Cytat:Theodore Roosevelt urodzony 27 października 1858 w Nowym Jorku, zmarł 6 stycznia 1919 w Oyster Bay– dwudziesty szósty prezydent USA (1901-1909), laureat pokojowej Nagrody Nobla. Urodził się w bogatej nowojorskiej rodzinie holenderskiego pochodzenia, wywodzącej się od Van Rosenvelta, holenderskiego imigranta osiadłego w 1644 roku w Ameryce Północnej. Jego dziadkiem był przedsiębiorca Cornelius Roosevelt. Theodore był drugim dzieckiem Theodore'a Roosevelta, kupca, importera szkła i inwestora, i jego żony Marthy Bulloch. Był bardzo słabego zdrowia; w dzieciństwie cierpiał na astmę i krótkowzroczność. Ze względu na stan zdrowia uczył się prywatnie. W wieku 18 lat rozpoczął studia na Harvardzie. Ukończył je w 1880 roku, plasując się na 21. miejscu spośród 177 absolwentów tej uczelni. W tym czasie pracował nad książką Wojna morska 1812, która została wydana w 1882 roku. W 1880 roku rozpoczął studia prawnicze na Columbia University, które ukończył w 1881 roku. W tym czasie został członkiem Gwardii Narodowej i Klubu Republikańskiego. 27 października 1880 roku ożenił się z Alice Hathaway Lee, mieli jedną córkę; z druga żoną - Edith - miał piątkę dzieci. W latach 1882-1884 był członkiem legislatury stanu Nowy Jork. Jako taki oskarżył publicznie Jaya Goulda o przekupienie jednego z sędziów Sądu Najwyższego. Opowiadał się też za skróceniem czasu pracy dla kobiet i dzieci, czym zyskiwał sobie popularność. Mimo to był przeciwnikiem reformy więziennictwa czy dokładnego przestrzegania 8-godzinnego dnia pracy. 14 lutego 1884 roku zmarły na tyfus matka i żona Roosevelta. Załamany młody prawnik, pozostawił małą córeczkę (urodziła się dwa dni przed śmiercią matki), i wyjechał do Dakoty. Zatrudnił się na rancho Elkhorn Ranch, które kupił w 1883 roku. Pracował fizycznie, polował na niedźwiedzie i pumy, pisał książki, aż w 1886 roku, odzyskawszy psychiczną równowagę, zdecydował się na powrót do Nowego Jorku. Podczas wojny amerykańsko-hiszpańskiej służył w stopniu podpułkownika w Rough Rider Regiment. Podczas bitwy pod San Juan prowadził swój pułk do walki. Był jednym z bohaterów tej wojny. W 1898 roku Roosevelt wygrał wybory na stanowisko gubernatora stanu Nowy Jork z ramienia partii republikańskiej. W 1900 wybrany na wiceprezydenta został prezydentem 12 września 1901, po śmierci McKinleya, zmarłego w wyniku zamachu. Roosevelt uważał, że rząd powinien wziąć na siebie rolę mediatora pomiędzy grupami, mającymi czasem sprzeczne interesy ekonomiczne, dlatego też jako prezydent starał się gwarantować sprawiedliwość zarówno pracobiorcom jak i pracodawcom. Okres jego prezydentury to również czas prowadzenia polityki antytrustowej. Jego rząd prowadził aktywną politykę międzynarodową. Sam prezydent często powtarzał swoje ulubione zdanie jej dotyczące: "Przemawiajcie łagodnie i noście ze sobą duży kij", realizując tym samym politykę zawartą w sformułowanej przez siebie doktrynie grubej pałki Zdając sobie sprawę z korzyści, jakie przyniesie skrócenie drogi morskiej pomiędzy Atlantykiem a Pacyfikiem, wznowił budowę Kanału Panamskiego. Zgodnie z doktryną Monroe'a uniemożliwił powstanie obcych baz wojskowych na terytorium Ameryki Południowej i zarezerwował dla swojego kraju wyłączne prawo do interwencji zbrojnych na tym obszarze. Był mediatorem podczas wojny rosyjsko-japońskiej, za co otrzymał pokojową Nagrodę Nobla. Wzrost potęgi militarnej Stanów Zjednoczonych obrazowało wysłanie Great White Fleet w rejs dookoła świata. W 1904 r. został wybrany na II kadencję, uzyskując w wyborach 60,01% głosów. Za jego prezydentury utworzono wiele parków narodowych, rezerwatów przyrody i obszarów chronionych. Podjęto również liczne prace irygacyjne. Roosevelt osobiście angażował się w sprawy wielkie jak i małe, biorąc udział, wraz z rodziną, w licznych przedsięwzięciach. Po zakończeniu drugiej kadencji wyjechał na jakiś czas do Afryki na safari. Po powrocie do kraju znów zajął się polityką. W 1912 roku ponownie wystartował jako kandydat w wyborach prezydenckich. Podczas prowadzenia kampanii wyborczej w Milwaukee został postrzelony w klatkę piersiową przez fanatyka. Pomimo poważnej rany, wyzdrowiał. W wyborach uzyskał 29,69% głosów, co pozwoliło mu na zajęcie 2 miejsca. Przyczynił się tym samym do rozbicia elektoratu Partii Republikańskiej, co umożliwiło demokratom "odzyskanie" prezydentury – po raz pierwszy od 1897 roku. Zmarł w 1919 roku.