Cytat:Franklin Delano Roosevelt urodzony 30 stycznia 1882 w Hyde Park, w stanie Nowy Jork, zmarł 12 kwietnia 1945 w Warm Springs w stanie Georgia– amerykański polityk, 32. prezydent USA. Czterokrotnie wybierany, z ramienia Partii Demokratycznej, w latach 1933-1945. Jedyny w historii prezydent USA pełniący urząd dłużej niż dwie kadencje, co doprowadziło do uchwalenia w 1947 roku XXII Poprawki do konstytucji, ograniczającej liczbę kadencji do dwóch (wcześniej był to tylko konwenans konstytucyjny oparty na decyzji pierwszego prezydenta USA George'a Washingtona, który zrezygnował z ubiegania się o trzecią kadencję, twierdząc że byłaby ona niedemokratyczna). Obejmując prezydenturę, przyjął za swój główny cel walkę z kryzysem za pomocą programu "Nowego Ładu", który co prawda okazał się umiarkowanym sukcesem, jednak zdołał przywrócić społeczeństwu wiarę we własne siły, co owocowało powstaniem wielu nowych inwestycji w zakresie aktywizacji społeczeństwa oraz ubezpieczeń. Program ten przyniósł szereg negatywnych rezultatów. Liczne źle przygotowane ustawy zostały unieważnione przez Sąd Najwyższy; mimo tych mankamentów New Deal umożliwił m.in. reelekcję na kolejną kadencję. Na początku drugiej kadencji Roosevelt podjął najbardziej kontrowersyjną decyzję, jaką była próba dokonania reformy Sądu najwyższego USA, jednak przygotowana przez niego ustawa została 22 lipca 1937 odrzucona przez Senat (stosunkiem głosów 70 do 20), a przez cały kraj przetoczyła się fala protestów, podczas których zarzucono Rooseveltowi tendencje dyktatorskie (porównywano go wówczas z Benito Mussolinim). Rozpatrywano nawet wszczęcie przeciw niemu procedury impeachmentu za złamanie zasady checks and balance (kontroli i równowagi) pomiędzy 3 rodzajami władzy. Roosevelt wykazał się nie tylko brakiem szacunku dla amerykańskiego prawa i tradycji konstytucyjnej, ale i lekceważeniem stanowiska większości społeczeństwa oraz kongresu. Działania administracji, inicjowane przez samego prezydenta dążącego do ograniczania produkcji, doprowadziły do powstania w 1937 poważnego kryzysu ekonomicznego. Podwyższanie podatków spowodowało zwolnienie przedsiębiorczości i zastój gospodarczy, czego następstwem była porażka demokratów w wyborach do kongresu w 1938. Wówczas Roosevelt, wzorując się na przykładach europejskich, próbował zwiększyć kontrolę nad Partią Demokratyczną i bezskutecznie usiłował przemodelować ją wg wzorców niemieckich i radzieckich, a głównym motywem tego działania była chęć zemsty na tych demokratach, którzy nie poparli go w sporze z Sądem Najwyższym. Do perfekcji opanował współpracę z mediami (m.in. nie publikowano fotografii przedstawiających prezydenta na wózku inwalidzkim). Popularność uzyskiwał prowadząc nieformalne rozmowy w trakcie spotkań z dziennikarzami w Białym Domu i słynne radiowe przemówienia do Amerykanów, tzw. Fireside Chats (Pogadanki przy kominku; w pierwszej z nich 12 marca 1933 przekonywał o bezpieczeństwie lokowania kapitału w bankach). Dzięki temu skutecznie manipulował opinią publiczną, jednak w latach 1935-39 sytuacja ta zaczęła ulegać zmianie, a Roosevelt stał się przedmiotem krytyki, zarówno ze strony lewicy, jak i prawicy. Natomiast radiowi kaznodzieje zarzucali, że działania prezydenta służą głównie interesowi żydowskiej finansjery, nazywając New Deal – "żydowskim ładem", a "trust mózgów" – drenażem mózgów i "praniem mózgów". Z kolei libertarianie grupujący się w organizacjach, takich jak powstała w 1934 Amerykańska Liga Wolności (American League of Freedom), wspierana przez rodzinę przemysłowców Du Pont, zarzucali administracji prezydenta dążenie do stworzenia gospodarki planowej, wzorowanej na sowieckiej, i ograniczenie praw jednostki. Lewicowi demagodzy, jak gubernator Luizjany Huey Long, domagali się, by Roosevelt posunął się dalej w swoich reformach i pozbawił wszystkie osoby posiadające więcej niż 5 tys. USD wszelkich nadwyżek finansowych i rozdał je ubogim. Po fali krytyki Roosevelt postanowił zakończyć 4 stycznia 1939 eksperyment New Deal. Do ważniejszych problemów, z jakimi Roosevelt borykał się w polityce wewnętrznej należało uchylenie przez XXI poprawkę do konstytucji XVIII poprawki, czyli zniesienie prohibicji. W pełni popierając stanowisko swojej partii, 5 grudnia 1933 podpisał ustawę zezwalającą na sprzedaż alkoholi. Wybór Roosevelta na prezydenta stworzył po raz pierwszy koalicję (zwaną czasem "tęczową") składającą się z intelektualistów, robotników, farmerów oraz Murzynów, którzy mieli stać się (aż do czasów R. Reagana) tradycyjnym elektoratem demokratów. W kwestiach rasowych był raczej bierny, wprawdzie oficjalnie wspierał emancypację Murzynów, ale nie podejmował w tym kierunku żadnych kroków. Bardziej zasłużył się Indianom, przywracając im w 1934 prawo do samorządu plemiennego. Jego administracja natomiast nie uczyniła nic, aby uśmierzyć rasistowskie praktyki wobec Azjatów (zwłaszcza wobec Chińczyków i Japończyków). W okresie jego rządów nastąpił rozwój sekt i agresywnych grup politycznych oraz wzrost przemocy (przykładem działalność znanego kryminalisty Johna Dillingera).