Cytat:Krykiet– sport drużynowy, w którym mecze rozgrywane są między dwiema drużynami po jedenastu zawodników. Pochodzi z Anglii, gdzie podobna gra była znana już na przełomie XIII i XIV wieku. Mecze krykietowe rozgrywane są na trawiastym boisku o zbliżonym do owalnego kształcie, w środku którego znajduje się płaski pas długości 20,12 m. Na końcach pasa ustawione są bramki– trzy wbite w ziemię drewniane słupki. Gracz jednej z drużyn rzuca twardą piłkę z korka obłożonego skórą, o obwodzie 224-229 mm, w kierunku przeciwległej bramki, tak aby w nią trafić, a gracz drugiej drużyny broni jej przed uderzeniem za pomocą drewnianego kija. Jeszcze jeden gracz z kijem stoi w pobliżu gracza rzucającego. Pozostali gracze z drużyny bowlera zajmują pozycje w owalu jako gracze z pola. Celem gry jest zdobywanie runów, krykietowego odpowiednika punktów, przez batsmana i non-strikera. Ślady istnienia prostej wersji krykieta pochodzą z XIII wieku, ale gra mogła powstać jeszcze wcześniej. Najprawdopodobniej stworzyły ją dzieci w społecznościach chłopskich i trudniących się metalurgią żyjących w rejonie zwanym The Weald pomiędzy Kentem i Sussex. Istnieją pisane źródła potwierdzające, iż w grę creag grał w roku 1300 w Newenden sam książę Edward, syn króla Anglii Edwarda I. W 1598 w sprawie sądowej o ustalenie prawa własności do ziemi pojawiło się odniesienie do sportu zwanego kreckett – koroner nazwiskiem John Derrick zeznał, iż kilkadziesiąt lat wcześniej na obszarze, którego dotyczyła sprawa, grał z kolegami w sport o tej właśnie nazwie. Oxford English Dictionary podaje, iż był to pierwszy zarejestrowany przypadek wystąpienia nazwy krykieta w języku angielskim. Istnieje wiele słów podawanych jako etymologiczne źródło nazwy cricket. Jedną z teorii jest wywodzenie się jej od jednej z nazw kija krykietowego: starofrancuskiego criquet, flamandzkiego krick(e) lub staroangielskiego crycc. Jeszcze przed angielską wojną domową sport ten stał się rozrywką ludzi dorosłych, którzy grali przeciw sobie w drużynach reprezentujących poszczególne parafie. Po niej z kolei nowy purytański rząd zwalczał "nielegalne zgromadzenia", jak nazywano zbieranie się w celu uprawiania sportów, zwłaszcza tych głośniejszych, takich jak piłka nożna. Kładziono także większy nacisk na przestrzeganie szabatu, a jako że był to jedyny czas wolny, jakim dysponowały klasy niższe, popularność krykieta okresowo spadła praktycznie wszędzie, poza niektórymi szkołami płatnymi. Po Restauracji w 1660 krykiet znów się rozwijał i pod koniec stulecia osiągnął kształty zorganizowanej, wręcz profesjonalnej rozgrywki, w którą stawką były pieniądze. Wiadomo, że wielki mecz krykietowy o wysoką stawkę (50 gwinei od drużyny) z jedenastką zawodników w każdej ekipie rozegrano w Sussex w 1697; ten właśnie mecz stał się pierwszym, o którym wspomniały angielskie gazety, co stało się w dużej mierze dzięki wprowadzeniu rok wcześniej wolności prasy. W XVIII wieku krykiet przestał być jedynie "wiejską rozrywką" i urósł do rangi narodowego sportu Anglików – w dużej mierze dzięki zakładom na pieniądze i zestawianiu przez bogatych własnych "jedenastek" – tak właśnie powstały słynne kluby ze Slindon (założyciel: Charles Lennox, 2. książę Richmond) i Hambledon. W Londynie z kolei, gdzie sport ten zyskał wielką popularność już na początku stulecia – już w 1707 roku na mecze krykieta na Artillery Ground w Finsbury przychodziły tłumy – w 1787 założono Marylebone Cricket Club, który przez długie lata miał prawo samodzielnego ustalania zasad krykieta. Angielski Stadion Narodowy to Lord's Cricket Ground w Londynie. W XIX wieku, mimo że na kilka lat krykietowi przeszkodził wybuch wojen napoleońskich, rozwój trwał: nastąpiły zmiany w technice gry – underarm bowling, posyłanie piłki przez bowlera w kierunku batsmana, tak aby toczyła się po ziemi, zostało zastąpione najpierw przez roundarm, a następnie (w 1864) overarm bowling, w których piłka jest rzucana, a nie toczona, przez co trudniej ją odbić. Zmiany te uznano za bardzo kontrowersyjne i spotkały się one ze zdecydowanym sprzeciwem wielu konserwatywnych ludzi krykieta, ale ostatecznie zostały zaakceptowane przez klub z Marylebone. Począwszy od 1839 zakładano kluby będące reprezentacjami hrabstw, które w grudniu 1889 ustanowiły, a w następnym roku rozpoczęły własne oficjalne rozgrywki – County Championship. XIX wiek to również początki meczów międzynarodowych. Pierwsze takie spotkanie miało miejsce w 1844 roku w Elysian Fields w New Jersey, a zmierzyły się ze sobą reprezentacje USA i Kanady. W 1859 drużyna angielska wybrała się na pierwsze w historii zamorskie tournée do Ameryki Północnej, a osiemnaście lat później, w 1877, odbył się pierwszy w historii Test match – w Melbourne Anglia zmierzyła się z Australią. Trzynaście lat wcześniej, w 1863 roku, karierę rozpoczął piętnastoletni wówczas W. G. Grace. Przez 44 lata gry zrewolucjonizował ten sport – nie tylko praktycznie w pojedynkę przyczyniając się do jeszcze większej popularyzacji krykieta, ale też samodzielnie opracowując większość do dziś stosowanych technik odbijania piłki. Ostatnie dwie dekady przed wybuchem I wojny światowej nazwane zostały "Złotą Erą Krykieta" pod wpływem tęsknoty za tym, co zabrał tej dyscyplinie ogólnoświatowy konflikt. Z kolei okres międzywojenny to czas dominacji jednego gracza, australijskiego batsmana Donalda Bradmana. To właśnie jako broń przeciw jego wielkim umiejętnościom Anglicy opracowali kontrowersyjną taktykę zwaną bodyline, polegającą na celowaniu piłką w odbijającego. W roku 1961 rozpoczął się największy kryzys w historii krykieta, skutek południowoafrykańskiej polityki segregacji rasowej – apartheidu. Gdy RPA została zmuszona do wystąpienia z Commonwealthu, jej federacja krykieta musiała – na mocy ówczesnych przepisów – opuścić International Cricket Conference (ICC). Siedem lat później kryzys pogłębił się, gdy południowoafrykańskie władze odwołały tournée angielskiej reprezentacji do RPA ze względu na obecność w składzie Anglików czarnoskórego Basila D'Oliveiry. W 1970 członkowie ICC zawiesili do odwołania występy bardzo silnej wówczas reprezentacji RPA w międzynarodowych rozgrywkach. Południowi Afrykańczycy organizowali więc "buntownicze tournée"– płacili krykiecistom z innych państw, by ci formowali "jednorazowe" drużyny i grali mecze przeciw RPA. Mimo że ICC zadecydowała, by gracze, którzy przyjmą taką ofertę, również byli zawieszani, wielu, zwłaszcza starszych i kończących kariery, dawało się skusić, gdyż krykiet nie był wówczas sportem, w którym gracze zarabiali znaczne sumy pieniędzy. Sytuacja ta trwała aż do 1991 roku, kiedy do władzy doszedł Nelson Mandela, a apartheid został zniesiony. Nowa era w historii krykieta zaczęła się w 1963 roku, kiedy angielskie hrabstwa zmodyfikowały zasady, umożliwiając rozgrywanie nowego typu meczów – meczów o odgórnie ustalonej liczbie overów. Osiem lat później na podstawie tego przepisu powstały mecze jednodniowe – One-day International (ODI). International Cricket Council szybko zaakceptowała tę formę gry i w 1975 zorganizowała pierwsze Mistrzostwa Świata w krykiecie w meczach jednodniowych. Od tego momentu ODI stopniowo zdobywały coraz większą popularność kosztem meczów wielodniowych. Na początku XXI wieku dłuższa odmiana krykieta zaczęła co prawda odzyskiwać popularność, ale w tym samym okresie pojawiła się kolejna odmiana z ograniczoną liczbą overów – Twenty20.0.