od 1999, początkowo pod nazwą FIS Ladies Grand Tournée. Od 2009 skoki kobiet weszły w program mistrzostw świata, a od 2014 być może w program igrzysk olimpijskich. Celem jest wykonanie jak najdłuższego skoku po rozpędzeniu się i odbiciu od progu skoczni. Na największych skoczniach, tzw. mamucich, możliwe są skoki przekraczające 200 metrów (konkurencję tę nazywa się wtedy lotami narciarskimi). Ocenia się odległość uzyskaną przez zawodnika oraz styl skoku. Skoki narciarskie są dyscypliną elitarną, właściwie niedostępną dla amatorów. W wielu krajach (m.in. Finlandia, Norwegia, Niemcy, Austria, Japonia, ostatnio również Polska) bardzo popularne jest kibicowanie skoczkom. Od 11 lutego 2011 nieoficjalnym rekordzistą świata jest Norweg Johan Remen Evensen. Uzyskał on odległość 246,5 m na największej na świecie skoczni mamuciej Vikersundbakken w Vikersund.
Za każdy skok zawodnik otrzymuje:
punkty za odległość – za osiągnięcie punktu konstrukcyjnego (kalkulacyjnego) zawodnik otrzymuje 60 pkt (120 pkt na skoczniach mamucich), za każdy metr więcej dodaje się, a za każdy metr mniej odejmuje punkty, zależnie od rozmiaru skoczni (na K-90 po 2 pkt za metr, na K-120 po 1,8 pkt za metr, a na "mamutach" po 1,2 pkt za każdy metr). Długość skoku mierzona jest od progu skoczni do pięty tylnego buta skoczka w chwili zetknięcia się narty na całej długości z zeskokiem z dokładnością do 0,5 metra.
noty za styl – przyznawane są przez pięciu sędziów, przy czym najwyższej i najniższej z pięciu not nie bierze się pod uwagę, pozostałe są sumowane. Nota od jednego sędziego wynosi od 0 do 20 punktów.
bonus – punkty dodatnie lub ujemne, przeliczane ze względu na wiatr lub zmianę platformy startowej (od zawodów na skoczni mamuciej w Oberstdorfie w sezonie 2009/2010 (z wyłączeniem IO) i na wszystkich zawodach od następnych sezonów).
Suma tych trzech liczb stanowi ocenę skoku. Ocena nie może być ujemna – jeśli ocena po zsumowaniu obu not jest niższa od zera, zawodnik otrzymuje za skok 0 punktów. Rzadko odbywają się także zawody na innych zasadach, jak np. Adam's Bull's Eye, gdzie zastosowana została formuła skoków do celu - zawody polegają na skakaniu na konkretną, wylosowaną przedtem odległość. Za trafienie w cel zdobywa się 100 pkt, a każdy metr dalej lub bliżej to 10 pkt mniej.