Cytat:John Fitzgerald Kennedy urodzony 29 maja 1917 w Brookline, zmarł 22 listopada 1963 w Dallas, nazywany "JFK", "Jack Kennedy", "Ken" – 35. prezydent Stanów Zjednoczonych, zginął w zamachu. W 1960 zadeklarował starania o prezydenturę. Przy pomocy kilku senatorów (m.in. Lyndona B. Johnsona) rozpoczął kampanię wyborczą. Jego najważniejszym rywalem był kandydat z ramienia Partii Republikańskiej Richard Nixon – polityk konserwatywny, protestant. 13 lipca 1960 oficjalnie mianowany kandydatem na prezydenta z ramienia Partii Demokratycznej (głównym problemem głowy państwa były wojny prowadzone w Afryce, Azji (koloniach europejskich) oraz komunizm coraz bardziej popularny w krajach zachodnich. Głównymi wrogami byli Nikita Chruszczow (przywódca ZSRR) i Fidel Castro (dyktator Kuby), który w owym czasie dopiero dochodził do pełnej władzy. 26 września 1960 odbyła się pierwsza w historii telewizyjna debata prezydencka między kandydatami: Johnem F. Kennedym i Richardem Nixonem. Jej wynik zmienił charakter kampanii wyborczych. W planach i kampaniach wyborczych mówił o zakończeniu w USA rasizmu, dotykającego najczęściej Afroamerykanów. 20 stycznia 1961 został zaprzysiężony na 35 prezydenta USA, wtedy też wypowiedział słynne słowa: "Nie pytaj, co twój kraj może zrobić dla ciebie, zapytaj, co ty możesz zrobić dla swojego kraju" (ang. Ask not what your country can do for you, ask what you can do for your country). W tym samym 1961 roku, Kennedy został uhonorowany tytułem Człowieka Roku tygodnika Time. 17 kwietnia 1961 rozpoczął się desant emigrantów kubańskich w Zatoce Świń wyszkolonych i wyposażonych przez władze amerykańskie. Inwazja się nie powiodła i Kennedy musiał przyznać się do porażki. W swym przemówieniu zapewnił jednak, że Ameryka będzie robić wszystko, by "flaga Stanów Zjednoczonych została wbita na terytoriach kubańskich". Natomiast Fidel Castro dwa dni później oficjalnie ogłosił, że "Amerykanie nie zdobędą Kuby". W odpowiedzi na wysłanie Sputnika przez Rosjan i lot Jurija Gagarina, podczas przemówienia w Kongresie w maju 1961 wyznaczył ambitny cel wysłania ludzi na Księżyc w ciągu 10 lat. Osobiście doglądał nowych prototypów kosmicznych. Jesienią 1962 sprawą zajął się Uniwersytet Rice, który w kilka lat miał zbudować odpowiedni statek kosmiczny. Mimo tempa prowadzonych prac, Kennedy nigdy nie zobaczył efektów swych działań. Dopiero 20 lipca 1969 - sześć lat po jego śmierci i osiem po przedstawieniu planu - zbudowany za 22 miliardy dolarów, Apollo 11 z Neilem Armstrongiem i Buzzem Aldrinem na pokładzie, wylądował na Księżycu. Jego zdecydowana postawa przesądziła również o działaniach w stosunku do ZSRR podczas kryzysu kubańskiego w październiku 1962. Dzięki jego zabiegom, Chruszczow wycofał rakiety z Kuby i tym samym zażegnał wybuch III wojny światowej. W zamian za ustępstwo ZSRR, Kennedy obiecał przed końcem kwietnia 1963 r. wycofanie swoich rakiet ("Jupiter") z Turcji. Administracja Kennedy'ego wsparła przeprowadzony w lutym 1963 przez partię Baas zamach stanu przeciwko nacjonalistycznemu rządowi Iraku, mającemu wsparcie miejscowych komunistów, na czele którego stał generał Abd al-Karim Kasim (który pięć lat wcześniej obalił sprzyjającą państwom zachodnim monarchię Haszymidów). CIA udostępniła listy podejrzanych o sympatie lewicowe i komunistyczne, co umożliwiło zlikwidowanie opozycji. Nowy rząd na czele którego stanął były sojusznik Kassima, Abd as-Salam Arif otworzył iracki rynek dla amerykańskich i brytyjskich firm. 26 czerwca 1963 odbył podróż do Berlina Zachodniego. Wygłosił tam słynną mowę, w czasie której padły słowa: "Ich bin ein Berliner" (niem.: "Jestem berlińczykiem"). Była to reakcja na utworzenie przez władze Niemieckiej Republiki Demokratycznej Muru Berlińskiego w dniu 13 sierpnia 1961. Podczas jego prezydentury pojawiły się kontrowersje związane z izraelską elektrownią atomową w Dimonie. Początkowo rząd Izraela zaprzeczał jej istnieniu, ale premier Izraela, Dawid Ben Gurion podczas przemówienia w Knesecie w grudniu 1960 stwierdził, że zbudowano ją w celach badawczych. Podczas wizyty w Nowym Jorku oświadczył Kennedy'emu, że elektrownia zapewnia energię dla odsalania wody i służy wyłącznie celom pokojowym. Kennedy nie ufał tym zapewnieniom i w maju 1963 wysłał do Ben Guriona list domagając się wiarygodnych informacji. W odpowiedzi Ben Gurion powtórzył zapewnienia o wyłącznie pokojowych zastosowaniach energii atomowej w Izraelu i przeciwstawił się amerykańskim naciskom by otworzyć instalacje nuklearne w Dimonie dla inspektorów Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej. Kennedy doprowadził do zawarcia w 1963 przez Stany Zjednoczone, Związek Radziecki i Wielką Brytanię układu Partial Test Ban Treaty (PTBT, Układ o Zakazie Doświadczeń z Bronią Jądrową w Atmosferze, Przestrzeni Kosmicznej i Pod Wodą) - zakazującego wszelkich prób atomowych za wyjątkiem podziemnych[4]. Do 2008 został podpisany przez 123 kraje. W latach 1962-63 przed podpisaniem układu Związek Radziecki i Stany Zjednoczone przeprowadziły szereg próbnych eksplozji jądrowych w atmosferze. Jedynymi krajami, o których wiadomo, że mają broń atomową a nie podpisały go są: Chiny, Francja i Korea Północna. Zwiększył zaangażowanie w wojnę w Wietnamie. Za jego prezydentury ilość żołnierzy amerykańskich wysłanych do Wietnamu Południowego zwiększyła się z 800 do 16,300. Historycy spierają się czy kontynuowałby tą politykę w przypadku reelekcji. Podstawą dla przypuszczeń o chęci wycofania się z konfliktu wietnamskiego są słowa Roberta McNamary, że Kennedy poważnie rozważał wycofanie się z Wietnamu po 1964 oraz memorandum z października 1963 NSAM 263, w którym nakazał wycofać 1000 żołnierzy do końca roku. Ale według historyka Lawrence'a Freedmana było to raczej robocze założenie wynikające z nadziei na oczekiwaną stabilizację, niż ostateczna decyzja wobec perspektywy pogorszenia się sytuacji. Powołał Korpus Pokoju (ang. Peace Corps) – organizację zajmująca się aktywną pomocą krajom III Świata.