Cytat:Dwight David Eisenhower, ps. Ike urodzony 14 października 1890 w Denison, zmarł 29 marca 1969 w Waszyngtonie– amerykański dowódca wojskowy, generał armii United States Army, uczestnik II wojny światowej, Naczelny Dowódca Alianckich Ekspedycyjnych Sił Zbrojnych (1943–1945), polityk, 34. prezydent Stanów Zjednoczonych (1953–1961). Ike w wyborach pokonał swego rywala z Partii Demokratycznej, Adlaia Stevensona. Uzyskał 55% poparcia. Już jako prezydent-elekt pojechał do Korei, w której toczyła się wojna, by zapoznać się z sytuacją. Dwight D. Eisenhower został zaprzysiężony 20 stycznia 1953 jako 34. prezydent Stanów Zjednoczonych. Był jednym z wielu prezydentów-generałów. Był też jednym z najstarszych prezydentów w chwili wyboru – urząd ten objął w wieku 63 lat. Sekretarzem Stanu został John Foster Dulles, znany ze zdecydowanych antykomunistycznych poglądów. To właśnie Dulles w dużej mierze kształtował politykę zagraniczną, w czym zawierała się niechęć do ZSRR. Eisenhower za swojej kadencji uważał Związek Radziecki za zagrożenie dla Stanów Zjednoczonych. Gdy obejmował urząd prezydenta w 1953, Stany Zjednoczone posiadały 1000 głowic nuklearnych. Gdy oddał władzę następcy w 1961, arsenał ten wynosił już 18000 głowic nuklearnych. W lipcu 1953 został zawarty rozejm w Korei. Eisenhower dotrzymał obietnicy i zakończył tę wojnę, zgodnie ze sloganami wyborczymi z 1952. Dwight miał za sobą bezwzględne poparcie społeczeństwa, dzięki czemu nawet jego przeciwnicy polityczni byli ostrożni z krytyką co do niego. Gdy Eisenhower był prezydentem, przyspieszono proces remilitaryzacji RFN. Eisenhower uważał, że kluczem do pokoju na świecie jest ciągłe wzmacnianie paktów wojennych. Stąd też pomysł, by uczynić RFN równym sojusznikiem wyposażonym w nowoczesną broń. Na konferencji prasowej w 1953 dziennikarze pytali prezydenta, czy jest gotów przekazać Niemcom broń atomową. Eisenhower odpowiadał wymijająco, ale w końcu pod presją przyznał: "Nie widzę powodów, dla których nie mielibyśmy tak postąpić, gdyby to leżało w interesie Stanów Zjednoczonych". Gdy pierwszy sputnik został wystrzelony w 1957, w odpowiedzi na to, rok później utworzono NASA i postanowiono stworzyć program umożliwiający podbój kosmosu, a także przeznaczono środki na rozwój szkolnictwa, stypendia dla studentów; utworzono także Departament Zdrowia, Oświaty i Świadczeń Socjalnych. W 1956 został wybrany ponownie na prezydenta, pokonując Stevensona różnicą 10 milionów głosów. Złożył przysięgę dwukrotnie, 20 i 21 stycznia. Został zaprzysiężony na kadencję trwającą do 20 stycznia 1961. W tym czasie przyjęto 2 stany: Alaskę i Hawaje, co ukształtowało terytorium Stanów Zjednoczonych, jakie trwa do dziś. Do istotnych wydarzeń należy zaliczyć tzw. doktrynę Eisenhowera (doktrynę E), która regulowała stosunek do państw Bliskiego Wschodu. Teoretycznie chodziło w niej o pomoc dla tych państw, również militarną, w praktyce o zabezpieczenie się przed ewentualną agresją komunistyczną. W 1958 do Libanu wysłano około 15 tysięcy żołnierzy, rzekomo po to, by chronić 2500 obywateli amerykańskich. Przez 8 lat prezydentury Eisenhower często chorował – doznał ataków serca, wylewów. W tym czasie ograniczone obowiązki prezydenta pełnił Richard Nixon – ówczesny wiceprezydent. Ike jednak poradził sobie z dolegliwościami i nadal pełnił funkcję prezydenta. Regularnie organizował konferencje prasowe, miał dobre stosunki z dziennikarzami. W końcowym okresie prezydentury Dwight stał się bardziej opanowany i starał się nawiązać lepsze stosunki z innymi krajami (na co wpłynęło odejście sekretarza stanu Dullesa, zwanego "apostołem zimnej wojny"). Polepszyły się również stosunki z Polską Ludową. Za czasów prezydenta Eisenhowera, CIA przygotowało obalenie rządu w Iranie i w Gwatemali, a także akcję mającą na celu wyeliminowanie Fidela Castro. Sama akcja została przeprowadzona już za Kennedy'ego i zakończyła się fiaskiem. Doszło też do incydentu międzynarodowego związanego z zestrzeleniem nad ZSRR samolotu szpiegowskiego pilotowanego przez Francisa Gary Powersa. Eisenhower do końca swej prezydentury popierał zbrojenia, choć w swym pożegnalnym przemówieniu ostrzegał przed zgubnym wpływem militaryzacji, będącej rezultatem umocnienia potencjału jądrowego ZSRR. Decyzje tego człowieka miały różne konsekwencje, stąd też nie brak krytyki pod adresem jego działań w czasie kadencji, w szczególności ze strony środowisk lewicowych, będących pod silnym wpływem ideologii komunistycznej. Po opuszczeniu Białego Domu, Ike powrócił na swą farmę w Kansas. Odpoczywał, publikował swe pamiętniki. Służył również radą swym następcom – Kennedy'emu, Johnsonowi i krótko Nixonowi. Zmarł 29 marca 1969, w wieku 78 lat. Jego pogrzeb miał charakter państwowy, a dzień pogrzebu był dniem Żałoby Narodowej. W nabożeństwie w Waszyngtońskiej Katedrze Narodowej uczestniczyły delegacje kilkudziesięciu państw, m.in. ówczesny prezydent USA Richard Nixon z małżonką Pat Nixon, były prezydent USA Lyndon B. Johnson z małżonką Lady Bird Johnson, prezydent Francji Charles de Gaulle, kanclerz RFN Kurt Georg Kiesinger, prezydent Filipin Ferdinand Marcos z małżonką Imeldą Marcos, Szach Iranu Mohammad Reza Pahlawi, premier Australii John Gorton, kanclerz Austrii Josef Klaus, król Belgów Baudouin, prezydent Botswany Seretse Khama, premier Kanady Pierre Trudeau, prezydent Izraela Zalman Szazar, premier Włoch Mariano Rumor, wielki książę Luksemburga Jan, premier Portugalii Marcelo Caetano, książę holenderski Bernhard (książę holenderski), prezydent Tunezji Habib Bourgiba, premier Turcji Süleyman Demirel, premier Korei Południowej Chung Il-kwon. Związek Radziecki reprezentował marszałek Wasilij Czujkow. W uroczystości uczestniczyła również delegacja Polski w składzie: zastępca przewodniczącego Rady Państwa prof. Mieczysław Klimaszewski oraz wiceminister obrony narodowej gen. dyw. Tadeusz Tuczapski. Dwight Eisenhower dwukrotnie – w latach 1944 i 1959, zdobył tytuł Człowiek Roku tygodnika Time.