Cytat:William Howard Taft urodzony 15 września 1857 w Cincinnati, zmarł 8 marca 1930– dwudziesty siódmy prezydent USA (1909-1913), prezes Sądu Najwyższego USA (1921-1930). Urodził się w rodzinie Alphonsa Tafta, sekretarza wojny i prokuratora generalnego Stanów Zjednoczonych. Pochodził z jego drugiego małżeństwa z Louise Marią Torrey. Ukończył uniwersytet w Yale, następnie wrócił do Cincinnati, gdzie nadal studiował i prowadził praktykę prawniczą. Był bardzo dobrym prawnikiem i administratorem. Zawsze bardziej pociągało go prawo niż polityka. W wieku 34 lat został sędzią sądu federalnego. Planował zostać członkiem Sądu Najwyższego, jednak jego żona miała inne plany względem niego. Jego droga do najwyższych godności w państwie prowadziła przez kolejne stanowiska w administracji. W 1890 r. prezydent Benjamin Harrison mianował go zastępcą Prokuratora Generalnego. W 1900 roku prezydent William McKinley wysłał go na Filipiny. Taft, jako szef cywilnej administracji wysp, rozwinął gospodarkę kraju, budował drogi i szkoły, demokratyzował administrację, dając miejscowej ludności możliwość uczestnictwa w najwyższych władzach. Za prezydentury Roosevelta Taft był sekretarzem wojny, a w 1907 roku prezydent zdecydował, że powinien zostać jego następcą w Białym Domu. Rok później uzyskał nominację Partii Republikańskiej. Taftowi kampania wyborcza nie przypadła do gustu. Określił ją jako "jedne z najmniej przyjemnych czterech miesięcy swojego życia". Jako prezydent był jednak wierny programowi Roosevelta. Był jednak legalistą i zdarzało mu się krytykować posunięcia swojego poprzednika, którego administracja, by osiągnąć swoje cele, naciągała prawo. Taft był na tyle nieudolnym politykiem, że, niespodziewanie popierając akt Payne'a-Aldricha, który przewidywał pozostawienie wysokich taryf celnych, zraził sobie wielu członków własnej partii. Próbował naprawić swój błąd, obniżając cła handlowe z Kanadą, jednak sąsiedni kraj odrzucił jego propozycje. Nominowanie na sekretarza spraw wewnętrznych osoby, źle postrzeganej przez jego partię, znowu nie przysporzyło mu zwolenników. Krytyka wewnątrz jego partii była tak silna, że nie dostrzegano olbrzymiego wysiłku, jaki Taft włożył w walkę z trustami, poprawę polityki podatkowej państwa, reformę poczty i kolei. Gdy w roku 1912 Taft ponownie uzyskał nominację republikanów, Roosevelt opuścił partię, stanął na czele progresywistów, zapewniając w ten sposób zwycięstwo Wilsonowi. Taft przegrał wybory, uzyskując 25,08% głosów, co pozwoliło mu na zajęcie dopiero 3 miejsca. Po opuszczeniu Białego Domu Taft pracował jako profesor prawa na uniwersytecie w Yale. Prezydent Warren Harding powołał go na stanowisko Prezesa Sądu Najwyższego, które sprawował do śmierci. Dla Tafta sprawowanie tego urzędu było najwyższym wyróżnieniem. Były prezydent napisał kiedyś: "Nie pamiętam, że kiedykolwiek byłem prezydentem". Jego żoną była Helen Taft.